ik ben ik
 

opeens besefte ik het, vanmiddag in de badkamer voor de spiegel, ik ben ik.
het was zo'n raar gevoel, het besef van dat de persoon die je ziet, dat jíj dat bent.
ik weet niet precies hoe ik dit moet beschrijven, maar heeft iemand dat ooit gehad?
alsof je een vreemde bent waarvan je je hele leven lang de gdachten mee heb gedeeld en dan tot het besef komen dat het geen vreemde is, maar dat jíj dat bent...zoals ik al zei, ik kan het niet beschrijven, herkent iemand dit? is dit normaal?

Ik snap er weinig van. Maar wat ik denk te snappen heb ik iniedergeval niet. Maar 't kan ook zijn dat ik 't gewoon niet snap.


Kijk! Aan zo'n reply heb je iets!

Ja hoor, ik herken het wel. Ik kan het verder ook niet omschrijven, maar het is precies zoals jij zegt. :)

Ja, ik ben ook vaag :p

Ja ik herken dat ook wel, inééns denk je: "Heee dat ben ik! Ik ben er!"

:) Best vaag ja.. Maar ja.

herken het wel
heb vaak die dingen
bevoorbeeld inneens vatten dat het heelal oneindig is
of de hemel eigenlijk geen vlakte is maar bol is
allemaal van die rare dingen

hahaha, normaal hebben kinderen dat op een leeftijd van een jaar of twee...

neej ff serieus: ik herken et wel, heb et ook wel es gehad hoor!

volgens mij is het heel normaal, je leert jezelf steeds beter kenne, komt dichter bij jezelf, en er zullen nog heel veel van die momenten komen in je leven denk ik!! :)

Toen ik op de basisschool zat had ik zo'n beetje om de dag dat ik bedacht dat ik mezelf was, en niemand anders. Voor altijd.

[EDIT]

NIet heel de basisschool lang hoor :) :p

[/EDIT]

Ja wel cool, kijk je in de spiegel van .. mm .. eigenlijk wel vreemd... dat ben ik gewoon...huh.. mm..zo zie k r dus uit.. ok dan... blablabla:D

Het is een manier om jezelf te leren accepteren, en niet snel wegkijkt wanneer je in de spiegel kijkt, zoals een hoop mensen doen die nogal in de knoop zitten met zichzelf.

Dat heb ik ook wel eens jah :)
Zo'n heel verlichtend gevoel van: Kijk, dat ben ik!
Of wanneer ik me druk maak over 'of mensen me wel aardig zullen vinden' dan ineens schiet die gedachten door me heen: Ik ben ik, klaar. Ik ga mezelf niet veranderen in iemand anders om zo beter over te komen...

Ik ben ik en daar ben ik blij om :)

nou verlichtend vond ik het juist niet, ik raakte helemaal door de war,het leek wel of ik gek werd ofzo, daarom denk ik nu nog steeds als daarvoor, ik besef nog steeds niet dat ik ík ben, net zoals ik niet kan beseffen dat het heelal oneindig is, ik wéét het wel, maar besef het gewoon niet...ik durf er ook bijna niet meer aan te denken, omdat ik het niet kán beseffen, misschien draai ik wel helemaal door als ik het probeer :(

ik snap wel wat je bedoeld maar dat heb ik nog niet gehad, wel bij andere dingen die je dan ineens bevat

ik heb het ook wel es en dan denk ik he! de rest van de wereld ziet mij zow terwijl ik me niet zie

naja vaag :D

Ja dat heb ik ook heel vaak...ik zit gewoon in dit lichaam of ik ben dit gewoon en als je er dan over na gaat denken is het erg vaag!

haha ja...dat is vindik zeer vreemd want ik hep het ook welleens gehad met andere beelden...het iedee dat jij dat echt ziet en dat je leeft is wel vreemdig :P

Ik heb dat wel eens, dan zie ik mezelf zoals anderen me zien.. en dan denk ik meestal : JEZUS!

Zoals ik me voordoe ben ik helemaal niet..

waaaaaa ik schrik me rot als ik in de speigel kijk
ik voel me dan helemaal niet een met mezelf
voel me zo anders dan ikeruit zie enso
maar goed who cares....?

Ja ik heb dat wel eens gehad. meerdere malen. Het is niet gek, maar harstikke normaal. Soms heb je gewoon van die momenten, dan word je even teruggeworpen in de realiteit. zo van: Dit ben ik dus.

Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar ik heb het zelf nooit gehad. Ik ben mezelf altijd bewust geweest van mijn 'zijn'.