Gevonden zon
 

Angstvallige gedachten vallen
als de druppels uit een lichte wolk
uit mijn hoofd, in het daglicht.
En met de wind worden zij,
alsof ze niets wegen, weggevoerd
over zee en berg en land.

Gesproken woorden vervagen
wanneer de emotie zich verplaatst
vanuit het diepste in mijn ziel,
naar de fluistering van mijn verlangen.

Onbereikbaar maar toch
naast de uit het zicht verdwenen wolk
verschijnt de zon,
ik weet dat ik leef.
--------------------------------------------------------------------------

na een tijd, is hier weer een gedicht :)

Alles is welkom, juist kritiek :)

goh, is het hier zo dood? :o

ja.

Wel een beetje dood, ja.

Ik heb je gedicht gelezen, maar het is langs me heengegaan, ik weet alleen nog dat er heel veel woorden in stonden die ik al ken in die context. Nog een keertje.

In de eerste regel vind ik angstvallig en vallen geen mooie combinatie. In de tweede regel zou ik 'de' weglaten. 'Zee en berg en land' is heel erg dertien in een dozijn. Samen met 'druppels' en 'wolken' en 'gedachten' maak je een plaatje dat ik al heel vaak heb gezien. Ik denk dat je beter kunt: zoek voor elk cliché woord iets anders: een personificatie, een beeld, een synoniem desnoods. Want volgens mij kun je goed genoeg schrijven:).

Dat geld voor de rest van het gedicht ook: fluisteringen, woorden, emotie, diepste, verlangen, onbereikbaar, zon, leef: woorden die mooi klinken maar mij zo weinig zeggen, zodat het gedicht voor mij niet meer is dan een oppervlakkig plaatje met een luchtballon tegen een blauwe hemel. Geen gevoelens, geen verwondering. Verras ons!

Dat ga ik absoluut proberen ! Bedankt in elk geval en perhaps, tot snel!

Ik kan weinig toevoegen aan het commentaar van Porcelain want ze zegt precies wat ik ook dacht. Er zit zeker potentie in dit stukje, maar het blijft zoals het nu is niet hangen.