Geheimhoudingsplicht huisarts
 

Stel je voor, ik wil een afspraak maken met de huisarts. Omdat ik met hem over iets wil praten waar nogal een taboe op licht. Maar mijn ouders (thuiswonend) mogen er (nog) niets van af weten. Tegelijkertijd beheerd mijn vader alle rekeningen dus die ziet alles via de computer.

Kan ik nu toch een afspraak maken met de huisarts om over mijn probleem te praten? Of zullen mijn ouders er toch achter komen via de rekeningen enzo???

Plz. help.

Voor zover ik weet ziet je vader alleen dat je bij je huisarts bent geweest voor een consult, niet waar dat consult over ging. Dus als je echt niet wil dat ze het weten, kan je zeggen dat je wat last van je oor had en de dokter er eens naar wilde laten kijken.

Je kan een afspraak maken en tegelijkertijd dit probleem erbij neerleggen of het al aan de assistente vragen, die weten het ook meestal wel. Je bent niet de eerste met dit probleem, er is altijd wel een mouw aan te passen.
Maar ik dacht dat de declaraties meteen naar de verzekering gingen met het huidige zorgstelsel, tenzij je je verzekering niet betaald hebt en eruit gegooit bent of je verzekeringsgegevens niet kloppen waardoor hij niet zou kunnen declareren.

dus je bent 20 en je vader beheerd je rekening(en) ??

Oh ja, dat is waar, rekeningen gaan meteen naar je verzekering, en vervolgens krijg je van je verzekering vaak een brief met welke kosten er vergoed zijn, maar daar staat natuurlijk alleen bij 'consultatie huisarts'.
Huisarts wordt ook altijd vergoed, het valt volgens mij niet onder je eigen risico en ook niet onder je no-claim, dus je krijgt geen rekening. (Maar het kan zijn dat het toch onder je eigen risico valt en dat ik er naast zit; dit staat gewoon uitgelegd in de boekjes van je verzekeraar.)

Dus ik zou dus gewoon een afspraak kunnen maken met de huisarts en tegelijk tegen mijn moeder zeggen dat ik ga om mijn oor te laten uitspuiten. (heb vaak last van verstopte oren helaas.) Dat zou opzich wel een goede oplossing zijn. Thanks.

Laten we dan uitkomen bij het volgende. Wat als hij me nou moet doorverwijzen naar iemand anders. Een ziekenhuis-specialist ofzo.... Want dat zit er denk ik wel in. :(


Eigenlijk beheert hij de rekeningen niet echt. Maar hij kan via de computer zien wie wat doet. Hij kan alleen kijken.

Als hij je doorverwijst moet je er misschien eens over denken het je ouders te vertellen?

Volgens mij werkt een consult van een specialist hetzelfde, de rekening gaat automatisch naar je verzekering en die sturen je een brief met wat er vergoed is. Mocht je een eigen risico hebben, dan kan het zijn dat de verzekering het niet (helemaal) vergoed, in dat geval stuurt de verzekering je een rekening. Ik vermoed dat er in staat dat je een consult bij een specialist hebt gehad in het ziekenhuis, als je het geld overmaakt, ziet je vader alleen een betalingskenmerk en niet om welke specialist het gaat, in dat geval kan je dus bij je oorverhaal blijven en zeggen dat je naar de KNO-arts moest voor iets, bijvoorbeeld.

Je hebt het over dat hier een taboe op ligt, denk je dat je ouders iets niet kunnen accepteren? Of is het iets waar ze waarschijnlijk geen moeite mee zullen hebben maar waar jij je voor schaamt?

Dat weet ik juist niet. Het gaat juist over het feit dat ik het gevoel heb dat ik als jongen geboren had moeten worden, en niet als meisje. Als dat ook echt zo is, dan zou ik dus ook transgendered zijn. En ik denk gewoon dat als ik dit zo zou vertellen aan mijn ouders ze het misschien niet zouden begrijpen. Of wat dan ook.

Maar het feit voor mij is gewoon dat ik gewoon gelukkiger ben als mensen denken dat ik een jongen ben. Als ik eruit zie als een meisje dan ben ik mezelf niet. En ik wil daar gewoon hulp mee zoeken. Ik ben nu 20, bijna 21, en ik weet niet of deze gevoelens over gaan of niet.

kan me voorstellen dat dat idd lastig is allemaal,
maar wees eerlijk, waarschijnlijk zullen ze het wel enigszins verwachten, zij zien ook wel dat je er niet bijloopt als een of andere modepop.

Ik dacht eerlijk gezegd dat je het over een geslachtsziekte of zoiets had! :bloos:

Als ik jou was, zou ik inderdaad gewoon even langs de huisarts gaan om je 'probleem' te bespreken. Mocht hij/zij je nou doorverwijzen, dan zou ik toch overwegen om je moeder op de hoogte te stellen van waar je mee zit. Want uiteindelijk komt ze daar toch wel achter, dus verzwijgen heeft geen zin.
Het ligt natuurlijk gevoelig, dat begrijp ik, maar na de eerste 'schok' zullen je ouders het echt wel begrijpen. Ze houden toch van je.
Veel sterkte en succes!! :)

Nee, :D dat gelukkig niet.

Ik dacht eigenlijk al dat het zoiets was :)
Ga eerst naar de huisarts en daarna kan je eens proberen een gesprek met je ouders er over te voeren.
Maar ze zien dus niet op rekeningen staan dat je mogelijk transgender bent ofzo, daar hoef je niet bang voor te zijn :)

Van de huisarts weet ik niet zo goed, maar volgens mij kan je ook vragen om de rekening idd gelijk door te sturen naar de verzekering of anders kun je contant betalen en zal niemand het weten.

Maar voor als je doorgestuurd wordt enzo: ik denk dat het niet een grote verrassing zal zijn voor je ouders, door hoe je je waarschijnlijk al jaren gedraagd. (hierbij neem ik aan dat je deze gevoelens al wel jaren hebt).
En het doet misschien ook niet echt ter zake, maar ken je deze docu? Gaat over Valentijn, als jongen geboren en wil graag meisje zijn, misschien herken je het. Ze zat bij mij op school, vandaar dat ik daar gelijk aan moest denken. : http://www.uitzendinggemist.nl/index...2170d85273a09a

En ik moest aan dit topic denken: http://forum.scholieren.com/showthread.php?t=1346558
Mocht je iemand zoeken die ook zoiets heeft meegemaakt en al ervaring heeft met het vertellen enzo, zou je haar misschien kunnen pm'en?

Die documantaire heb ik inderdaad al een keer gezien. Hij was idd wel boeiend om ook eens te horen van andere personen die hetzelfde hebben. Ook heb ik met dat meisje in dat andere topic waar Balance naar toe verwijst contact gehad per e-mail.

Bij mij is het eigenlijk dat ik de laatste 1,5 jaar vooral helemaal zoiets heb van 'ik had een jongen moeten zijn bij mij geboorte'. Het gevoel ebt soms weg, maar nooit langer dan een week. Het blijft gewoon. En waarom ik ook op dit punt heb besloten dat ik hulp wil zoeken is omdat ik het niet echt meer zie zitten om als meisje te moeten leven. Ik ben voor mijn gevoel gewoon 'een jongen'.

Inmiddels heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts voor woensdag, ik hoop echt dat het wat opleverd. Ik heb eerst ook geprobeert om gender neutraal te leven, maar zelfs dan lukt het niet. Ik wil echt zo graag niet transgendered zijn, omdat ik daar gewoon niet zelf uit kan komen, dan heb ik echt hulp nodig van specialisten. En dat vind ik echt k*t.

Maargoed. Ik heb gelukkig een afspraak gemaakt. En nu maar hopen dat het wat opleverd. :)

:)
Succes!

Heel goed dat je een afspraak hebt gehad.
Zelfs al zou er uiteindelijk toch niks mee gebeuren, is het namelijk alsnog heel belangrijk om hulp te krijgen met omgaan met deze gevoelens.

Goed dat je naar de huisarts gaat. Ik heb er medisch gezien geen verstand van. Maar als hij je gevoel bevestigd of doorstuurd naar een specialist is het allemaal wat officieler dan alleen wat jij denkt en is het misschien voor je ouders makkelijker om te accepteren. En als ze het nog steeds niet accepteren dan is dat heel erg vervelend maar isvoor jou wel het balletje aan het rollen en hoop ik dat je door zet.

Succes ermee!

ik denk dat de meeste ouders daar wel niet direct enthousiast op zullen reageren. denk je dat ze het absoluut afwijzen of er gewoon erge moeite mee hebben? ik denk wel dat ze het een beetje zouden kunnen zien aankomen.. veel succes en sterkte voor jou eerst in ieder geval.

heyhey

Wat goed van ej dat je die stap durft te nemen. Succes bij de huisarts! Maar..ik wilde je even een ideetje geven hoe je je ouders het kan vertellen. Misschien is het handig/ een idee om de huisarts of specialist te laten vertellen wat het inhoud. Misschien kunnen zij jou ondersteunen als je het aan je ouders verteld.

Sterkte!

:) Maar hoe wist je het dan al voordat ik er wat over zij? Ben eigenlijk wel benieuwd naar.... :D

Geen idee, misschien omdat ik net de dag ervoor die documentaire over Valentijn had gezien ofzo :o Ik herken je onzekerheid tegenover je ouders ook heel erg uit verhalen van mensen die hetzelfde doormaken/ door hebben gemaakt.
Ik dacht ook even dat het misschien om een soa zou gaan, maar daarvoor vond ik je te terughoudend (de meeste mensen posten hier dan dat ze mogelijk een soa hebben, jij deed dat niet).

Succes morgen :) Het zal vast al een hele opluchting zijn wanneer je je huisarts hebt verteld hoe je je voelt, dan heb je die gevoelens onder woorden gebracht.

ff een update:

De huisarts heeft me inmiddels doorverwezen naar een psycholoog zodat ik er met iemand over kan praten. Daar ben ik erg blij mee. Ik heb het inmiddels ook al, een tijdje geleden alweer, aan mijn moeder verteld. Zij dacht dat ik misschien lesbies zou kunnen zijn. Maar dat is het niet. Want ik val niet op meiden. Maar dat zette me ook weer aan het denken, want....ik val namelijk ook niet op jongens.

En aangezien ik niet de hele tijd het idee heb dat ik een jongen zou moeten zijn, soms voel ik me prima als meisje. (Jongensachtig dat wel.) Heb ik soms het idee dat het misschien een hormonenkwestie is. Alsof mijn lichaam niet weet wat het moet kiezen. En dat het soms doorgeeft: Man man, en daarna weer: vrouw. en daarna weer: man. enz. Dat is nogal irritant.

Maar hoe zou ik daar achter kunnen komen?

Groetjes,
Tripp

Ik denk dat dat toch een kwestie is van erover praten met specialisten en ook ervaringsdeskundigen. Wel heel goed dat je het aan je moeder hebt verteld, dat zal vast al een opluchting zijn? Ik kan me voorstellen dat het enorm verwarrend voor je is en wellicht val je niet op "jongen" of "meisje" maar op "mens"? Ben je weleens verliefd geweest op iemand? Ik neem aan dat je weleens seksuele gevoelens hebt, weleens fantaseert? Fantaseer je dan ook niet meer over het ene geslacht dan het andere?

Wellicht zit je zo met jezelf in de knoop, dat er weinig ruimte is om op wie dan ook te vallen op dit moment.. Er zijn vast mensen die het herkennen, maar wellicht niet hier. Er zijn vast fora voor denk ik zo? Of niet? Wellicht kun je daar je ei kwijt en meer nuttigs te horen krijgen.

Veel succes in ieder geval :)

Door het aan mijn ouders te vertellen ben ik me idd veel opgeluchter gaan voelen ja. Nu heb ik ook het gevoel dat ik het niet meer zo hoef te verbergen. Aan de ene kant ben ik ook wel opgelucht dat ik nu eindelijk met iemand (psycholoog) over kan gaan praten. Maar aan de andere kant lijkt me dit ook wel een beetje eng eigenlijk. Omdat je die persoon toch niet echt kent.

Verder ben ik nog nooit verliefd geweest ofzo, maar ik heb er ook nooit behoefte aan gehad. Eigenlijk vind ik dat wel prima. Maar toch is het wel vreemd. Iedereen valt tenslotte op 'iemand'.

Groetjes,
Tripp

Ik ben het helemaal met jouw post eens, maar vooral met de zin hierboven, met de aanvulling: misschien ben je wel "mens"?

Er zijn meer mensen die op niemand vallen, er schijnt zelfs een 'naampje' voor te zijn (ik heb hem alleen niet onthouden, maar heb het een keer ergens gelezen). Maar het kan ook komen doordat je de juiste persoon nog niet ontmoet hebt of dat er iets anders aan ten grondslag ligt (idd bv. met jezelf in de knoop zitten).

Soms is het juist makkelijker om met iemand te praten die je niet kent.

Je bent pas 21. Ik vind het eerlijk gezegd niet echt heel raar dat je nog nooit verliefd bent geweest. Misschien komt dat nog.

In ieder geval, veel succes toegewenst:)

ik kan het je niet vertellen, maar ik zou zoiezo eventjes gewoon bellen naar de receptie van de huisartsenpost, dan kom je er wel achter.