makkelijker naarmate ouder?
 

Ik had vorige week met een klasgenootje een discussie. Ze is achttien en gaat al bijna drie en een half jaar met haar vriend. Ze vond het rond haar veertiende, vijftiende makkelijker om op iemand af te stappen. Toen ging het allemaal nog wat makkelijker, toen werd er nog niet zo moeilijk gedaan, waren haar argumenten.
Ik daarentegen vind het nu veel makkelijker om op mensen af te stappen. Als puber was ik heel erg onzeker, was ervan overtuigd dat anderen me toch niet leuk vonden. Dat begint nu veel minder te worden. Ik ben zekerder van mezelf, en denk dus sneller: Ja nou, proberen kan altijd. Wordt t niks, dan jammer maar helaas.

Ik vraag me af hoe dat bij de rest is. Vinden jullie het makkelijker om op je achttiende, negentiende (vulzelfmaarin) op iemand af te stappen of juist toen je veertien, vijftien was?

Hrm. Voor mij is 't wel makkelijker dan toen, maar nog steeds niet zo makkelijk als dat ik zou willen. Ik ben wel degelijk makkelijker geworden in de loop der jaren. En wel wat zekerder dan toen.

Dit bedoel ik in het algemeen, trouwens. Er zit op dat gebied wat mij betreft weinig verschil tussen een random iemand en iemand die ik leuk vind.

Geen verschil :)

Voor mij is het wel makkelijker geworden. Toen was ik onzekerder dan ik nu ben, tenminste als het om jongens e.d. gaat. Nu ben ik zelfverzekerder wat dat betreft en mijn ego kan nu wel tegen een stootje.

Sowieso kijk ik nu totaal anders tegen jongens, relaties, zoenen en al dat meer aan dan toen. Toen nam ik veel dingen veel te serieus :o

wat mij betreft heeft het met zelfverzekerdheid te maken. Ik vind het nu veel makkelijker om met iemand een praatje aan te knopen als vroeger.

Ik praat met iedereen maar niet met iemand die ik leuk vind, die mijd ik. Vroeger praatte ik helemaal niet met jongens dus ik ben er wel op vooruitgegaan.
Maar ik denk dat het voor iedereen anders is.

Ik denk dat het nu wat makkelijker voor me is. Al is het in eerste instantie dat ik meer contact met mensen heb. 'Vroeger' zat ik altijd met mijn neus in de leesboeken en moest mijn moeder me echt naar buiten schoppen. Nu is dat een stuk minder geworden en ik kom bijna niet meer toe aan het lezen zeg maar ;)
Ik denk dat ik me ook veel meer bewust ben van wat anderen van me vinden. Eerder wist ik dat nooit zo goed. Nu kan je door lichaamshouding en dergelijke vaak al zien of iemand je ziet zitten ja of nee. Maakt de kans op een blauwtje lopen toch kleiner misschien.

Maar goed. Toen had ik vaak geen intresse, hoefde voor mij nog niet, en nu ook niet, al is het om een andere reden :)

Wat misschien wel verschilt met 'vroeger' en nu is dat ze vroeger hele andere dingen van je wilden. Die eerste zoen krijgen, samen naar de bioscoop. Vanaf een bepaalde leeftijd willen ze toch wel meer van je. Wat dat betreft was het vroeger wel makkelijker misschien?

Hm, misschien dat dat wel klopt ja. Seks maakt een hoop dingen ingewikkeld en maakt dus zo'n eerste stap moeilijker, hoewel ik nooit op iemand afstap met het idee een zeer intieme avond te gaan beleven :P Tis inderdaad ook maar net wat er wordt verwacht.

Daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben. Ik moet van mezelf wel zeggne dat ik vroeger behoorlijk naïef was, echt nog de onschuld zelve. Ik was al blij als een jongen me langer dan drie seconden aankeek. Nu heb ik, denk ik, redelijk snel in de gaten wat jongens willen, of ze alleen maar seks willen, of dat ze ook echt geïnteresserd zijn. Wat nu ook veel meer is, is dat ik duidelijker ben geworden, wat seks betreft. Zover en niet verder, anders krijg je klappen.

Ik was vroeger veel onzekerder en vond t allemaal héél ingewikkeld, wist echt niet zo goed wat ik met jongens aanmoest. Pas op mijn 17e/18e begon ik echt van de aandacht te genieten en me ook zekerder te voelen; het is allemaal niet zo moeilijk.
Ik merk wel dat ik flirten en dergelijke als ik in een relatie zit bijna een beetje 'afleer', dat m'n mojo een beetje uitgaat :D. Maar dat is niet zo heel erg.

Zie hoe-voel-je-je-topic :p In kroegen e.d. ben ik sowieso nooit echt bang geweest om op mensen af te stappen. Hoewel, als we heel ver terug gaan misschien wel; nieuwe mensen sprak ik eigenlijk alleen maar aan als ik een via-via excuus had - vriend van een vriend, dat idee. Ik ben eigenlijk nooit verlegen geweest, maar ik kon me niet zo goed voorstellen dat mensen op aandacht van mij zaten te wachten. Maar goed, na X aantal positieve reacties krijg je zelf ook wel door dat je (voor een zeker publiek tenminste) wel leuk bent :p Geen idee wanneer dat is veranderd. Ergens na de puberteit denk ik, ja.

Dat is wel zo, ja. Ik wil soms nog steeds alleen maar zoenen, maar dat werkt niet echt meer heb ik gemerkt. Nou ja, het kan wel, maar dan moet je plotseling gaan meedelen dat hij niet mee naar huis mag. Vroeger kwam mijn vader me tenminste ophalen, dan was dat sowieso geen optie :D

Kan ik nog wel eens proberen, trouwens. "Mee naar huis? Nee sorry, mijn vader komt me zo ophalen!" :D

Hmm, sorry maar ik ben nog maar 15 dus geen idee!
Alleen nu vind ik het vrij makkelijk om op iemand af te stappen, zo heb ik mijn vriendin ook ontmoet, ik denk niet dat dat moeilijker gaat worden ofzo=)
Maar ik ben blij dat jij nu makkelijker op mensen afstapt want ik denk dat het wel zal helpen als je op zoek bent naar de ware..

(n):d

OT:
Het is voor mij nu veel makkelijker om op iemand af te stappen.
'Vroeger' was ik ontzettend verlegen en durfde ik het sowieso bijna niet :p
Denk dat het iig veel met zelfverzekerdheid te maken heeft en ook wel met ervaring.
Ik heb geen problemen om op iemand af te stappen om of bijvoorbeeld met een wildvreemde in de trein een praatje te maken. Eeder zou ik net doen alsof ik half doof was en diegene gengeerd hebben :o

Ik vind het ook makkelijker om op iemand af te stappen naarmate ik ouder word. Vroeger was ik veel te bang om afgewezen te worden en nu stap ik meer met een 'care-attitude' op mensen af. He, vind jij me niet leuk? Jammer dan voor je!
Ik weet wel zeker dat dit met bepaalde ervaring en zekerheden te maken heeft. Je maakt mee dat mensen je echt interessant en leuk vinden, dus wat maakt het dan allemaal nog uit?
Kijk nu maar naar me, ik versier mannen in cd-winkels..;)

Geen verschil, toen stapte ik nooit op mensen af en nu ook niet.

Ik stap denk ik nu sneller op mensen af. Maar toen ik 15 was waren er nog veel jongens vrijgezel. Maar als ik nu op iemand afstap hebben ze meestal wel een vriendin. Ik btw ook een vriendje:o

Ik weet niet echt of daar een verschil bij mij is. Ik was vroeger al heel spontaan en kan dat nu nog steeds even goed. Denk ik... Zit ook alweer 3,5 jaar in een relatie :p

Ik stap nu makkelijker op jongens af met het idee om ze te versieren, omdat ik nu beter weethoe het werkt. En toen had ik toch ook andere ideeen, ik wilde eerst iemand die ik echt leuk vond versieren en daten enzo, en niet zomaar met iemand zoenen. Nu ben ik een heel stuk ervaneren en speelt dat helemaal niet meer.

Voor mij is het nu makkelijker om op iemand af te stappen dan toen ik een jaar of 14 was. Ik weet niet zozeer of het écht met het ouder worden te maken heeft, maar voor mij is de periode tussen mijn 13e en 17e wel een periode geweest waarin ik veel ben veranderd en ook ben gegroeid (vind ik). Mijn valkuil, toen ik jonger was, was om heel erg voor anderen te denken (en dan vooral in een voor mij negatieve zin) sinds ik heb ontdekt dat mijn gedachten meestal niet bleken te kloppen ben ik meer op gaan letten niet voor anderen te denken en gewoon af te wachten wat iemands reactie ergens voor is. Dat is een stuk makkelijker voor mij en ook voor mn omgeving ;-) dus met mijn huidige vriend kreeg ik ruim 2 jaar gelden (op mn 18e) een relatie door idd.... gewoon op het af te stappen en te vragen of hij met me uit wilde! ;-)

als het "klimaat" serieuzer wordt is dat voor sommige mensen een plus, voor anderen een min.

Het is voor mij eenvoudiger geworden, mede door een stevige boost in self-esteem en een betere kennis over sociale dynamieken. Je vriendin zegt dat er op jongere leeftijd niet zo moeilijk over gedaan wordt; ik ervaar net het tegenovergestelde. Denk maar aan een bende giechelende meiden van 12 jaar oud die een vriendin uitvragen over de jongen die haar aansprak en vergelijk met de gemiddelde groep jongeren van 18-23 jaar die geregeld nieuwe mensen ontmoeten op fuiven, in de kroeg etc. en daar niets speciaals aan vinden.

Op m'n 14e durfde ik 't absoluut niet te laten merken als ik iemand leuk vond. En nu ik 22 ben durf ik 't nog steeds niet. Ik denk dat 't komt omdat ik de verkeerde mensen leuk vind. Mensen die te dichtbij staan en waarbij het fout af zou kunnen lopen. (Denk aan klasgenoten/vrienden/collega's)
Bij het uitgaan ben ik nog nooit op iemand afgestapt. De weinige keren dat ik iemand zie die ik appetijtelijk vind heeft die persoon meestal een vriendin bij zich of hij is zo 'hawt' dat ik toch geen schijn van kans maak. Maw, ik ben nog steeds een onzekere puber.

Ohja, dat herken ik ook wel. Ik ben niet iemand die snel op iemand afstapt. :o

Ach, vroeger kon ik niet eens tegen een meisje praten zonder rood te worden. Toen dacht ik nog dat meisjes anders waren dan jongens. Wat een primitieve notie.
Nu maakt dat me dus weinig uit. Ik ben dus in ieder geval èrgens er op vooruit gegaan. :D

Nou ja, dat heb ik dus juist niet. Mijn probleem is meer altijd geweest dat ik meer vrienden heb dan vriendinnen en dat ik niet bepaald een girlie-girl ben. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik opmerkingen krijg als 'Je zuipt als een vent' en dat ik soms nogal grof kan zijn.
Sommige mensen denken daarom volgens mij dat ik een pot ben en de rest vind me wrs gewoon raar. Ookal probeer ik nog zo verlegen met m'n wimpers te flapperen.Meh.

Nee, ik vind het nog steeds kut.

haha :D K zie t al helemaal voor me. Beeldspraak rulez

Hehe, ja ik ken het. Ik was bij mijn vrienden ook altijd "one of the guys" Het leek echt alsof ze zich kapot schrokken toen ik een vriendje kreeg en zich op dat moment pas begonnen te realiseren dat ik ook een meid ben :p

Maar ik stap niet snel op iemand af, vroeger niet en nu nog steeds niet. Dat vind ik echt doodeng :o

Ik heb de laatste tijd dat ze juist naar mij toe stappen, ligt er niet aan dat ik het niet durf, ik durf et denk ik al vanaf mijn 12e... Ik doe ook nooit zo moeilijk, word je toch zo moe van:S

Ik heb t nooit makkelijk gevonden en vind het nog steeds heel moeilijk
Zelfvertrouwen? moh dat heb ik wel op zich. Geen reden om t niet te hebben...
desondanks, 1 relatie gehad in mijn leven 1 meisje gezoend. Voordat ik iemand benader weet ik gewoon niet wat ik kan verwachten. Gebrek aan ervaring denk ik. En dat is gewoon een hele zware drempel om mij overheen te zetten.

Ik denk dat een v/d andere redenen is dat meisjes op mijn middelbare school met jongens uit mijn klas weddenschappen hadden oid over mij versieren, het gevoel geven dat ze me leuk vonden en vervolgens keihard laten vallen. Daarom weet ik gevoelsmatig niet meer of ik signalen die ik lees kan vertrouwen. Als een meisje en ik leuk oogcontact hebben in een bar is de eerste gedachte die ik krijg "ze is vast gewoon aan het testen of ze me kan versieren, ze heeft geen interesse" en dan laat ik het maar zitten. want dan wordt ik opeens heel erg onzeker...

Ik weet echt niet goed wat ik er aan kan doen. Erg frustrerend....
Op lange termijn doet het wel pijn. Ondanks dat ik er wel aan "gewend" ben....

ohja ondanks dat heb ik laatste tijd wel steeds meer meisjes die op mij afstappen en kletsen gezellig, vermaak me dan altijd wel. Alleen de verlegenheid blokkeert ook dan t zetten van een volgende stap :(

Ik heb toch zeker wel veel zelfvertrouwen, maar het aanspreekmoment blijft voor mij echt een probleem om de een of andere reden. Heb nog altijd een via-via excuus nodig of ik spreek mensen gewoon niet aan.
Dus nee, leeftijd heeft weinig invloed op me gehad :p.

vroeger was ik onzeker (en stiekem wel wat arrogant) daardoor werd ik schattig gevonden, en kreeg k toch wel de nodige aandacht en bevestiging.

nu ben ik meer zelfverzekerd/arrogant (en stiekem wel wat onzeker) waardoor meiden snel wel meer van me willen weten. dat levert meer flirten enzo op, maar uiteindelijk zet ik toch niet door.
dr is sowieso maar één meid waar ik heel veel voor over heb/had. (maar toch uiteindelijk ook niet, omdat k bang was dat k haar te leuk vond.. k kon amper nadenken als ze vlakbij me was) dat moet nog geevenaard worden door een ander voordat bij mij de echte gevoelens weer naar boven komen.

Vroeger was daar gewoon niet echt sprake van.
Tegenwoordig is het niet echt nodig, zijn ze me wel voor.
Ik spreek wel mensen aan als er iets van m'n hart moet. Maar hoe knapper, hoe moeilijker. Eerst bleef ik daar juist het liefst zo ver mogelijk bij uit de buurt. Daar komt nu wel wat verandering in. Maar inderdaad voor mijn gevoel krijgt aanspreken met intenties steeds minder zin, omdat het percentage bezette figuren met de leeftijd stijgt, vooral als ze aantrekkelijk zijn natuurlijk.

Het is makkelijker geworden in de zin dat ik veel meer zelfvertrouwen heb. Jongens/mannen zijn niet meer Enge Wezens die mij toch wel afwijzen of mij lelijk vinden. Als ik écht onder de indruk ben van iemand, stap ik daar echter niet op af, maar probeer ik maar heel subtiel te doen of verzin ik allemaal smoesjes om langs hem heen te moeten :p. En maar hopen op oogcontact. Versieren kan.ik.niet. Echt niet. Als ik dat ga proberen, dan loopt het helemaal mis. :bloos:
Ik spreek wel veel makkelijker mensen in het algemeen aan. Dat gaat tegenwoordig meer vanzelf. En dat is best fijn!

Ja, dat heb ik dus ook. Versieren probeer ik maar niet, want dat kan ik totààl niet. :D Ik weet echt nooit wat ik moet zeggen in dat soort gevallen. Gelukkig heb ik mijn beide exen weten te veroveren zonder ze te versieren. :bloos:

Jouw sig. <3.14 Echt één van de meest geweldige zinnen in 't hele boek.

Oh wat een herkenning. :'(
Ik vind dat er lijfstraffen ingevoerd moeten worden voor mensen die op school zulk soort geintjes uithalen. Stelletje ******lijers.

Ik sprak vroeger nooit iemand aan, en zal dit nu ook niet snel doen. In een café zie ik voldoende leuke meisjes, maar heb ik zelf het idee van 'wat moet zij nu met mij'. Zeker als ik me bedenk dat er eerder die avond al meerdere jongens een poging gewaagd te hebben om een praatje te maken, dan denk ik dat ze liever met rust gelaten wordt, of dat ze denkt van 'daar heb je er wéér één'.
Een kwestie van zelfvertrouwen is het natuurlijk. In mijn werk is mijn 'rol' bekend en heb ik zelfvertrouwen en straal ik dat uit, in een kroeg niet. Daar ben ik nog steeds een jongetje van14, helaas.

Waar kun je je al druk om maken in een kroeg? Als ik iemand aanspreek, dan is het niet om diegene te versieren, maar omdat ik het gewoon leuk vind om even met iemand te praten. Mocht er wederzijdse interesse zijn, dan wordt dat vanzelf duidelijk, en anders praat je gewoon even met iemand. Zijn weinig mensen die daar bezwaar tegen maken. Pas als je echt opzichtig gaat versieren en de ander heeft daar geen zin in, wordt het ergerlijk...

Edit: Okee soms wel om iemand te versieren, maar dan is het niet zo'n punt omdat ik het ook doe als ik níet van tevoren al echt geïnteresseerd ben :p

voor mij is het wel wat makkerlijker geworden,vroeger was ik onzeker en nu doe ik alsof ik niet meer onzeker ben en kan het me allemaal niet veel schelen. Maar als ik weer es dronken hebben zitten praten met iemand en twas leuk heb ik wel moeite om de volgende keer (nuchter) normaal te doen tegen sommige mensen.(maar misschien is dat eerder uit schaamte)

ik vind het nu veel makkelijker dan vroeger. ik stap rustig op iemand af met een stomme openingszin en als ie daar niet op in gaat dan draai ik me om en ga ik verder met waar ik mee bezig was :p

deed het pijn... toen je uit de hemel viel?

En dat is dus het nare aan het uitgaansleven
Ik kan wel iemand aansrpeken gewoon voor een praatje, maar gezien het uitgaanleven, laten we heel eerlijk zijn, voor veel mensen toch als een "versiertijd/locatie" wordt gezien wekt het gewoon iemand aanspreken en een praatje maken als gauw de indruk dat je iemand probeert te versieren......
En veel arrogante vrouwen gaan er maar vanuit dat als een man haar aanspreekt in het uitgaansleven hij haar probeert te versieren. En dan gaan ze maar meteen verleidingsspelletjes spelen. En aan die spelletjes heb ik dus een godsgruwelijke hekel. Ik hou er van om open en eerlijk tegen mensen te zijn en dat die personen ook open en eerlijk tegen mij zijn.

Van de display van geschapen persona met als einddoel het profiteren van iemand op wat voor manier dan ook heb ik een godgruwelijke hekel. Dat voel ik in mijn geweten. En mannen die een slecht geweten hebben en dus graag een potje toneel spelen en "de trucendoos van de versierartiest" gebruiken om een vrouw in bed te krijgen krijgen een hoop meer aandacht van vrouwen....
De wereld is zo scheef :(

Alben ik nog steeds ERG verlegen en onzeker, als iemand met mij begint te kletsen kom ik al gauw los. En ik ben ook makkelijker ontdeugender etc. :)

Veel meer dus dan toen ik 15 was. Ouder worden *O*

Bij mij is het jammer genoeg niet veranderd. Toen ik 15 was, moest ik er niet aan denken en nu nog steeds niet. Ik ben wel zelfzekerder geworden maar wat jongens betreft, blijf ik echt verlegen en wantrouwig (n)

ik loog trouwens, het is juist veel moeilijker dan vroeger.

door alle mikmak die met volwassenheid meekomt en het drama, drama.. drama..

Ik ben raar. Ik stap op onbekenden af. Niet op relatiemateriaal want die ken ik en dat is dus geen op af stappen maar samenkomen. (Ik vind het idee dat onbekenden relatiemateriaal zouden kunnen zijn maar raar) Ik heb er absoluut geen moeite mee om op onbekenden af te stappen, ik vind het altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen en er gezellig mee te kletsen. Mochten ze niet willen kletsen is dat ook prima, het is niet erg want ik ken ze toch niet. Dat dacht ik vroeger, dat denk ik nu en ik heb er nooit echt moeite mee gehad. En dat terwijl ik stiekem kei verlegen ben, maar dat is goed te camoufleren als je eenmaal door hebt hoe

Ja ehm ik vind het nu ook een stuk makkelijker om op iemand af te stappen...toen ik jonger was, was ik erg onzeker over mijn uiterlijk en was ik erg bang om afgewezen te worden, maar dat is nu helemaal anders...ik weet dat de mensen met wie ik omga me erg aantrekkelijk vinden en dat geeft me echt superveel zelfvertrouwen...als ik nu iemand leuk vind, durf ik zonder problemen op hem af te stappen...of zeg ik dat ook gewoon. Terwijl ik als ik een paar jaar geleden een jongen leuk vond dat nauwelijks liet merken omdat ik toch dacht van ja hij vindt me sowieso toch niet leuk...In ieder geval ik denk dat lol het nog makkelijker gaat worden als ik nog wat ouder word, ook omdat je dan al meer ervaring hebt en een beetje begint te begrijpen hoe jongens en relaties en al die dingen in elkaar zitten.

Ik vind het nu makkelijker. Ik heb nu meer zelfvertrouwen dan toen en ook meer levenservaring. Ik kom nu ook makkelijker in de *goede situaties* Ik bedoel dus dat je bijvoorbeeld iets gaat drinken met de jongen in kwestie of dat je hem ontmoet met vrienden. Kan natuurlijk ook op je 14e, maar bij mij was het zo dat ik altijd die onbereikbare guy leuk vond die bij me in de klas zat en dat ik dus toeleefde naar de maandagen zodat ik m kon zien. En dan hopen dat er een gesprek kwam. Dat heb ik nu zelden meer

Ik stap nog steeds op niemand af maar ik kan me wel eerder indenken dat het makkelijker wordt naarmate je ouder wordt (of je moet op een gegeven moment weer op een leeftijd zijn dat 90% bezet is), want idd. puberteit = onzekerheid en wisselende emoties enzovoorts, en dat kan alleen maar minder worden naarmate je ouder wordt. Ik voel me dan ook eerder op mijn gemak bij vreemde mensen of mensen die ik aantrekkelijk vind dan een paar jaar terug.

Ja dat ben ik wel met je eens. Ik erger me er wel aan dat als ik dan eens een date heb ze als ze interesse hebben algauw de hele mikmak willen. Alleen een zoen beschouwen ze haast als een afwijzing. Pech voor hen dan.