sinterklaas en verstandelijk gehandicapten
 

op mn werk met verstandelijk gehandicapten (waarvan sommigen het hele jaar over de sint praten of grapjes maken) kom ik rondom november en december enorme spanningen tegen. tot agressie en angst aan toe, ik krijg allerlei vragen van wanneer is het nou, ik hoef toch niet in de zak, ik heb chocoladeletters zien liggen, komt ie al (in augustus!!)
opzich lijken dit onschuldige vragen, maar ze vinden het eigenlijk gewoon eng.

t valt me op dat met dit soort groepen eigenlijk totaal geen rekening wordt gehouden. en is toch een aardig grote groep mensen waar ik het over heb.
misschien omdat ze niet "mondig" zijn?

Ik heb vorig jaar gemerkt bij een gehandicapt meisje dat ze Sinterklaas doodeng vond (waarschijnlijk kwam het doordat hij zo hoog op zn paard zat) maar de pieten vond ze fantastisch.

Jonge kinderen kunnen ook heel bang of druk worden door het hele "gedoe rondom Sinterklaas". Verstandelijk gehandicapten zijn vaak geestelijk net zo ver als jonge kinderen, en kunnen dus dezelfde stress ervaren, maar kunnen dit vaak nog minder goed uiten. Kinderen van 5 jaar kunnen redelijk vertellen wat er met hen is, terwijl een verstandelijk gehandicapte die amper kan praten, dit eerder met agressie of teruggetrokken gedrag zal doen.

Je kunt je afvragen of al die stress het in stand houden van dit kinderfeest wel waard is... Maar het is op zich natuurlijk wel een mooie traditie, het Sinterklaasfeest.

Als zwarte piet deed ik altijd heel voorzichtig bij mensen met een verstandelijke handicap. Je weet van te voren nooit hoe ze reageren. Daarom begon ik altijd heel voorzichtig met benaderen om te kijken wat voor reactie er kwam. Je moet opletten dat je iemand niet helemaal overstuur maakt, maar je moet ook opletten dat je geen enorme knuffel en kus krijgt op je geschminckte gezicht en dat daarna je handschoenen afgetrokken worden :p

Misschien is het handig om er als leiding iets aan te doen? Bv. verhalen voorlezen over sinterklaas, sinterklaas op bezoek te laten komen (en hem dan dingen uit te laten leggen), enz.

Bepaalde verhalen, tv-uitzendingen, enz. zijn voor mensen met een verstandelijke handicap misschien ook wel geschikt, want zoals HaWaHaai zegt: die kunnen er ook heel bang van worden.

Ik ben ook regelmatig piet en er zijn dan ook vaak mensen met een verstandelijke handicap. Ook ik ben dan vaak heel voorzichtig. Maar dat ben ik ook met kleine kinderen en bejaarden (die het trouwens ook of heel eng of heel leuk vinden). Mijn ervaring is dat de meesten het uiteindelijk toch wel leuk vinden en bv. zwarte piet of sinterklaas een hand durven te geven of snoep aan durven pakken, soms met papa of mama of begeleider, maar ze doen het wel, wat ik toch een hele stap vind.

Ik ga zelf met een gehandicapte vrouw zaterdag naar de sinterklaasoptocht. Zij is diep verstandelijkgehandicapt. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan. Zij is het type dat nergens bang voor is en zo bij sint of piet om z'n nek hangt, vandaar dat ik een vriend mee neem zodat we met z'n 2en in de gaten kunnen houden of het wel goed gaat.
Ik denk dat het goed is als sint en pieten, verstandelijk gehandicapten voorzichtig benaderen omdat elke verstandelijk gehandicapte daar op een eigen manier op reageerd. Ik denk trouwens ook dat het (voor hoeverre dat mogelijk is) belangrijk is om gewoon goed uit te leggen dat het sinterklaasfeest niks is om bang voor te zijn en dat sint en pieten alleen maar lief zijn. :)

Bejaarden? :confused:

Gaat het hier dan specifiek over demente bejaarden of bejaarden in het algemeen?

Mijn moeder ondervond dat ook bij haar op het werk - ik had het er vorige week nog met haar over, toevallig, ik vroeg me af of alle bewoners in Sinterklaas geloven, en dat bleek op haar afdeling zo te zijn - , sommige mensen werden zo bang dat ze 's nachts geen oog dicht deden omdat ze bang waren dat ze in de zak mee moesten of dat zwarte piet zou langskomen en ze hem niet zou zien. Dat hebben ze op kunnen lossen door het echt alleen maar positief te maken; geen verhalen over de zak en de roe, geen sinterklaasjournaal (dat was voor de meesten gewoon te eng; ik geloof dat veel kinderen het zelfs heel spannend vinden, omdat er voor hen echt de mogelijkheid is dat de sint misschien niet komt, bijvoorbeeld) en met pakjesavond kwam de sint ook echt langs met een Piet om alle bewoners cadeautjes te geven en complimentjes. Ze werden daardoor echt veel minder bang. Natuurlijk klampten sommige bewoners zich zo af en toe nog wel eens aan mijn moeder vast om te vragen of Sint wel zou komen dit jaar, en wanneer dat dan zou zijn, maar dat was altijd snel opgelost met een positief antwoord en afleiding.

Ik geloof dat veel demente bejaarden weer in Sinterklaas gaan geloven. Vaak hebben ze hele grote moeite met recente dingen te herinneren, maar Sinterklaasliedjes zingen gaat verrassend makkelijk. De oma van mijn man werd altijd helemaal verlegen als zwarte piet langskwam in het verzorgingstehuis; ik geloof echt dat ze er weer in geloofde.

Beiden. Al hoef je met niet-demente bejaarden wat minder voorzichtig te zijn natuurlijk. ;)

Hoe zou "men" er dan rekening mee moeten houden? Dat lijkt me nou bij uitstek een taak voor de begeleiding van zo'n groep, niet voor de media of de supermarkten ofzo.

Sorry hoor maar als we met alles en iedereen tot in het extreme rekening moeten gaan houden kunnen we beter allemaal thuis blijven.

Mijn oom is gehandicapt, het is een volwassen man met het verstand van een kind van 3, en zo moet hij ook behandeld worden. Hij knutselt er vrolijk op los en maakt een lijstje ook al weet hij ergens wel dat hij niet bestaat volgens mij maar toch. Zo veel moelijk er in betreken, tv miss laten kijken ofzo naar al die sinterklaasverhalen etc.?