Die verwachtingen in de nacht, net als de sterren
die met een zachte windvlaag strijken langs mijn wang.
In deze zomerlucht is het die trilling, wat voel ik
is het de wens die ik doe bij die vallende ster.

Noem het hoop, noem het leven, noem het zomernacht,
zo bij de campinglamp heeft alles zijn schaduw en
zijn de gedachten diep, is het hopen zo dichtbij
als de hemel ver weg is; is alles uit zijn verband.

Ik weet dat als ik straks slapen ga, mijn hoofd neerleg
ontwaak wanneer de zon brandt op mijn huid
dat ik dan weer denk aan jou, aan hoe ik verwachtte,
hoopte, dat ik je dan weer zou zien.

Voorbij is nu de hoop, niet het verlangen om aan te raken
om je te zien bij het licht van de sterren, zoals toen.
Je hebt gesproken, ook al zweeg je: de eenzaamheid
schreeuwde mij tot doofheid. Verdoofd zoek ik nu mijn weg.

Een mooi verhalend gedicht, in tijden niet gezien.