Beenmergdonor, ja of nee?
 

Ik ben er laatst achter gekomen dat ik mijzelf op kan geven als beenmergdonor als ik dat wil. Een tijdje geleden ben ik al geweest voor het doneren van bloed, nu wil ik mij ook hiervoor aan gaan melden.

Wat informatie:
Je kan je opgeven bij je bloedbank. Als je voldoet aan de eisen wordt er weefsel afgenomen en worden de gegevens in de database gestopt. Als er een match is met een patiënt kan je beenmerg doneren. Het kan zijn dat dit nooit gebeurt, het kan jaren duren, het kan de volgende maand zijn.


Nu dus de vraag: Sta jij geregistreerd als beenmergdonor? Waarom wel of niet? Als je niet geregistreerd staat, zou je dit dan nog willen doen en waarom wel/niet?

Ik sta nog niet geregistreerd, maar ben het een tijdje geleden wel van plan geweest toen ik eens een foldertje zag liggen bij de bloedbank.
Aan de ene kant wil ik me graag laten registreren, omdat je meestal iemands leven redt als je inderdaad opgeroepen wordt. Aan de andere kant schijnt het best wel ingrijpend voor jezelf te zijn, dus ik wil daar eerst nog iets meer over weten voordat ik me echt laat registreren.

Nee.

Waarvoor is het precies nuttig? (ik ben biologienoob en het verband is wel minder duidelijk dan bij bloed en organen) Wat moet je er zelf voor ondergaan? Hebben veel mensen dat nodig? Heb je meer info ? :p

Nog niet, maar ik zou het wel willen in de toekomst.

Dat is toch helemaal niet geheel risicoloos en moet onder narcose plaatsvinden.Tenzij mensen denken een beenmergpunctie(holle naald die tot je bekken in je wordt geprikt) wel relaxed te vinden. OMG:o

Het is voor mensen met bloedziekten, zoals leukemie. Zij kunnen zelf geen gezonde bloedcellen meer aanmaken omdat hun beenmerg dus ziek is, jij doneert het zodat ze beter kunnen worden. Dat is 't heel simpel gezegd.

Het is inderdaad niet geheel risicoloos, maar ook niet vol risico's. Het gevaarlijkst is gewoon de algehele narcose, dus de gevaren die daar bij komen te kijken.

Waarom ik 't dan nog wel wil doen? Ik weet 't niet. De kans dat je gematcht wordt is niet groot. Als je dat vanuit de patiënt bekijkt.. als mensen zich aanmelden, willen doneren als ze matchen, hebben ze een veel grotere kans op genezing. Ik zou willen dat mensen dat voor mij zouden doen, dus doe ik 't ook voor een ander.

Ik denk dat ik daarvoor niet geschikt ben, ik rook als een ketter.

maar goed, dan alsnog. Ik weet niet of ik het zou doen voor een onbekende. Je gaat toch onder algehele narcose. Maar aan de andere kant: Als blijkt dat je er iemand zijn leven mee kan redden is dat vast een heel fijn gevoel.

Lastig lastig.

Roken is geen probleem :) Je moet een bepaalde lengte en gewicht hebben, geen bloedarmoede en geen gevaarlijke overdraagbare ziektes (SOA's dus). Verder moet je gezondheid gewoon OK zijn.

Wat moet je lengte en gewicht zijn dan? Ik vraag me af in welke mate dat te maken heeft met mijn beenmerg. Of kijken ze gewoon naar je bmi?

Je moet in principe voldoen aan dezelfde eisen als een bloeddonor (minstens 50 kilo wegen, geen gevaarlijke ziektes, enz.), aangezien je ook als bloeddonor ingeschreven moet staan om beenmergdonor te kunnen zijn. Het beenmergdonatiesysteem werkt namelijk, om de kosten wat te drukken, via de bloedbanken.

Voor mezelf, ik ben wel van plan om mij op te geven als beenmergdonor, ja. Volgend jaar ergens, want ik ga eerst toch 6 maanden op uitwisseling en ben dan sowieso niet beschikbaar. De risico's lijken mij klein, hoewel de procedure natuurlijk geen pretje is. En wie weet redt je er iemand zijn leven mee, dan lijkt het me de pijn en moeite wel weer waard.

Ik heb me nu opgegeven als bloeddonor, mocht ik geschikt zijn meld ik me ook aan als beenmergdonor.. Alleen weet ik niet of ik nog pfeiffer heb.

Wat voor procedure zit eraan vast dan? Want dat vraag ik me wel af, ik heb namelijk wel eens gehoord dat het beenmerg opzich 'weghalen' heel erg pijnlijk is.

Tja, dan is dat maar zo (als het zo is) je kunt er wel iemands leven mee redden :) dat is toch veel meer waard?

Nee ik sta niet geregistreerd en wil het ook niet. Eigenlijk vooral uit egoïstisch oogpunt.
Ookal zou ik, indien ik leukemie had, ook dolgraag willen dat een ander het voor mij deed, op dit moment sta ik aan de andere kant en denk ik egoïstisch aan de pijn en het enge ervan en wil ik dat niet.

Je gaat onder algehele narcose, waarna ze met een holle naald je bekken ingaan.

Na de operatie is 't wel pijnlijk, maar volgens mij verga je niet van de pijn.

Jullie hebben het de hele tijd over algehele narcose en naalden in je been enzo, maar dat hoeft tegenwoordig helemaal niet meer.
Mijn moeder heeft een aantal maanden geleden beenmerg gedoneerd, en dat ging via haar bloed. Ze moest zichzelf een aantal dagen vantevoren inspuiten met een bepaald middel (ofja zij mocht het zelf doen omdat ze verpleegkundige is, anders zou je het waarschijnlijk door iemand anders moeten laten doen) waardoor er beenmerg in je bloed terecht komt. Dan moet je een dag (ik geloof dat zij er van 10 tot 4 heeft gezeten) naar het ziekenhuis, waar je bloed (ja al je bloed) door een machine wordt gehaald die het beenmerg er dan uit haalt. Je zit dan dus wel de hele dag in het ziekenhuis maar je kunt gewoon je boek lezen en er kunnen mensen langs komen enzo. Pijnlijk is het nauwelijks, ja je moet natuurlijk geprikt worden zodat je bloed eruit en weer erin kan, maar dat is niet erger dan gewoon bloed laten prikken (en ik kan uit ervaring vertellen dat dat echt geen moeite is). Je bent daarna nog ongeveer een week een beetje zwakjes, maar niet ziek of zo, het is te vergelijken met een redelijk zware verkoudheid.

Ik ben geen beenmergdonor, wel bloeddonor, ik wist niet dat je je apart ervoor moest opgeven, maar dat ga ik dan binnenkort wel doen.

@Briseïs: Het kan allebei, je meot aangeven of je het wil. Naald in je been klopt inderdaad niet, naald gaat in je bekken.

Daar heb je zeker gelijk in. Het was ook niet bedoeld als zijnde: 'als het teveel pijn doet, doe ik het niet.' Maar meer als in dat ik meer info wil over alles wat erbij komt kijken. En die laatste zin was meer een los toevoegsel, eigenlijk. De dingen die ik erover gehoord heb, waren gewoon niet echt positief, Dus vroeg ik me dat af.

Nou, ik heb me dus aangemeld als bloeddonor.. Maar omdat ik in 1989 een bloedtransfusie heb gekregen, bestaat er een kans dat ik de variant ziekte van Creutzfeldt-Jakob heb. Omdat dit niet te zien is in het bloed, ben ik uitgesloten van donatie.. En aangezien beenmerg- en orgaandonatie via dezelfde instantie gaan zal ik daar ook wel van uigesloten zijn...

Oke, ik móet hier gewoon even op reageren :)

Zelf zou ik een paar maanden geleden ook een beenmergtransplantatie hebben gekregen. Mijn broer was geen geschikte donor, dus werd er gezocht in de 'bank'. (Uiteindelijk, om andere redenen is de transplantatie niet doorgegaan). Wat betreft beenmergpuncties. Je wordt plaatselijk verdooft, het is natuurlijk geen prettig gevoel, maar helse pijnen zijn het niet!

Hoe ik het meegemaakt heb bij andere patienten is dat de donor vaak groeihormonen moet spuiten. Hierdoor zijn er meer cellen beschikbaar. Daarna wordt via een groot apparaat de cellen uit het bloed gehaald.

Ik denk dat je pas kan zien hoe belangrijk het voor mensen is om een goede donor te hebben als je zelf in zo’n wereldje zit.

Nee, ik mag om mijn eigen gezondheid geen bloed doneren en dus ook geen beenmerg. Als dat wel had gemogen was ik sowieso bloeddonor geweest en had ik het doneren van beenmerg zeker overwogen.

Hehe je moet maar zo denken: zou diegene die het van jou krijgt hetzelfde voor jou gedaan hebben en die risico's nemen die jij neemt. Ik geloof dat 90% van de mensen geen beenmergdonor wil zijn als er risico's aan kleven. En wie geeft ze ongelijk? Je gaat toch niet zelf een risico lopen, een operatie ondergaan en pijn lijden voor een ander.

Ho kut, ik lees nu dat het via het bloed gaat, dan zijn het niet zulke grote issues nee :p

Als iedereen zo denkt schieten we vast een hoop op.

Nee, ik denk niet zo. Het maakt mij niet uit of iemand het ook voor mij zou doen, eerlijk gezegd. Ik weet dat ik er iemand mee kan helpen en dat is voor mij voldoende.

Morgen moet ik trouwens bloed doneren, ik ga dan meteen informeren naar het doneren van beenmerg :)

Ik zou wel bloed willen doneren. Ben alleen best wel heel erg bang voor die naald en heb aderen die bijna niet te vinden zijn. Mijn vader is er meegestopt omdat ze zo vaak mis prikten. Maar ik wil het zeker gaan doen als ik een beetje over die naald-angst ben. Dus het speelt zeker in mijn achterhoofd mee.

dat + dat ik doodsbenauwd ben voor bloedprikken, laat staan de bloedbank :o

mij niet gezien hoor, sorry

Er kleven toch helemaal geen risico's aan beenmergdonatie? :confused:

Daar zijn toch geen excuses voor nodig?

Als iemand niet wil doneren, omdat hij/zij bang is voor de naald of de eventuele risico's vind ik dat prima, dat is je eigen keus. Er zullen vast nog zat andere redenen zijn voor mensen om het niet te doen.

Ik vind het alleen een rare reden om het niet te doen "omdat een ander het voor jou waarschijnlijk ook niet zou doen"

Nee, want ik ben als de dood voor.. eeh, eigenlijk alle medische ingrepen. Ik heb nog nooit bloed laten prikken maar het lijkt me vreselijk en dit zal vast niet fijner zijn. Krijg al de kriebels als ik eraan denk :P

Nou zou het voor mijn geweten niet prettig zijn als dat de enige reden was, maar ik ben toch te licht, dus het zou sowieso niet kunnen.

Ik mag geen bloed geven door de medicijnen die ik gebruik en dus mag ik denk ik ook geen beenmerg doneren. Heb er verder ook nooit naar geinformeerd oid. Ben overigens wel orgaandonor.

Nee. Wist niet dat het zo makkelijk kon en ook niet dat het onder narcose plaats vond. Ik dacht dat het zonder ging en dan vind ik het toch niet iets te ingrijpend. Met narcose heb je iig de pijn niet en narcose zie ik niet zo tegen op maar vind het toch net wat te eng... Bloeddonor ben ik overigens ook nog niet omdat ik pas sinds kort voldoe aan de eisen.

En zoals Briseïs ook al zegt, het kan ook via het bloed. Je krijgt dan inderdaad groeihormoon voor de aanmaak van stamcellen. Veel minder ingrijpend. Uiteindelijk kijkt men wel naar het ziektebeeld van de patiënt welke ingreep voor de patiënt het beste is, maar de donor mag beslissen. Als het dus voor de patiënt beter is om beenmerg met de punctie te krijgen, maar je wilt dat niet, heb je als donor het laatste woord.

Het vandaag een folder meegekregen met een aanmeldformulier. Volgende keer dat ik bloed ga doneren moet ik 't ingevuld meenemen, dan nemen ze meteen 2 buisjes bloed af die ze opsturen voor onderzoek en weefseltypering :)

tegenwoordig word beenmerg via bloed gedoneerd, en dat is niet zo heel ingrijpend. Alleen in hele speciale gevallen gebruiken ze echt een naald, maar hoe dat zit weet ik niet precies.
Wel even belangrijk natuurlijk! Het gaat dus niet meer met een naald en narcose.

Het is via stamcellen uit het bloed mss wel een stuk minder ingrijpend, risicoloos is het zeker niet.. Want je krijgt wel een of ander groeihormoon ingespoten...
Overigens ben ik nog niet ingeschreven als beenmergdonor, wel als bloeddonor. Dus ga dat bij m'n volgende donatie wel regelen.