Vraagje over klimsport
 

Heey,

voor de klimmers op het forum. Ik vraag me het volgende af:
hoe ontstaan routes en waar hangt de zwaarte van de route vanaf.
Ik google mezelf het afgelopen half uur al helemaal suf en ik krijg vooral sites met commerciële doeleinden (cursus aangeboden daar, klimschoenen aangeboden hier)....

Kan iemand me hieruit helpen?

Een route moet door meerdere gecertificeerde kliminstructeurs worden geklommen en met dezelfde gradatie beoordeeld worden ( weet ik 90% zeker, maar ik heb verschillende verhalen over ). Ik geloof dat ze dan ook onsight voorgeklommen moeten worden.

De zwaarste route is afhankelijk van hoe de grepen zijn, is er een overhang, is er een sleutelpassage ( Je kan een route klimmen die hoog beschreven staat maar die erg makkelijk is tot je bij de passage komt )?

Volgens mij is het in de meeste klimhallen niet zo streng. In arnhem is het bijvoorbeeld zo dat een ervaren klimmer een route bouwt, die wordt dan gemarkeerd waardoor iedereen zn commentaar kan achterlaten in een "ikhebcommentaaropeenroute"-boek.

De meeste routes zijn specifiek gericht op bijvoorbeeld balans, kracht, wrijvingspasjes en dergelijke. Daarom is het per route verschillend wat hem moeilijk maakt of niet. Bij de ene dus de balanspasjes, een dyno (stukje springen), veel met je armen moeten klimmen, overhang, heel wisselend dus!

Zo gaat 't in Nijmegen ook. De routes worden hier gebouwd door groepjes ervaren klimmers die dat leuk vinden, en vervolgens bepaalt de groep een beetje het niveau. Er is geen hele strikte keuring ofzo. Hoe korter de route, hoe moeilijker hij technisch gezien is. In de klimhal in Dukenburg, die een meter of 20 hoog is, zijn bijvoorbeeld de 6A routes vrij gemakkelijk, maar omdat het zo hoog is en het dus veel kracht kost, zijn ze toch een 6A. Als je op de klimmuur op het universitair sportcentrum klimt, heeft een 6A verdomd venijnige passen, omdat je natuurlijk in een paar passen boven bent.

Ik merk trouwens wel veel verschil in hallen - ben een keer of wat in Enschede gaan klimmen, maar hoewel ik in Nijmegen toen 6A klom, vond ik die in Enschede érg lastig. Het maakt per hal wel uit wat voor technieken er vaker voorkomen enzo.

De gradatie of ook wel de moeilijkheid van een route is van belang voor de klimmer. In Nederland werken we met de Franse waardering. Hierbij is de gemakkelijkste route een 3A en de moeilijkste een 8C+ (of in discussie een 9A). Bij elk cijfer is een ondergradatie gemaakt van A, B en C. In de vierde gradatie is een 4A gemakkelijker dan een 4B en 4C weer moeilijker dan een 4B. Doordat er vaak discussie onstaat over de waardering van de route is hierin ook weer een onderverdeling gemaakt met een + en een -. Zo is een 6A- makkelijker dan een 6A en een 6A+ weer moeilijker. Een gradering is pas officieel als drie ervaren klimmers dezelfde gradatie hebben toegewezen.
Beginners klimmen vaak tussen het niveau 3A en 5B. De beter getalenteerden zullen al snel in een 6A stoeien. Wanneer je een gradatie b.v. een 6A zonder problemen kunt klimmen dan heb je het on-sight-niveau. Dit is het klimniveau van de klimmer. Dit betekent dat de klimmer in principe alle genormeerde 6A's zonder problemen kan klimmen.
De moeilijkheidsgradatie van een route is afhankelijk van een aantal belangrijke factoren. De gradatie wordt dan ook uiteindelijk bepaald door de volgende zes factoren, die overigens niet allemaal kunnen variëren:

1. Het aantal grepen dat door de klimmer gebruikt kan worden.
2. De stand van de greep. Deze kan negatief of positief zijn en de onderlinge positie tussen verschillende grepen.
3. De bruikbaarheid van de afzonderlijke grepen (geschikt voor rustpositie etc.).
4. De stand van de wand. Is deze overhangend of neigend.
5. De wrijving van de wand (het soort gesteente of puur de wrijving).
6. De obstakels die tijdens het klimmen overwonnen moeten worden (buikjes of dakjes).