, waarheid niet waarheid
 

Hoi,

Ik ben 1,5 jaar opgenomen geweest in een kliniek voor psychishe problemen. Ik heb het daar vooral erg fijn gehad moet ik zeggen. Nu ben ik al bijna 1,5 jaar met ontslag, maar ik mis de kliniek nog steeds. de warmte, gezelligheid, vertrouwdheid. Ik vond het ook heel moeilijk om daar weg te gaan, dat vond k eigenlijk het allermoeilijkste van mijn hele behandeling. Ik weet dus niet wat ik met dat gemis aanmoet. Erover praten heb ik gedaan met ex-patienten, maar dat zorgt ervoor dat het verlangen weer zo terugkomt. Dus nu probeer ik het er niet over te hebben, maar zodra ik aan die tijd denk word ik verdrietig.
Mijn eigen leven is prima. Ik ga naar school, heb vrienden en ben al lang verliefd. Maar het lijkt allemaal zo zinloos.
Ik kan er ook niet tegen als ik denk aan de mensen die daar nu zitten, dan word ik echt jaloers. Ik ben bang dat de therapeuten me vergeten en dat wil ik niet.
Ik had ook zo gehoop dat ik tijdens mijn behandeling echt dingen zou verwerken, maar ik heb helemaal niks verwerkt. Nogmaals, ik heb het daar vooral erg fijn gehad. De therapeuten raadde me aan om traumaverwerking te doen, maar ik weigerde omdat ik in mijn hoofd had dat ik alles zelf verzonnen had.
Nu heb ik wel degelijk last van dat ding, ook al zeg ik vaak dat het nog niet waar is. Nu heb ik het er met de psychiater over gehad maar ik mag geen traumaverwerking doen. Maar hoe weet k nou in welke wereld ik moet leven? Heb ik alles verzonnen wereld, of de het is gebeurd wereld. Ikw eet het niet. Ik moet toch weten of het gebeurd is wil ik verder kunnen? Hoe denken jullie hierover?
het gaat om s misbruik, misschien wel handig om erbij te vertellen.

sorry als het een beetje een warrig verhaal is geworden,

xx

Waarom mag je nu van je psychiater geen traumaverwerking doen?

omdat hij denkt dat dat niet "goed" is. Ik denk dat hij bang is dat ik ga vervallen in de waarheid/niet waarheid. Dat ik dat uit wil zoeken. Dat wil hij dus absoluut niet. Ik heb het daar wel keer over gehad, waarheid, niet waarheid, maar dat ging fout. Ik had toen geen grip meer op de realiteit. Ik snap dat hij daar dan bang voor is.
Maar als hij geloofd dat het gebeurt is, moet ik toch gewoon traumaverwerking doen?

Je bent in jouw verzonnen wereld misbruikt? Dus niet in de 'echte' wereld? Daarom mag je van je psychiater geen traumaverwerking doen?

Dat je die kliniek mist, herken ik wel. Dat heb ik heel erg met mijn jeugdkliniek. Ik ben nu al 2,5 jaar opgenomen en nu wil ik er echt vanaf, terwijl in mijn jeugdkliniek ik er niet vanaf wilde, omdat ik er niet aan toe was.

Maar wat stom dat je nu geen traumaverwerking meer mag doen! Het zou toch wel het beste zijn, denk ik. Anders blijf je je er heel je leven (wat toch al gebeurd) last van houden. Het gaat erover in welke hoeveelheid je er last van houdt.

Dit is overduidelijk verdringing. Vooral dat 's' misbruik, je wilt (durft?) het woord blijkbaar nogeens niet zeggen. Uiteindelijk moet je dit toch zelf oplossen.

Ja, ik zou niet weten waarom niet. Als jij daar hulp bij nodig denkt te hebben, zouden ze je die hulp moeten kunnen bieden.

Hier zit ik ook nog een beetje mee. Ben je nou in je verzonnen wereld misbruikt of in de echte wereld? Is het dan zo dat je in de echte wereld bent misbruikt en dat dit te zwaar voor jou was en dat je daarom zelf een wereld verzon waarin het niet was gebeurd? Klopt dat of niet? Ik probeer het alleen even op een rijtje te krijgen hoor :)

Als je in je verzonnen wereld bent misbruikt kan ik me voorstellen dat je psychiater zegt dat je geen traumaverwerking moet doen omdat je dan gaat kijken naar iets wat niet klopt in plaats van waaróm het niet klopt (waarom je het verzonnen hebt) Snap je?

Als je in de echte wereld bent misbruikt vind ik het een raar verhaal dat je geen traumaverwerking zou mogen doen. Ik begrijp dat hij dan bang is dat je in de knoop komt met wat wel en niet gebeurd is maar opzich zou hij je daar toch doorheen kunnen loodsen? Hij weet immers (neem ik aan?) hoe het echt met je gaat, wat er echt aan de hand is en wat er niet echt is. Hij kan je daar toch in leiden dan?
Als je geen traumaverwerking doet kan ik me voorstellen dat dit heen lang bij je blijft spelen, aangezien je nu al een soort van 'alternatieve wereld' hebt verzonnen voor jezelf, vraag ik me af wat de volgende stap is om jezelf als het ware te beschermen tegen die onverwerkte gevoelens. Ik bedoel daarmee, misschien blijf je dan wel helemaal hangen in die fantasie wereld (weet niet of dat mogelijk is hoor ;))..

Ik ben het compleet met Nijn eens en vraag me ook af of je nou bent misbruikt in de echte of de verzonnen wereld. Of weet je dit zelf niet meer?

Ik ben misbruikt toen in jong was. (in de echte wereld) Ik heb altijd gedacht dat ik dit gedroomd heb, later dacht ik dat het zelf verzonnen heb. Heb daar eigenlijk nooit iets mee gedaan. Ook tijdens mijn opname dus niet. Wel hebben we het er over gehad over het feit dat ik dus denk dat ik het verzonnen heb, dat ging dus niet helemaal goed omdat ik de grip kwijt was op de realiteit.
Heel stiekem weet ik dus dat het echt gebeurt is, (heb er nu hinder van) maar vaak verval ik in het waarheid niet waarheid gebeuren.
Ik wil gewoon traumaverwerking doen! Ik heb over 2 weken mn eerste gesprek met de gene aan wie de psychiater mij heeft doorverwezen.
Ik zat zelf eventueel te denken aan hypnosetherapie.. Misschien dat k dan duidelijkere herinneringen krijg?(Ik weet dus ook maar heel weinig van de gebeurtenissen) En zo misschien beter kan begrijpen dat het waar is? Heb geen idee of dat een goed plan is eigenlijk.

Ah oke, dit geeft wel wat duidelijkheid:) Wat je zegt over dat je dacht dat je het droomde of dat je het zelf verzonnen had, is een soort van afweermechanisme denk ik. Als kleine kinderen iets meemaken wat te schokkend en te traumatiserend voor ze is, komt het vaker voor dat ze zich een soort van fantasiewereld voorstellen waarin dit allemaal niet is gebeurd, daar kan je zo van overtuigd raken dat je op een gegeven moment zelf ook gelooft dat het niet echt is geweest. Een soort van dissociatie waardoor je een alternatieve persoonlijkheid of situatie maakt waar je veilig bent, zodat je niet in de echte (veel te enge of pijnlijke) situatie hoeft te zitten. Het is ook normaal om hier dingen van te 'vergeten'.

Het lijkt me, aangezien dit een normaal fenomeen is, dat je psychiater ook wel begrijpt waarom je zo moeilijk onderscheid kunt maken, toch? Heeft hij alle informatie die je hier ook hebt neergezet (dus ook dat je diep van binnen wel weet dat het echt was)?
Ik begrijp dat je gewoon traumaverwerking wilt doen en als je het gevoel hebt dat je met je huidige psychiater niet op één lijn zit of niet goed genoeg begrijpt waarom hij niet wil dat je het doet, ga dan gewoon opzoek naar een second opinion. Lijkt me belangrijk genoeg om moeite voor te doen.
Naar wie heeft je psychiater je doorverwezen dan?

Over de hypnosetherapie, ik weet daar niet zoveel van maar daar kan je denk ik genoeg informatie over vinden of over overleggen met je psychiater? Het enige wat ik er eng aan vind is dat ik wel eens heb gehoord dat mensen je als je onder hypnose bent ook dingen kunnen aanpraten die dus niet echt waar zijn, maar ik weet niet of dat echt kan hoor :p Ben eigenlijk wel benieuwd.
Hoop dat je hier wat aan hebt :)

Mooi dat je psychiater je doorverwezen heeft :)

In principe maakt de soort therapie niet veel uit, imho. Het belangrijkste is dat het jou kan helpen.