Vader
 

Misschien is het niets. Maar toch wil ik mijn verhaal ff kwijt.

Okey, ik heb dus een vader en een moeder. En mijn vader heeft nog 2 broers. Nu is het zo dat mijn ene oom in Duitsland zit en geen contact meer met ons heeft. Mijn andere oom heeft schulden + problemen (alcohol?). Met hem gaat het best wel 'slecht'. Nu is het zo dat ik mijn vader altijd al heb gekend als iemand die werkt (fulltime) en dat mijn moeder altijd de leuke dingen met ons doed. Twee jaar geleden kreeg mijn vader een hartinfarct. Hij is er weer bovenop gekomen. :) Alles leek gewoon weer normaal.
Maar nu is het ineens anders geworden:

Hij zuurt steeds over zijn broer dat hij geen hulp wil, maar zelf doet hij ook niet echt veel meer. Hij werkt of anders zit hij op bank. Of hij verplaatst zicht steeds van de ene computer naar de andere. Dat is alles. Hij is zo afwezig. Ook met onze school (broer en ik) ik had laatst een project, en het enige wat hij vraagt is: Wanneer is het af. Nooit: Hoe was het. (We zijn op school de hele dag bezig geweest voor dat poject.)

Ook nu. Het is een feestdag. Maar hij trekt zich steeds meer terug. Mijn moeder zei gister zelfs dat ze zich zorgen maakt om hem. Ze zei van: Stel dat mij nu wat zou overkomen, dan vraag ik me echt af wat er van papa terecht zal komen.

Ik vind het allemaal zo vaag. Ik heb ook het idee dat we zo langs mekaar heen leven. Ik heb goed contact met mijn moeder & broer. Maar mijn vader spreek ik niet zo veel, ondanks dat we in hetzelfde huis leven. :s Maar wat er is??? Hij toont ook zijn emoties niet ofzo....

Heel verhaal inmiddels. Herkent iemand dit een beetje?

Wat er met je vader is zou ik zo ook niet weten. Er kan heel veel met hem aan de hand zijn; misschien zou hij zijn leven anders willen, misschien voelt hij zich kwetsbaar, misschien, misschien...
Ik denk ook niet dat het onderwerp van zijn probleem het eerste is waar je je zorgen om moet maken. Je vader praat niet meer met je (of met anderen) en houdt zijn hele belevingswereld voor zichzelf. Misschien zijn het nu kleine dingen waar hij niet over wil praten, maar wat als het steeds grotere dingen worden?
Ik zou je aanraden gewoon zelf te gaan praten. Tegen hem, en als het lukt ook met hem. Hoe meer hij weet van wat er in jouw leven speelt, hoe liever hij zal willen weten hoe het dan verder gaat. Pas als je hem verteld hebt hoe lang je aan een moeilijke opdracht gewerkt hebt zal hij benieuwd zijn naar het cijfer, zeg maar.
Dat is waarschijnlijk niet makkelijk. Verwacht niet te veel reactie, hij zal er namelijk best een reden voor hebben om zich terug te trekken. Maar als hij dan eens een reactie geeft en misschien ook wel iets over zichzelf vertelt, toon dan interesse. Dan went hij er misschien een beetje aan met je te praten en kan hij in de toekomst misschien ook wel met meer persoonlijke dingen komen.

Troost je: weinig ouders vertellen veel over hun problemen aan hun kinderen. Mijn ouders doen dat ook niet, puur omdat ze vinden dat dat hun problemen zijn en ik genoeg heb aan mijn eigen leven opbouwen, ze willen er niet mijn probleem van maken. In plaats daarvan help ik ze met de kleine dingen: ik adviseer mijn vader bij het kiezen van een volgende opleiding die hij graag wil doen, ik praat met mijn moeder over haar probleemleerlingen. Niet de groostste problemen die ze hebben, maar het verstevigt wel de band, en mochten ze me echt nodig hebben weet ik dat ze naar me toekomen. En dat is een geruststellende gedachte. Misschien dat je naar zoiets toe zou willen werken.

Mijn oom en vader hebben dit ook (ook zelfde huis). Al zolang als ik me kan herinneren. Maar ik heb het nooit echt als een probleem gezien.

Ik herken het voor honderd procent, inclusief hartverhaal. Behalve dan dat mijn vader een aantal familieleden door ruzies niet meer wil zien/spreken en daarom verdrietig is, in plaats van jouw verhaal zeg maar.