Gedicht over bomen op papier
 

Ik zie witte bomen tussen mijn begrip op paperassen
Zouden zij, transparant maar toch ook niet,
mijn onvervalste verhaal verhullen;

Meegaand in de verplaatsing van lucht
een eeuwenoude ziel voorzien van groenig bloed en
zijtakken van zijtakken en zijtakken,
speels geschikt en verstrengeld in de ander.

En dan: een enkel twijgje,
de buigzaamheid ten spijt,
valt. Dwarrelt naar beneden en
landt dan op de grond

Soms denk ik diep na.
Mijn gedachten vergruizen mijn beroering zoals de aarde
dat met mijn lichaam doet.

Heeft er dan niemand iets over te zeggen?
-weent-
:)

Het leest wel fijn in ieder geval.
Ik vind de eerste en laatste strofe het sterkst. In de tweede vind ik de herhaling van zijtakken niet echt mooi, en ik heb het idee dat het ook niet iets extra's toevoegt aan het gedicht.
De derde strofe vind ik niet echt goed verwoord; het breekt een beetje het fijne ritme van de rest. Dat vind ik jammer.

"Mijn gedachten vergruizen mijn beroering zoals de aarde
dat met mijn lichaam doet. " vind ik mooi.

Verder snap ik eigenlijk niet helemaal waar het over gaat:bloos:
maar dat kan aan mij liggen:o

Ik heb er wel wat over te zeggen, maar ik wil er elke keer nog ietsje langer over nadenken.

deze zinnen vind ik erg gaaf <3

waarom begin je de tweede zin met een hoofdletter?
verder vind ik het niet heel geweldig eerlijk gezegd, ik vind het wat te vaag met te veel quasi-ingewikkeld taalgebruik. alsof je het per se heel mooi wilde verwoorden o.i.d. waardoor het me niet pakt of raakt.
volgens mij vind ik het onderwerp op zich wel leuk :)

Dankje voor je commentaar, ook aan Raise..
Die hoofdletter....staat daar eigenlijk heel nutteloos te zijn(ik kan het niet meer veranderen..)!
Hmmm.. misschien heb ik het te moeilijk verwoord... maar juist zinnen als die zinnen die je gaaf vindt zijn bedoeld voor het contrast tussen moeilijk en eenvoudiger. ..


Raise;Misschien is het onderwerp iets duidelijker voor je als je snapt wat ik met de eerste zin bedoel? namelijk de figuren die je kunt zien als je naar het wit van je papier kijkt ipv de letters, dus zegmaar tussen de letters door? En daar zie ik dan boompjes in.
Het gaat zegmaar in het kort over wat het verhaal achter een verhaal vertelt. Dus zegmaar de leegte achter veel woorden op papier die juist het meeste zegt. En de uiteenlopende gedachten die de opheffing (in het leven?) netjes opheffen. Hm.

Oh, en Porcelain, ik wacht af!