drijfzand
 

Voor het eerst sinds hele lange tijd weer iets geschreven. Ik ben er zelf niet zo tevreden over, en dan met name de laatste 2 strofes. Kritiek is welkom dus. :)


Drijfzand

Ik voel hoe langzaam
de grond onder mijn voeten
weg zakt, en plaats maakt
voor de stilte.

De stilte in mijn hart
om me heen en in mijn
donkere gedachten, de waarheid
verstoord door leugens.

Jou leugens die voor mij,
de waarheid waren; zijn nu,
niet meer dan verleden tijd
nu de grond onder mijn voeten verdwijnt.

Het is als drijfzand
langzaam zak je er dieper,
en dieper in weg, totdat
iemand je eruit trekt.

Iemand die je vastpakt
niet voor zichzelf
maar omdat hij om je geeft.
En je weer op vaste grond zet.

Ik dwaalde na de eerste twee strofes al af, omdat je gedicht zo cliché is. Probeer ditsoort dingen: 'donkere gedachten' 'stilte' 'waarheid' 'leugens' 'verleden tijd' te voorkomen, vooral in combinatie met elkaar. Die dingen zijn al zó vaak geschreven, dat kan iedereen, daar verras je niemand meer mee.

Wat ik goed vind is dat je een beeld hebt uitgedacht, je hebt het niet expliciet over verdriet, maar over drijfzand. Het is ook duidelijk dat je niet zomaar wat opschrijft, maar dat het ergens naartoe leidt. Het einde voelt duidelijk en compleet. Je zit denk ik wel op het goede spoor, maar je mag in ieder geval het hele idee dat poetische woorden een gedicht maken overboord gooien. Gebruik rustig de meest banale woorden, zoek combinaties die niet vaak voorkomen.

Bedankt voor je commentaar, hier heb ik iets aan. Ik zal eens kijken of ik er nog wat aan kan verbeteren. :)

Het gaat natuurlijk niet zozeer om het persé vermijden van die specifieke woorden, een meester speelt nu juist met dat soort clichées, maar het gaat erom hoe je dit soort woorden inzet in je gedicht. En in dit geval komt het weinig origineel over, inderdaad vanwege de combinatie en doordat alles vrij voorspelbaar is.

Je hebt gelijk ja. Maar omdat dat meester-werk is adviseer ik dan liever ze eerst te vermijden.