Gedicht Theo Thijssen
 

Hé, ik ben aan ´t werk voor een poezie werkstuk.
Nu heb ik het volgende gedicht gekozen van Theo thijssen:

Wie 's avonds bewonderend opwaarts kijkt,
Als de hemel met talloze sterrekens prijkt,
Die blikk'ren en flikk'ren
Als lichtende ogen,
En, zacht hem onttrekkend
Aan 't werelds gewoel,
Tot eerbied hem stemmen,
Tot ernstig geloven
Aan liefde, aan schoonheid, aan hoger gevoel...
Geniet wel de zuiverste poëzie,
Maar... wordt nooit een kraan in de kosmografie.

Het enige probleem dat ik nu nog heb is dat ik mijn eindinterpretatie niet kan maken aangezien ik geen flauw idee heb wat er met deze laatste regel wordt bedoelt. Wie kan me helpen?

(deze vraag had ik ook bij 'moderne talen' neergezet, maar aangezien daar niemand het weet/ik geen reacties krijg probeer ik het hier

Nou, hij bedoelt te zeggen dat als je de hemel op zo'n manier bekijkt, je heel poetische momenten beleeft en lekker melancholisch wordt, je nooit zal uitblinken in de kosmografie (= het optekenen van de kosmos, kaarten maken van hemel & aarde). Om dat eens te interpreteren, het lijkt me een knipoog naar het semi-romantische gelul dat je hier en daar soms tegenkomt, dat je daar niks mee kunt bereiken. Hij schrijft alle clichées over de hemel in zijn gedicht die je maar kunt bedenken (sterren die blikk'ren en flikk'ren, lichtende ogen, eerbied, geloven, liefde, schoonheid, hoger gevoel), en hij doet dat geniaal door er uiteindelijk de draak mee te steken. Denk ik. Leuk :D.
Snap je het nu?

Hoop dat het nog op tijd is.

Ik snap nu inderdaad wat je bedoelt, ga het erin zetten en het is nog op tijd hoor :p
Dankjewel!