Climacofobie en andere fobieën
 

oftewel angst voor trappen. Ik durf niet zonder een leuning van een trap af te lopen. Als ik boven aan de trap sta verstijf ik en schudt de wereld als het ware een beetje. Ik zie mezelf gewoon vallen als het ware. Trappen zonder leuning zijn een ramp, vooral open trappen. Als er alleen een muur is schuif ik langs de muur. Allemaal zeer onhandig(y).

Heb jij ook een fobie of heb je dezelfde angst als ik? Hoe ga je ermee om of had je een fobie en ben je er nu vanaf? Heb je tips voor anderen?
Vertel!

Hoe ik ermee omga: niet. Als er geen leuningen zijn, hou ik iemand anders vast en als ik alleen ben ga ik gewoon niet omhoog bij een trap zonder leuningen, anders komt ik nooit meer beneden:D.

lijst van fobieen

Als je merkt dat je ergens extreem angstig voor bent en dat het een eigen leven gaat leiden moet je het juist niet ontwijken...daar wordt het alleen maar erger door. Probeer te oefenen met de situaties die je eng vindt, doe dat in 'opklimmende moeilijkheidsgraad' (in jouw geval: dus eerst samen met iemand die je vertrouwt terwijl je die persoon vast houdt, dan als diegene alleen maar voor je loopt, dan als ie verder voor je loopt, dan als ie naast je loopt, dan als ie beneden staat en dan alleen of wat dan ook).

Op dit moment ben ik 'gelukkig' alleen nog angstig voor naalden. 'Gelukkig' heb ik een ziekte waarvoor ik (nu nog) ongeveer één keer in de twee maanden bloed moet laten prikken, waardoor ik die stap iig moest nemen. Ook heb ik een tijdje terug de BMR gehaald, wat toch ook moest. Ik vind het nog steeds niet leuk (ben er nog steeds extreem angstig voor), maar zeker het bloed prikken gaat steeds 'beter'.

Ja, inderdaad dat probeer ik ook, maar doordat ik zo'n schok door mijn lichaam krijg van die trap, heb ik het gevoel dat ik daar alleen al van ga vallen.

Dat is iets waar je door heen moet. Je zou ook ontspanningsoefeningen kunnen aanleren, die je dan in die situatie toepast. En dan in oplopende moeilijkheidsgraad dus steeds iets 'meer' doen (het is niet de bedoeling dat je in één keer die trap af loopt oid ;) al zal dat technisch gezien vast ook goed gaan ;) :)). Dat is niet gemakkelijk, maar een dergelijke angst is dat nog minder en het belemmert je vaak enorm.

Als je het niet alleen kunt en je wilt er wel vanaf, dan kan je natuurlijk eens langs een psycholoog gaan...die houden zich ook met dat soort dingen bezig. :)

Dat heb ik ook, maar niet zozeer als fobie; ik zie geen diepte, en dan zijn trappen echt raar :o Ik kan de treden niet goed inschatten, dus heb ik vaak het gevoel dat ik een stap in de diepte zet, dan krijg je ook dat gevoel dat je valt wat jij omschrijft.
Ik wil altijd een leuning hebben, een hand van iemand is ook goed. Laatst was ik in een nieuw huis van m'n schoonzus aan het kijken en daar hadden ze de leuningen net geverfd. Ik durfde de trap niet af zonder iemands hand :o Gelukkig was mijn zwager zo lief om m'n hand vast te houden :D

Als jij in je dagelijks leven merkt dat je bepaalde trappen vermijdt (en je dus om moet lopen of bv. ergens gewoon niet naartoe gaat), dan is het misschien verstandig er hulp voor te zoeken. Zelf ben ik nog nooit een trap tegengekomen waar ik niet vanaf kan dmv een leuning of iemands schouder/hand. In de openbare ruimtes is er altijd wel een leuning, bijvoorbeeld. Misschien niet altijd de meest snelle route, maar echt omlopen is het niet wanneer je langs de leuning loopt.

Ik ken overigens meer mensen die niet begrijpen hoe sommige mensen zonder houvast van een trap af kunnen lopen/rennen. Voor hun is het misschien niet bewust een angst, maar gewoon iets wat ze niet doen.

Herkenbaar. Dit heb ik ook, alleen dan iets minder erg. Afgelopen vrijdag ook weer, een onbekende trap. Ik moest gewoon even de leuning vasthouden. Als klein meisje had ik er heel erg, nu gelukkig minder.

Nou in de lijst staan ze er niet allemaal in, maar ik ben bang voor:

- spinnen --> ik ga niet gillen of schreeuwen ofzo, en als er nu een spin in mijn kamer zit zal ik hem echt zelf weg moeten halen (op kamers, dus ouders ver weg en als ik een huisgenoot ga halen, dan kan die spin ergens onder gelopen zijn, dan slaap ik helemaal niet meer) en dat kan ik ook wel, maar daar kan ik rustig 3 dagen erge stress van krijgen

- drukke, kleine plekken (zoals een vliegtuig, een trein in de spits vind ik ook niet erg fijn, maar dan weet ik dat hij regelmatig stopt en dat ik er uit kan als ik wil, bij een vliegtuig gaat dat moeilijk) --> soort claustrofobie

- nieuwe situaties (naar een plek/gebouw gaan waar ik nog niet ben geweest, nieuwe practicumgroepjes aan het begin van een jaar) --> ik dwing mezelf om toch naar dingen toe te gaan, met de wetenschap dat het hooguit een paar uur duurt en dat ik dan weer veilig naar huis kan gaan

Angst voor trappen is natuurlijk een soort hoogtevrees. Het ligt eraan in welke mate je er bang voor bent hoe je het moet opbouwen om er van te komen.

In het meest extreme geval begin je bijvoorbeeld door eerst een trap te tekenen.
Daarna ga je vanaf beneden naar een echte trap kijken, daarna op een boek staan, steeds stapje voor stapje, en bij elke stap moet je ervoor zorgen dat je er geen angst meer voor hebt. Dus anders niet naar de volgende stap gaan.

Na een tijdje ga je een aantal treden proberen, gewoon eropstaan, beginnen op de onderste. Desnoods eerst terwijl je iets vasthoudt, maar daarna zonder iets vast te houden. Ook afwisselen met naar boven en naar beneden kijken.
Als het al beter lukt kun je vanaf een afstandje bovenaan de trap ernaar kijken, en steeds iets dichter bij, en iets dieper kijken. Als je vanaf de rand naar beneden kunt kijken hoef je alleen nog maar te proberen te lopen zonder iets vast te houden.

Al met al kan het best een tijd duren, omdat alles stapje voor stapje moet, maar dit is wel de beste manier om er vanaf te komen. Kijk bij welke stap je moet beginnen, dit ligt er dus aan hoe sterk de angst is.

Trappen vind ik ook behoorlijk eng, maar dat komt meer door m'n hoogtevrees. Ik ben ontzettend bang voor overgeven. Ik geef zelf niet zo snel over, dus dat geluk heb ik. Maar als iemand alleen al misselijk is, dan raak ik helemaal in paniek. Als diegene dan ook nog gaat overgeven dan is het helemaal mis, ik word zelf dan ook heel misselijk. Ik vind het heel vervelend, want ik vermijd ook mensen die zouden kunnen gaan overgeven/ plaatsen waar iemand zou kunnen gaan overgeven. Ik weet echt niet wat ik er tegen moet doen.

Ik vind een roltrap afgaan soms wel eng, helemaal als ik al m'n handen vol heb (zoals op het station) en de leuning dus niet meer stevig vast kan houden. Als dat wel kan, vind ik het niet eng. Het heeft denk ik met mijn hoogtevrees/valvrees te maken.

Verder heb ik alleen een spinnenfobie, ik raak echt in paniek als er een grote spin zit. In een hoekje van de kamer kan ik nog nét aan, want die hoeft dan niet persé op dat moment weg. Maar in de badkamer of slaapkamer is een ander verhaal. Of een mega formaat in de woonkamer terwijl ik alles aan het inpakken was omdat ik ging verhuizen *denkt terug* Iehhh. Krijg er nog de rillingen van.

Ik vind de trap bij Thijs stiekem ook een beetje een enge trap ;) :o

Venustrafobia: Angst voor mooie vrouwen
Proctofobie: Angst voor achterwerken


:bloos: :D

Je zal ze maar samen hebben en je hoort iemand roepen: "Wow lekker kontje chick!"
Dan freak je hard :D

ahh dat lijkt me erg lastig, omdat je daar veel mee te maken hebt, met trappen. thuis, op school, in winkels etcetera.
in het ziekenhuis van leiden is een hele hoge roltrap en dan kijk je vanuit de hoogte de hal in, dat vind ik ook best eng maar ik raak niet in paniek ofzo.

zelf ben ik wel heel bang voor mieren. als kind stond ik een keer in een mierenhoop met mijn benen, ze zagen er helemaal zwart van. toen freakte ik echt, keihard staan gillen. als ik 1 of 2 mieren zie heb ik niks hoor, maar van mierenhopen krijg ik echt een zeer zwaar angst gevoel, is echt irritant.

ja, die heeft ook geen leuning:(

Allemaal heel erg bedankt voor de tips! Ik zal er eens aan gaan werken.
Maar dit topic was ook bedoeld om ervaringen te posten en niet zozeer om mij te helpen de trap af te gaan, maar toch bedankt (y)

Ik viel vandaag nog bijna van de trap in de bieb hier. die trap is aan de rechterkant zeg maar 'open' (het is glas, dus het lijkt open, maar je kan er niet doorheen vallen ofzo) en je kijkt dan een verdieping naar beneden. Heel eng :| Ik zet altijd m'n voeten verkeerd neer omdat ik gewoon de diepte van de treden niet in kan schatten met zo'n groot gapend gat naast me :o Ik ben er een keer op handen en voeten naar boven geklommen :o

zelfde:o

Ik had een fobie voor flauwvallen en paniekaanvallen en de trap was daar een onderdeel van omdat ik er eerder last van kreeg als ik de trap op en afliep.
Kwestie van aanvoelen wanneer het komt, jezelf proberen gerust te stellen met kleine dingetjes en dan stapje voor stapje angst confronteren.

Op een gegeven moment was ik het zat en rende de trap alsmaar op en neer om vervolgens te merken dat de angst wegtrok.

Je kan trouwens ook je evenwicht trainen zodat je zekerder de trap af durft omdat je minder snel valt.

Ik heb een hele vreemde angst :bloos: Ik ben namelijk bang voor roosters op de bodem van een zwembad. Ik weet niet waarom, maar ik ontwijk zwembaden zoveel als mogelijk is. Of van die grote roosters achterin het zwembad bij golfslagbaden, yek!

Hoe ik ermee omga? Niet... Af en toe durf ik te zwemmen, maar dan moet ik er niet teveel bij nadenken. Het is zelfs zo erg, dat als ik in een meer zwem en mensen zeggen dat er roosters zijn, ik gelijk dat meer niet meer in durf...

Roosters, blegh!

Haha, snap ik wel. Ik vind die dingen ook niet zo prettig. Ik durf wel aan het einde te hangen, aan zo'n railing, maar wel in een goede houding zodat ik absoluut niet met mijn voeten er tussen kom.

Ik vind het echt vreselijk om bijvoorbeeld naar een nieuw college te gaan. Ik vraag me eerst honderd keer af of de tijd wel klopt, en of het niet ineens in een andere zaal is. Ik vind het echt heel erg niet leuk om in mn eentje een collegezaal in te gaan, want straks is het de verkeerde en kijkt iedereen me raar aan en en en... Ik zeg dan ook tegen mezelf dat ik me niet zo moet aanstellen en dat het echt niet zo is dat iedereen me raar of dom vindt, maar toch. Het is een gevoel dat ik niet weg kan redeneren.

Die overgeeffobie heb ik ook, maar iets minder erg. Het is niet zo dat ik plaatsen ga vermijden (hoewel ik niet van uitgaan hou, met al die drank...). Maar een paar jaar geleden vierde ik thuis mijn verjaardag en waren mn ouders niet thuis, maar mn broertje wel. Hij werd 's nachts ziek en had overgegeven in de studeerkamer. Hij had toen (dom dom) het met handdoeken 'schoon' gemaakt, maar die handdoeken vervolgens wel gewoon bij de was gelegd in de badkamer! Dus het stonk echt vreselijk en ik moest die handdoeken opruimen en bah. Vervolgens heb ik de hele nacht wakker gelegen, ik was kotsmisselijk en bang dat mn broertje weer ging overgeven of dat zelf moest overgeven. Elke keer dat ik een beetje misselijk ben gaat de gedachte van overgeven door mn hoofd, het is nu niet meer zo erg dat ik dan ook denk te moeten overgeven gelukkig.

Ohh, ik vind het niet zo gek hoor ;). Ik houd er ook niet van. Zwembaden vind ik prima, maar roosters op de bodem of hele diepe zwembaden... ik heb altijd het idee dat er dan iets of iemand onder me kan zwemmen.

Verder heb ik alleen hoogtevrees, maar gelukkig woon ik in Nederland en als ik een paar meter van iets dieps af sta gaat het wel.