please help.
 

ik heb een heel zwaar vermoeden dat ik borderline heb.
zit hier heel erg mee maar durf er niet over te praten.
met studie/werk/op mezelf wonen gaat alles wel goed, maar op sociaal gebied gaat het telkens mis.
ik krijg nieuwe vrienden, raak er intensief mee in contact, die contacten houden geen stand en dat telkens weer....
heb ook echt ups en downs, en momenteel weer een enorme down.

ik ben nooit getest ofzo bij een psych (of hoe dat ook heet)
ben ook niet suicidaal en die gedachten ook nooit gehad.

maar ik zit er enorm mee.....

Borderline heeft niet specifiek te maken met sociale problemen.
Het kan natuurlijk zijn dat je borderline of borderline kenmerken hebt, zoals veel mensen tegenwoordig, maar je moet jezelf niet gek gaan maken met zoiets.
Als je je down voelt en het duurt langer als een maand, en je wil er ook iets aan doen, ga dan naar je huisarts en hij/zij kan je doorverwijzen naar een psycholoog.
Mocht het nodig zijn, kan diegene een psychologisch onderzoek aanvragen voor je, waar ze dan het een en ander uit op kunnen maken. Dan kan je eventueel gerichte therapie gaan volgen.
Succes.

hej,
onwijs bedankt voor je reactie.
het is niet zo dat ik een depressie o.i.d. heb, maar ups en downs heb ik in sociale contacten.
als ik ergens kom, heb ik gauw aanspraak en ik kan ook prima alleen gaan stappen en leuke mensen ontmoeten, gezellig babbelen en dan weer huiswaarts.
heb ook een bescheiden vriendengroep.

mijn "afwijkende" en terugkerende gedrag is echter dat ik mijn hele ziel en zaligheid stort in iemand, die ik dan zeg maar nieuw ken en die mijn vertrouwen heeft gewonnen. wil meteen heel veel afspreken en geef veel van mezelf bloot, stop er veel energie in. da's mijn valkuil en die komt steeds terug. ook kan ik erg claimend/ jaloers zijn als ik bijv. niet uitgenodigd wordt op een verjaardag en dan later hoor dat er een feestje was, en ik niet uitgenodigd was.

ik kreeg afgelopen zomer van een vriendin te horen dat dit best wel borderline kenmerken zijn, en op de een of andere manier boezemt het idee dat er iets "mis" met me is, me enorme angst in. ben van nature ook zeer onzeker, en altijd bang dat het aan mij ligt. zoek de fout vaak bij mezelf.

Borderline is niet alleen problemen met sociale contacten. Als studie, werk en op jezelf wonen gewoon goed gaat zou ik zelf niet zo snel denken aan borderline. Dat betekent niet dat het niet heel vervelend is als het in sociale contacten steeds mis loopt. Als je er echt veel last van hebt zou je naar je huisarts kunnen gaan en je laten doorverwijzen naar een psycholoog. Of misschien is een sociale vaardigheidstraining iets voor je.

Ik wil niet veel zeggen maar die vriendin weet dan niet wat borderline inhoudt.
Het enige (wat ik zo lees) is dat je een beetje problemen hebt op sociaal gebied en dat heeft weinig met borderline te maken.
Zoals Lentekriebel ook al zegt, als je er echt last van hebt, ga dan naar je huisarts, dan kan hij/zij je verder helpen.

hej,
wel fijn om een soort "second opinion" te hebben van anderen.
ik kijk het voorlopig nog even aan, maar als ik vast blijf lopen wil ik inderdaad misschien een sova training doen of ff met de dokter babbelen....

wat ik wel herken in het borderline is enorme (bijna obsessieve) angst om mensen kwijt te raken, en dat aantrekken en afstoten.... maar er zullen vast meer kenmerken zijn neem ik aan, en zo goed ken ik het fenomeen niet....

misschien heb je "gewoon" bindingsangst. Kan los staan van borderline.

- Ze proberen krampachtig te voorkomen dat iemand ze in de steek laat. En alleen maar denken dat ze in de steek gelaten worden, is al genoeg om krampachtig te proberen dat te voorkomen.
- Ze hebben intense relaties met anderen, maar die zijn ook heel instabiel. Ze denken heel zwart-wit over hun relaties: of iemand is geweldig of hij is waardeloos.
- Ze hebben steeds een ander beeld of gevoel van zichzelf. Dat wisselt sterk.
- Ze zijn impulsief. Dat heeft negatieve gevolgen voor henzelf op minstens twee gebieden: geldverspilling, veel wisselende seksuele contacten, misbruik van alcohol en drugs, roekeloos rijden, vreetbuien.
- Ze doen pogingen tot zelfdoding, dreigen daarmee, of verwonden zichzelf.
- Ze hebben sterk wisselende stemmingen als reactie op gebeurtenissen. Dit geeft periodes van grote somberheid, prikkelbaarheid of angst. Dit duurt meestal enkele uren, en bijna nooit langer dan een paar dagen.
- Ze hebben een blijvend gevoel van leegte.
- Ze hebben last van intense woede, die niet past in de situatie en de situatie ook niet oplost. Of ze hebben moeite hun boosheid te beheersen. Ze hebben dan ook driftbuien, blijvende woede, of hebben geregeld vechtpartijen.
- Ze hebben paranoïde ideeën. Dit is het idee achtervolgd of bedreigd te worden. Die ideeën komen in stress-situaties. De ideeën gaan ook weer voorbij. Of ze dissociëren ernstig. Dan hebben ze het gevoel er niet meer bij te zijn en als het ware weg te raken. Soms weten ze dan niet meer precies wat er gebeurd is.

Als je minstens 5 van de bovenstaande kenmerken hebt en dan niet sporadisch of voor een weekje, maar van een hoge frequentie en al voor een langere tijd, dán zou ik eens gaan nadenken over borderline, otherwise moet je je daar niet druk over maken. De dingen die jij noemt over sociale contacten hoeven echt helemaal níets met borderline te maken te hebben. Ik zou eerder aan een sociale stoornis of idd bindingsangst zoals Lentekriebel zegt, denken dan aan borderline, maar wie zegt dat er uberhaupt iets mis met je is? Als je zo twijfelt zoek dan hulp maar ga je niet allerlei 'mogelijk' ziektes inbeelden.

Uhm, bij mij gaat het met mn studie, werk en op mezelf wonen helemaal prima hoor. Maar toch heb ik vooral op sociaal en emotioneel niveau m'n diagnose meer dan bevestigd :o Je hoeft dus echt niet op alle punten fucked up te zijn om een diagnose te krijgen. Je functioneren bepaalt natuurlijk wel hoe erg je er last van heb, dat spreek ik niet tegen.
Als je een beetje realistisch bent en niet de neiging hebt je zelf dingen aan te praten, voel je denk ik wel degelijk aan wanneer een omschrijving bij je past. Maar ik weet niet, als je er echt mee zit en last van heb zou ik eens naar een psycholoog gaan als ik jou was. Mocht dat niet zo zijn, gewoon lekker laten zoals het is dan is zo'n plakkertje helemaal niet nodig.

Je hebt gelijk:bloos:.
Desondanks zie ik bij strondkind alleen maar sociale problemen (als er buiten wat ze hier schrijft niet veel aan de hand is). Ze is niet echt destructief, wat (de meeste) borderliners toch wel hebben. Anyway, niemand heeft hier de bevoegdheid om een diagnose te stellen of een diagnose van de baan te vegen, daarvoor zal je toch naar een arts moeten.

hmmm.. ik weet van de kandidatenziekte en dat zelfdiagnoses via internet niet bevorderlijk voor een rustigere gedachtengang, maar volgens mij wordt het eens tijd om naar de huisarts te gaan (n)

Wat volgens mij wel helpt, is als je je ziel in iets anders dan mensen stopt. Bijvoorbeeld organisatorisch werk of vrijwilligerswerk. voordeel is dan ook nog s dat je je inzet voor mensen en de ervaring is dan ook dat ze dan ineens vanzelf bij je terug lijken te komen. En je hebt ineens geen tijd meer om mensen te gaan claimen. En je zit ook niet eenzaam thuis depressief te zijn; organiseren doe je vaak met een team.

QFT!
ik heb er over gepraat met een goeie vriendin van mij, en ook met een collega van mij die psychologie heeft gedaan, dus ook wel wat ervanaf weet.
(hij is zelfs bevoegd psycholoog)
hij vindt, hoe ik het zelf beschrijf, dat het borderline-achtige kenmerken zijn, maar inderdaad ik heb geen destructieve gedragingen, ik peins er niet over mijn leven te beendigen en ik zit 80 procent van mijn levensdagen goed in mijn vel.

ik ben wel snel onzeker te krijgen, met een enkele opmerking. en als ik TE close wordt met iemand, dan begint het claimen en dat aantrek-afstoot gedrag.

met bijvoorbeeld mijn contacten van de sport en dansschool heb ik dit niet. dit contact is dan ook meer oppervlakkig. met collega's ga ik ook prima om, maar zodra ik echt close met iemand word (dat je geregeld elkaar spreekt buiten werk om) merk ik dat ik dingen "ga eisen" van die persoon. ik spreek deze dingen niet uit naar die persoon, maar als ik dan bijvoorbeeld niet op zijn/haar verjaardag mag komen, voel ik me (ik weet het, helemaal onterecht) domweg gepasseerd.

vaak leiden mijn "gedragingen" bij te close vriendschappen tot een confrontatie (of beendiging v.d. vriendschap is al aantal keer voorgekomen)
na zo'n confrontatie (meestal maakt die gene me dan gewoon bewust van bovenstaand beschreven gedrag) ben ik me ervan bewust, let ik er op en gaat het een tijd goed.
ik heb ook wat meer bevestiging nodig dan anderen.

verders (leest diagnose-punten) ik voel me niet snel aangevallen, kan het hebben als mensen me plagen of in de maling nemen, kan tegen een geintje. heb niet het idee dat mensen het over mij hebben als ik ze zie praten ofzo.
ook ben ik niet snel boos, ik ben juist bijzonder geduldig hoor ik vaak.
ik kan me ook goed inleven in andere mensen, en mij hier aan aanpassen.
ik voel me niet angstig bij nieuwe contacten, dat gaat heel makkelijk.

ik ervaar het hele gebeuren trouwens niet continu als een probleem, maar heb periodes van onzekerheid, die mijn stemming dan zeg maar negatief beinvloeden.

(excuses voor het misschien wetenschappelijke taalgebruik)

Als je graag wilt weten of je het hebt, maak dan een afspraak met een psycholoog of een psychiater. Een dergelijk iets is niet op basis van één gesprek vast te stellen, ook niet door een bevoegd psycholoog of psychiater. Daarvoor moeten eerst een hele rits andere dingen worden uitgesloten, en daar gaat al heel wat tijd overeen, pas daarna kan er gekeken worden of het idd borderline is.

Verder ga ik er niets over zeggen, want ik ben geen GZ-psycholoog of psychiater.

oke, ik vind het alleen een erg grote stap om daar contact mee op te nemen.
ben bang dat ik straks in dat riedeltje van de psychiatrie vast kom te zitten, dat ik iets moet gaan slikken ofzo, of dat er allerlei nare dingen boven komen. ben ook best bang om een "etiketje" te krijgen.
misschien heeft de mening van mijn vader (die vier psychologen heeft "gehad" en het allemaal maar onzin vindt) er ook wel mee te maken.
daarbij loopt mn broer momenteel onder behandeling om met zn adhd en ptss om te gaan, en vind hem juist achteruit gegaan i.p.v. vooruit.

ik hoopte eigenlijk dat er een andere oplossing zou zijn, maar ik wacht t gewoon even af.

sinds de zomer ben ik me bewust van mijn eigenschap wat vriendschappen betreft (te veel willen, claimen, afhankelijk enz.) en nu ik er bewust mee omga merk ik wel dat het beter gaat in vriendschappen, al heb ik veel bevestiging nodig, nog steeds....

Het is ook geen kleine stap, maar als je het wilt weten wel de enige stap. ;)

Je moet nooit wat, je hebt altijd zelf de keus wat je wel en niet doet, dat is dus geen reden om het niet te doen. En stoppen kan je natuurlijk altijd als het niet bevalt of wat dan ook.

Ik weet natuurlijk niet hoe het met je broer zit, maar soms is achteruitgang nodig om weer vooruit te kunnen. Zeker bij PTSS kan ik me voorstellen dat het in het begin van het proces heel zwaar is en dat het daardoor tijdelijk minder gaat, voordat het beter kan gaan.

Wat voor oplossing had je dan graag willen zien? Je maakt je nu zorgen om iets dat misschien helemaal 'niets' is (iig niet in de zin van iets als borderline), wie weet is het relatief eenvoudig op te lossen (bv. er bewust mee omgaan, tijdelijk meer bevestiging krijgen/vragen, zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen ed opbouwen, enz.).

hej, daar ben ik weer. bedankt voor jullie tips/reacties.
ik ben er in ieder geval over gaan praten met de mensen die ik het vaakst zie.
tot mijn grote opluchting vonden ze me geen "gestoorde gek" maar toonden ze wel begrip.
dankzij die gesprekken weet ik ook waar mijn angst om mensen te vertrouwen, mijn onzekerheid in sociale contacten vandaan komt.
ik ben in mijn leven veel mensen kwijt geraakt, ook omdat ik best druk (en toegegeven: soms ook luidruchtig) ben in mijn doen en laten. ik kan veel praten, hard praten en soms kom ik opgefokt over.....
ik ervaar veel stress in mijn baan met verst. gehandicapten (waar ik wel enorm veel plezier in heb overigens) en die stress moet er ook op een bepaalde manier weer uit kunnen. dus daar komt het drukke van, denk ik zo.

het onzekere/angstige komt in mijn ogen doordat ik mensen steeds ben kwijt geraakt, ook zij die zeiden dat ze me niet, never nooit, zouden laten barsten. daar heb ik het ook nog steeds erg moeilijk mee, ik denk dat ik daardoor ook nachtmerries over die mensen heb.

ik denk dat door dit te weten, ik al een stuk verder ben.
daarnaast in mijn nieuwe contacten ben ik me er wel bewust van hoe mijn gedrag is, dat ik bijv. niet ga claimen en ga piekeren als ik niet uitgenodigd wordt voor iets.

ook heb niet alleen ikzelf schuld aan dingen die mis gaan, anderen kunnen ook schuld hebben.

nou nog van dat rotgevoel af komen :s

Dat is vaak iets waar 'gewoon' veel tijd en positieve ervaringen over heen gaan.
Weten waar het van komt en er over praten helpt vaak ook, dus daar doe je goed aan. :)