voor de allerliefste jongen van mijn leven
 

de zon en de maan
tussen duizend sterren lijken
ze zo verschillend zoals ze daar staan

ze zweven alsmaar achter elkaar aan
maar zal de een de ander ooit bereiken
als ze elkaar uit de weg blijven gaan?

ze lijken op ons, als vier druppels water
men zegt dat ze elkaar nooit echt zullen treffen
maar waarom denkt iedereen altijd aan later?
Ik hoop dat je het volgende zult beseffen:

ik ben heel bang mijn gevoelens te tonen
maar tegelijk heb ik er veel behoefte aan
zal dit gedicht me ooit lonen
als ik zo verder zal gaan?

Deze woorden maken aan iedereen duidelijk dat hier, achter deze nick, een goed iemand schuil gaat, iemand die nog gelooft in de echte dingen, in idealen. Natuurlijk is dit op weinig gebaseerd, en misschien overdrijf ik: maar de voorzichtigheid, de verlegenheid en tegelijkertijd de drang die uit dit gedicht stralen, maken toch wel iets in die richting waar.
Wat is het toch dat we in de liefde zoveel twijfelen? Ik vraag het me al jaren af, en moet alweer op dit moment ontdekken dat ik het doe: twijfelen, niet over gevoelens maar hoe zij (in mijn geval dan) zal reageren: de schrik daarvoor, is hoogstwaarschijnlijk het antwoord op die vraag. Ik las daarnet wel in een boek van Wiel Kusters dat dichters en dichteressen niet kunnen leven zonder verdriet en twijfelen. Maar ik wil dat niet geloven http://forum.scholieren.com/smile.gif

Groetjes, Dreampoet

dit vinnik een lieve reply
kuzz voor jou!