regels maken
 

Hallo mensen,
Ik zit met een soort probleem, alleen ik weet niet precies wat het is, dus misschien kunnen jullie me verder helpen?
Ik begon ongeveer een jaar geleden allerlei regels voor mezelf te maken. Waar ik me beslist aan moest houden. Maar meestal houd ik me niet echt aan regels, nu is dat dus anders. Ik kan niet anders dan leven naar die regels. Dit zijn er een paar:
-Ik moet iedereen goed te vriend houden, maar niemand mag een goede vriend van me zijn.
-Niemand mag bij mij in het krijt staan, andersom ook niet.
-Ik mag niemand pijn doen, anderen mogen mij wel pijn doen, ik mezelf ook.
-Ik mag nergens schuld van hebben.
-Ik mag geen beloftes maken.*
Nu jaagt er telkens door mijn hoofd dat ik deze regels nodig hebben, omdat ik op een dag weg zal zijn. En dat ik dan niemand zal missen, niemand zal mij missen. Als ik deze regels naleef zou ik op een dag vrij zijn, geen verplichtingen meer hebben.
Het punt is alleen, dat ik nu al zo ver ben dat ik weet dat ik niet zomaar weg kan gaan. Ik heb nog een toekomst enzo.. Alleen is dat allemaal een beetje vaag geworden. Ookal heb ik mezelf er van overtuigd dat ik niet weg kan, moet ik me nog steeds aan die regels houden.
Vooral door de 1e regel wordt het voor mij moeilijk. Mijn moeder klaagt dat ik mijn emoties niet meer laat zien. Dat ik soms wel dood lijk. Op school gaan mijn cijfers achteruit en mijn vrienden worden chagrijnig van me.
*Nu zal ik dus even de laatste regel toelichten.
Mijn vader is alcoholist, ouders zijn gescheiden en ik woon bij mijn moeder. Hij maakte dus vroeger allemaal van die valse beloftes zoals mensen vaker doen als ze verslaafd zijn. Ik hoor mijn moeder vaak roepen dat ik op mijn vader lijkt, en dat doet erg veel pijn. Daarom mag ik geen beloftes meer maken, ik kan me er wss toch niet aan houden.
Weet iemand wat er met me aan de hand is? soms word ik echt bang van mezelf.. ben ik ziek ofzo? wat is dit?
alvast bedankt..

iemand? :(

Iets meer geduld kan geen kwaad. :)

oke sorry, ik weet niet precies hoe lang het duurt voor een antwoord.. sorry

Ik weet niet precies hoe erg je het vind dat je vader alcoholist is en dat je ouders zijn gescheiden, maar ik krijg een beetje het idee dat je daar erg mee zit, en daardoor jezelf ook vaak de schuld van geeft en ook van andere dingen die gebeuren. Door die regels op te stellen krijg je een gevoel van controle, het gevoel dat je controle hebt over de situatie en dat je op die manier vast en zeker geen mensen kan kwetsen en anderen jouw ook niet kunnen kwetsen. klopt dat een beetje?

Het zou kunnen, maar ik kan het me haast niet voorstellen dat het over die scheiding gaat. Het is al 10 jaar geleden, en ik heb er vroeger nooit problemen mee gehad [denk ik]. Misschien is het omdat ik vorige zomer een verjaardagskaart van mijn vader kreeg.. Kreeg ik elk jaar, maar nu was het anders. Hij vond het nodig om mij te vertellen dat hij van me hield, terwijl ik hem toen 2 jaar niet gezien had..

Het zou best kunnen, misschien dat je het vroeger allemaal hebt weggedrongen en dat die kaart een trigger was om die emoties los te laten. Ik denk ook alleen maar een eind weg hoor, dus wat ik zeg hoeft helemaal niet te kloppen.
heb je wel vaker moeite met het omgaan met emoties wanneer je je rot voelt?

Ja, nou meestal probeer ik het weg te duwen of er niet meer aan te denken. Op zulke momenten hoef je bij mij geen moeite te doen met me te praten.. maar het is alsof ik een soort knop omdraai, want dan ben ik ineens heel druk, begin ik allemaal vreemde dingen te vertellen, veel kletsen enzo. Dat vooral om nergens meer aan te hoeven denken. Ik doe/deed ook snijden.. maar dat is nu over denk ik. [een week. ik houd mezelf voor de gek..]

Dan lijkt het me tamelijk logisch dat je die regeltjes als een soort controle gebruikt. Misschien dat je naar een psych kunt ofzo?

waarom? is dat nodig?:s zo erg is het toch niet..

Het is niet levensbedreigend ofzo, maar als je ermee zit en als het je weerhoudt om relaties te houden met mensen (je moeder zei immers dat je net dood leek omdat je alle emotie binnenhoudt) lijkt het me dat je het fijn zou vinden om er vanaf te komen.

Maar.. is er geen andere manier? ''je ziet toch dat mama het moeilijk heeft..'' dat zinnetje jaagt ook telkens door mijn hoofd. als ik ook nog gedoe heb.. dat kan mijn moeder er echt niet bij hebben.

Je kunt het ook zo zien: als je naar een psych gaat, ga je je beter voelen zodat je moeder zich juist minder zorgen over je maakt.

Mijn moeder maakt zich geen zorgen, die weet nergens van. Ze denkt gewoon dat ik te laat op bed ga, en dat het de pubertijd is.. Misschien is het dat ook wel

Het lijkt mij niet zozeer een manier om controle hebben, eigenlijk. Op basis van de regels die je hebt gepost, gaat het er bij jou denk ik om dat je niet gaat worden zoals je vader en niet echt om een machteloosheidsgevoel. Je wilt iedereen tevreden houden, geen schuld opbouwen en, bovenal, alleen zijn omdat je anderen geen pijn wilt doen. Maar dat werkt natuurlijk niet altijd. Je zal, altijd, wel mensen pijn doen of beloften niet na kunnen komen. Shit happens, such is life, everyone will get over it.

Wat versta jij onder "weg gaan"? Het is een breed begrip, van het huis uitgaan tot aan doodgaan.

Ik heb er toen vaak over nagedacht om weg te lopen van huis, omdat ik het echt niet meer aankon. maar ik snap nu ook wel dat dat geen oplossing is, het was eigenlijk een behoorlijk kinderachtig en laf idee van mezelf.

Hoe zou jij graag willen zijn? Misschien moet je je dat eens bedenken. En niet in verhouding tot andere mensen, maar alleen in verhouding tot jou (zeg maar: ik wil een eerlijk persoon zijn, in plaats van ik wil een eerlijker persoon zijn dan mijn vader). Helpen die regels jou te worden wie je wilt zijn?

Ja dat zal ik eens doen, dankje. En die regels, die helpen me wel een beetje, maar ik raak er door in de knoop. In het begin leek het alsof door die regels de chaos in mijn kop wat minder werd. Zolang ik me aan die regels houd word ik in ieder geval niet zo als mijn moeder.. [-drankverslaafde echtgenoot, scheiding, depressief, vaak verhuizen, bijstandsuitkering, geen behoorlijk huis, geen alimentatie ontvangen.. overemotioneel, sentimenteel gedoe blabla enz.] Nu doe ik het weer heh? Hoe zal ik het dan zeggen, ik wil graag een perfect en ideaal leven lijden. Ik weet wie ik [niet] wil zijn.. Maar door die regels lijkt het alleen maar erger te worden, het is net alsof ik mijn eigen leven bekijk als in een film. En ik sta er buiten, heb geen controle meer over wat er gaat gebeuren.