Troost van de natuur
 

Troost van de natuur

Ik vraag of je nog thee wilt.
En prak rustig je banaan.
Strijk nogmaals door je haren.
En zeg: zullen we naar buiten gaan?

Ik vraag of je het koud hebt.
Dek je toe met nog een sjaal.
Kus dan zacht je oude wangen.
En zeg: vertel me een verhaal.

Je vraagt me wie ik ben.
En zegt: de eendjes willen dood
We kijken hoe ze vechten.
Om het grootste stukje brood.

Je vraagt me waar je man is.
Dus ik breng je naar zijn graf
Dan begin je hard te lachen
En zegt: daar ben ik mooi vanaf.

Je vraagt of ik hem soms kende.
En na een stilte zeg ik ja.
Hij dronk liters bier en cola.
En moest van jou dan aan de spa.

Je vraagt nogmaals wie ik ben.
En je kijkt me vragend aan.
Ik zeg: Mam, ik ben je dochter.
Oja, zeg je dan voldaan.

Dementie het is wonder.
Het is de troost van de natuur.
Je eindigt hoe je ooit begon,
Als een kind, vol in het avontuur.

Die strofe met cola en spa, die vind ik overbodig, je was mooi op weg. De rijm wordt daar té geforceerd, terwijl ik vind dat het bij de andere strofes nog net kan. Dit is ehm, geen hoogstaande poëzie maar de gedachte en conclusie zijn mooi, ja, als persoonlijk gedicht voor iemand (gaat het werkelijk over jou en je moeder?) zeker geslaagd.

Het is eigenlijk ook een liedtekst. Dat rijmt ook niet echt met hoogstaande poëzie.
Misschien had ik dat er even bij moeten zetten.
Het gaat over mijn moeder en mijn oma. Maar dan met mijn ervaringen erin.

Daar ben ik het absoluut niet mee eens. Maar je hebt gelijk, als ergens een goede melodie onderzit, kan een matige tekst toch opeens sterk zijn. Zou je het lied misschien op kunnen nemen?

Ik weet het, dit is een up, maar het moet mij van het hart dat dit een heerlijk gedicht is. Het metrum loopt overal lekker, al zou ik het woordje "soms" weglaten in het vijfde kwatrijn. Dementie is doorgaans een zwaarmoedig onderwerpen, maar door de rijm en het pakkende einde weet je er een frivole, luchtige en speelse draai aan te geven. Je zou het inderdaad zo kunnen zingen door de korte versregels.

Ik vind het mooi ontroerend. Inderdaad niet erg hoogstaand, maar het raakt me wel. Normaal gesproken houd ik niet zo van na iedere regel een punt, hier vind ik het wel passen. Wel zou ik er nog een toevoegen na de tweede regel van de derde strofe. :)

Ik vind 'm supergoed. 'En prakte rustig je banaan', wauw dat heeft mij in één klap al verkocht, wat er dan ook zou volgen. Prachtig uitgewerkt wat je in de laatste regels zegt, omdat je eerst denkt dat de relatie tussen hun precies andersom ligt.
Alleen dat stukje over cola en spa mag van mij wel gewoon weg.
Wat ik niet zo mooi vind klinken: "Dementie het is wonder.", verder goed hoor!