Scholieren.com forum - Jullie toneelacademie auditie ervaringen

Maandag is het voor mij zover. Dan begin ik aan de audities van de toneelacademie in Maastricht. Erg spannend natuurlijk. Mijn monoloog heb ik al lang voorbereid. 'Kun je een ham pekelen?' van Connie Palmen. Niets dat uitzonderlijk grappig is of iets dat als monoloog geweldig in het oog springt, maar een heel mooi degelijk (en toch wel lang) monoloog. Leuk om te vertellen of voor te dragen, maar dus niets uitzonderlijks.

Kun je een ham pekelen?

Natuurlijk, natuurlijk hou ik van haar. Op mijn manier weliswaar, maar ik hou wel van haar. Voor zolang het duurt. De een geeft je dit advies, de ander dat, ik word er soms knettergek van. Dan vraag ik hoe zij het doen, volhouden. 'Hoe doen jullie dat?', vraag ik dan. Langer dan pakweg een half jaar van iemand houden en er dan nog bij blijven ook zonder buitensporig veel slippertjes of helemaal niet zelfs, die mannen heb je ook. Zegt de een dit, de ander dat. 'Je moet haar meer laten gaan, haar eigen vrijheid gunnen.', zegt de een. Terwijl een avond daarvoor een andere goede kennis zei, dat het een kenmerk van de liefde is dat je dan, hoe zei hij dat ook alweer, dat je dan op de een of andere manier in alle vrijheid kiest voor de gebondenheid en de trouw die daarbij hoort. De trouw aan de band die je vrijwillig bent aangegaan. Zoiets was het. Hij is filosoof, die kennis van me. Ik praat graag met hem. Ik leer altijd wel van hem, maar ik kan het niet in de praktijk brengen. Op de een of andere manier hou ik het in de praktijk nooit lang uit met een vrouw en dan ben ik al die mooie adviezen weer vergeten. Dan heb ik er ook niks meer aan, dan word ik simpelweg op een ochtend wakker en dan kijk ik met verbazing naar de vrouw die naast met ligt. Alweer een ander, de zoveelste alweer. Steeds een ander. En daar kan ik dan wel weer zielsveel van houden, als je dat zo wil noemen, maar voor zolang het duurt. Het enige wat ik zeker weet in mijn leven is dat het nooit lang duurt. Dat weet ik in ieder geval zeker. Het kan nooit lang duren.

Echte vrienden heb ik niet. Veel kennissen, dat wel. Ik verveel me gauw en ik ben ook bang dat anderen zich met mij vervelen. De enige met wie ik werkelijk op mijn gemak ben is mijn zuster. Bij haar hoef ik niet zo nodig iemand te zijn. En ze doorziet me wel, die zus van me, maar ze rept er niet over. Ik bedoel, ze gaat niet van die eindeloze gesprekken beginnen om mijn ziel in de kaart te brengen. Je hebt van die vrouwen, die doen niet anders, wel lief hoor maar je wordt er hondsmoe van. En op de een of andere manier onthoud ik domweg niet wat ze gezegd hebben. Dan luister ik naar ze en dan denk ik bij iedere opmerking die ze maken: 'Verdomd, ze heeft groot gelijk'. En dan zijn ze verdwenen en met dat ze weg zijn is die wijsheid ook weg. Foetsie. Verschwunden.
Van elke vrouw die ik ontmoet denk ik toch altijd weer dat zij het is: de vrouw van mijn leven. Maar na een paar weken weet ik al dat het niet zo is en dan zing ik de rest van mijn tijd uit. Het wordt allemaal alleen maar minder. Ik wil het niet zo, maar zo gaat het wel. Het gaat steevast bergafwaarts, tot op het moment waarop er echt niks meer over is. Niks, niemandal. Ja, haat soms. Afschuw. Maar dat vind ik erg. Verschrikkelijk. Ik hou er niet van om het zover te laten komen, dat ik de vrouw met wie ik iets had ga verafschuwen. Maar het is wel eens voorgekomen, meer dan eens. Ja, helaas en ze verdienden het van geen allen, die vrouwen. Vrouwen hebben vaak alles voor je over, dat merk je wel. Maar op de een of andere manier merk je het altijd op het verkeerde moment. Eerst vind je het normaal, want dan heb jij ook alles voor haar over en als het dan bij jou minder wordt, dan krijg je er last van. En wat als je dat nou helemaal niet meer wilt en het je alleen maar steeds meer gaat benauwen die liefde?
Hoe meer een vrouw van je gaat houden, hoe meer je gaat voelen dat je daar zelf niks tegenover kunt stellen. Dan wordt zo'n liefde van zo'n vrouw alleen maar een kwelling, want het enige dat zich steeds duidelijker bij jou doet voelen is de leegte. En hoe leger jij bent, hoe minder jij van ze gaat houden, hoe meer ze van jou gaan houden. Vreemd. Akelig.

Volgens mij zus kies ik er niet voor, voor de liefde. 'Jij bent net zo'n grote eikel als de mannen waar ik op val.', zegt ze. Nou ik heb het van dichtbij meegemaakt, die geschiedenis van haar met die man. Ze is er bijna aan onderdoor gegaan. Vanaf het begin af aan zag ik dat het fout ging en dat zij niks in de gaten had. Ik herkende veel van mezelf in die man, helaas, en ik wilde haar natuurlijk tegen hem beschermen. 'Het is een onmogelijk iemand om mee te leven.', heb ik haar gezegd en dat ze die klootzak moest laten stikken, dat ze een beter iemand verdiende, iemand die echt van haar hield. Maar niks hoor, erachteraan. Regelrecht de hel in.
Kiezen, kiezen, ik weet het niet, de liefde dat komt toch vanzelf? Daar kies je toch niet voor? En ik heb ook geen criteria, ik bedoel ik zou niet weten hoe de vrouw met wie ik het wel uit zou kunnen houden eruit zou moeten zien, of welk karakter ze zou moeten hebben. Hoe kun je dan voor iemand kiezen? Ik vraag ze wel eens, voor de grap natuurlijk, of ze een ham kunnen pekelen. Mijn moeder kan dat, maar dat kan niemand meer. Geen enkele vrouw.

Ik vroeg me af, of er hier nog andere mensen zijn, die in Maastricht auditie hebben gedaan en of er misschien mensen zijn hier op deze site, die daar nu studeren. Ik hoop dat jullie jullie ervaringen met mij kunnen delen. Hoe verliepen voor jullie de audities? Welk monoloog kozen jullie? Hoe werd erop gereageerd? Hoe lang duurde het voor je te horen kreeg of je door was naar de volgende ronde? Werd je aangenomen? Wat zoeken ze daar volgens jullie? Hoe bevalt de studie? etc. etc. deel je ervaringen, dat zou ik fijn vinden. Verder heb ik er bovenal heel veel zin in.