Zonder Weg te Lopen
 

ZONDER WEG TE LOPEN

De barst vraagt om een sigaret
De laatste waait naar het vuur
Versnipperd vallen woorden

Vertrappend is mijn kijkend oog
En trots kwel ik de laatste rots
En trots sla ik de deur weer toe

Tot op de reünie van het leven
keek ik voor het laatst naar jou


Groetjes, Dreampoet
ps: het is niet uit mijn leven gegrepen, maar wel het gevoel van eenzaamheid. Ik merk dat het steeds meer terugkeert in mijn schrijfseltjes. Sorry als dat zielig zou klinken, ik heb het niet altijd onder controle: dat schrijven http://forum.scholieren.com/smile.gif

wow. puntgaaf, vlijmscherp en ijzersterk. het loopt als een trein en de poëtische taal drukt toch heel duidelijk de boodschap uit. Tulips.

groetjes, een bewonderaar

En trots kwel ik de laatste rots
En trots sla ik de deur weer toe


sjit klinkt wel neig herkenbaar

Dankje voor die leuke en mooie reacties...
tip: De 'ik' uit dit gedicht zal dus nooit meer de andere zien op aarde, want de reünie van het leven is de hemel. Als die tenminste bestaat, de onzekerheid blijft dus.
Ik ga eens een tekst schrijven rond dit gedicht, want er zitten vele dingen in die ik wel eens wil beschrijven, voor mezelf en wie weet? Misschien plaats ik het hier wel eens. Denk het wel...

Groetjes, Dreampoet