Staat van ontbinding
 

Staat van ontbinding

Mijn mond zit vol maar mijn woorden komen niet verder dan het puntje van mijn tong. Mijn pen is zwaar en leeg. Je blies me weg alsof het niets was en of het nooit iets is geweest.

Ik zit niet
ik sta niet
ik lig niet.
Ik ben niet.
Ik ben niets.
Ik ga niets –
versta niets.

Ik ben in ultieme staat van ontbinding van jou. En of ik van je hou? Het gaat niet, maar je zit in mijn lichaam. Je bewoont alle kamers van mijn hart en je slaat met de deuren. De muren scheuren maar het maakt je niet uit.

Tot voor kort was het leefbaar maar nu ben je verhuisd.



Ik heb al een hele tijd niets geschreven en dit was het eerste wat er eindelijk weer eens uit kwam. Hm.

Ik hou wel van prozapoëzie maar hier vind ik het allemaal net niet origineel genoeg. Hart, hou van jou, mond vol woorden, puntje van tong. Ik zou proberen iets bijzonderdere beelden voor dergelijke gevoelens te beschrijven. Tenzij de laatste twee, schuingedrukte regels ook bij je gedicht horen, dan vind ik het tot op zekere hoogte briljant.