Niets wakkert zichzelf aan.
 

De gele parels die je in mijn haren vlocht
lichten alweer op in de ochtendzon,
maar de dag is nog niet voorbij.
We stellen zelfs de ochtend uit tot later
en later wordt het nooit in een roes
van drank en sigaretten,
die de avond moesten redden
van een al te vroege dood.

Slapen is voor mensen die niet anders
kunnen dromen - ik blijf wakker en
maak nieuwe idealen die de morgen
zullen halen, maar het daglicht nooit.

Vergeef je me als ik altijd zo zal blijven –
met alle mogelijkheden al in mijn hoofd
om verrassing te voorkomen;
met jouw handen in mijn haren en de mijne
uitgestrekt naar een bodem nu ik val;
met veel te weinig woorden om te dichten
wat je voor me openlegt vannacht?

Slapen is voor mensen die niet anders
kunnen dromen
<3 <3

Je schept echt een heel mooie sfeer in dit gedicht, voelbaar. (hm, ik vind het gewoone een mooi gedicht, het loopt misschien niet overal helemaal top, maar ik wou het eigenlijk gewoon bij die constatering laten)

Mooi! Je gebruikt beeldspraak goed, het loopt wel lekker en het is een beetje mysterieus.
Wat ik minder vind is de herhaling van 'later' vlak na elkaar en de zinnen zijn iets te veel een verhaal, teveel woorden zegmaar alsof het gewoon een lange zin is in plaats van een gedicht. Niet dat dat altijd verkeerd is, zelf doe ik dat ook haha maar nu lijkt het een beetje storend.
Erdoorheen zitten mooie dingen die het een gedicht maken, het is wel een gedicht dat ik later nog wel eens weer zou kunnen lezen en nog eens, net als een leuk boek.
Vooral het middenstuk is goed! De andere twee zitten wat mindere dingen in, zoals de 'drank en sigaretten'. Maar er zitten hele goede dingen in, dus meer goed dan niet goed.

@ flyaway: die herhaling van later heb ik daar wel júist bewust gebruikt, om aan te geven dat het terugslaat op de later in de zin daarvoor. om aan te geven dat we het uitstellen naar iets dat nooit komt.

@ vogelvrij: ik zou eigenlijk ook wel graag willen weten welke je stukken minder vindt lopen :)

Hm, nu ik het half hardop nog eens doorlees, struikel ik nergens meer over, dus nu kan ik daar geen antwoord meer op geven:o

Overigens vind ik die herhaling van later juist fijn:)

Ik vind de titel heel mooi, filosofisch bijna. Ik vind dit een knap gedicht, hoewel ik soms het idee heb dat het nog niet helemaal goed uitgewerkt is. Alsof je, als je het niet had opgeschreven maar als monoloog had opgezegd, over je eigen woorden struikelde. Het is hier en daar net niet specifiek en daardoor net niet treffend. Maar ik vind het wel erg mooi hoe je er toch een geheel van weet te maken, het is een goed ehm, consistent gedicht :).

Ik vind je eerste twee strofes mooi. Er zit in allebei een goed overgebrachte gedachte en gevoel.
In de laatste strofe had ik gehoopt dat je steviger zou neerzetten wat je wilde zeggen, zoals in die eerste twee strofes, maar dan nog beter, zoals een echt einde. In plaats daarvan vind ik het zwakker. Ik krijg niet het gevoel dat ik precies begrijp wat je bedoelt en dat had ik bij 1 en 2 wel. Het begin van de laatste strofe strookt bijvoorbeeld, voor mijn gevoel, niet met het einde, het is geen afgerond geheel. Voor mij. Ik mis de pointe. En nu heb ik wel op genoeg verschillende manieren hetzelfde gezegd:D.

Wel fijn om te lezen, da wel.

Mooi, Ave. :)
Ik kan me deels wel vinden in wat Porcelain (en ook CSN een beetje) zegt, maar dan met name de eerste drie regels van de laatste strofe: die vind ik jammer, minder sterk. Die laatste vier regels vind ik juist wel sterk, ik vind dat daarin heel duidelijk 'jouw' angst naar voren komt om de controle te verliezen.
Ik vind de herhaling van later ook jammer, maar dan vooral omdat de eerste volgens mij nogal overbodig is: uitstellen is toch altijd tot later? Wat mij betreft kun je tot later dan beter weglaten.
sigaretten - redden vind ik heel fijn klinken.

Ik had hier nog niet op gereageerd, ik schaam me dood. Mijn geheugen laat me de laatste tijd in de steek, en dat op mijn zestiende... :(

Het komt goed uit dat je met me wil trouwen, want ik wil hierdoor ook wel met je trouwen. Echt, ik durf niets op te merken, want dan vrees ik dat het slechter wordt door mijn kritiek. Luister maar naar mijn voorgangers, en bezie mijn reactie gewoon maar als een uiting van aanbidding.

ik verdwaal. je maakt beeldspraak die me niet volkomen logisch of natuurlijk lijkt. dat kan, maar ik kan er niet inkomen. zoals bijvoorbeeld: het idee dat de ochtend verschoven wordt naar later, maar dat het niet later worden kan in een roes? ligt het aan mij dat ze niet op elkaar aansluiten? en als je dan een paradox over wilt brengen, waar ligt het hem dan in buiten de taal?
je bereid de mogelijkheden voor in je hoofd, je bent dus klaar voor de nieuwe morgen, maar je hoopt dat hij niet komt.
wat bedoel je met de morgen halen maar het daglicht niet?
het laatste beeld is voor mij niet echt voorstelbaar. er is weinig reden het concreet beeldend te zien, "jij" komt sowieso ineens ergens vandaan vallen, zoals ik de val van de ikpersoon ook niet aan zie komen. de aansluiting; je handen zouden je op moeten vangen, beschermen, maar je geeft aan juist voorbereid te zijn - enzo.
ik zou in de laatste zin "van" erbij plaatsen, omdat het in mijn hoofd hele rare vormen aan gaat nemen. maar dat had je al door, ik zal zeggen: een heel moeilijk gedicht en nu stop ik ermee.