't nieuwe eraf...
 

Heb een half jaar een ontzettend lieve vriendin.
Alles liep echt op rozen!
Maar de laatste tijd is het duidelijk minder leuk als in het begin, en dat is ons beide erg op gaan vallen.
Er zijn de laatste weken nogal wat vaker 'ruzies' geweest, waar we allebeide toch wel erg mee zitten.
Ik denk dat het komt omdat het nieuwe er nu af is zeg maar, het wordt een onderdeel van de dagelijkse invulling en het is niet meer speciaal. Ik weet ook dat een relatie heel goed moet zitten wil hij dan nog standhouden. Ik weet dat onze relatie erg goed was.
Maarrr de laatste tijd zijn er nogal veel dingen gezegd, zowel door haar als door mij. Ik begin langzamerhand toch te twijfelen of het ooit nog wel weer wordt zoals het was...
Waar ik mee zit is dat zij zichzelf af gaat schermen, als een soort van bescherming.
Ze wil duidelijk minder afspreken, heeft het drukker met andere dingen zoals werk, school, sport en vriendinnen.
Welgeteld zie ik haar nu misschien 2 of 3 keer per week, terwijl het eerst wel 5 of 6 keer was.
Ook is er een andere jongen die haar erg leuk vindt, en zij vindt die jongen aardig, die jongen IS aardig.
Die zegt duidelijk niet tussen ons in te willen zitten...
Maarrrrr als die belt om gewoon een praatje te maken, en ik ben toevallig bij haar, gaat ze lekker gesprekken zitten voeren en zit ik maar voor de tv... Dat stoort mij nogal, vooral nu ik haar zo weinig zie!
Ik vraag me af wat ik nou moet...!?
Ik ben altijd meteen doordenkend, ik vraag me altijd af; En nu? Wat is de volgende stap? Hoe gaat het verder...

Iemand een soortgelijke situatie gehad? En hoe is hij/zij daarmee omgegaan? Of misschien iemand die zich in mijn vriendin kan verplaatsen in deze situatie en wat die ermee gedaan heeft?

Al is het nieuwe er af, dan moet een relatie toch nog iets speciaals hebben. Je twijfels over of het nog ooit zo wordt als het was zijn terrecht. Relaties veranderen in de tijd, dat betekend niet dat ze minder worden. Je hoeft elkaar niet heel vaak te zien om een goede relatie te hebben. Maar als je dan samen bent is het wel fijn om echt samen te zijn. En dat zij dan niet uren met een ander gaat bellen, dat kan je haar ook zeggen.

Ik heb geen soortgelijke situatie gehad. Maar ik heb al wel een lange tijd een relatie. En kan je vertellen dat je ervoor moet zorgen dat je elkaar niet 'for granted' neemt. Dat je op een open manier met elkaar praat. En zolang beide mensen het fijn vinden om samen te zijn is het de moeite waard om samen te blijven.

Nieuwe relaties zijn altijd spannend, op den duur leer je elkaar beter kennen, ook de mindere dingen en dan is het wat minder spannend. Vervolgens trekt de verliefdheid weg en dat maakt dan plaats voor houden van... of niet.

Ik heb in beide situaties gezeten, en het is nooit leuk als een relatie niet lekker looptr. Ik snap de kant van jou vriendin wel, want ik wil mijzelf ook nog wel eens op zo'n manier terug trekken van intense vriendschappen en relaties omdat ik gewoon tijd voor mezelf wil. Maar je verteld er verder niet echt bij wat je vriendin hier van vind... heb je met haar gepraat? Heb je haar gevraagd waarom ze dit doet?

Praten lijkt me de eerste logische zet eigenlijk. (En voor de rest ben ik het trouwens ook helemaal met bovenstaande post van Myuki eens (y))

Hoe lang heb je al een relatie dan?

Als je haar 5 of 6 keer per week zag snap ik dat ze nu minder afspreekt. Nu het nieuwe eraf is zoals jij zegt is het heel waarschijnlijk dat ze nu inziet dat er ook andere dingen zijn die ze wil doen en dat ze dat niet (meer) allemaal aan de kant kan schuiven omdat ze een vriendje heeft. werk school sport en vriendinnen zijn dingen die ze (waarschijnlijk) al deed voor ze iets met je had en dat heeft (waarschijnlijk) op een heel laag pitje gestaan sinds ze bij jou is. Het lijkt me logisch dat ze die dingen weer (vaker) wil doen. En het is dan ook logisch dat ze dan minder met jou kan afspreken.

Zeg tegen haar dat dit je stoort, vooral omdat je haar minder ziet. Als je uitlegt dat het niet echt leuk is dat als jullie samen zijn zij een heel gesprek begint met iemand aan de telefoon die waarschijnlijk ook op een ander moment kan terug bellen, dan snapt ze dat hopelijk wel. En ik neem aan dat die jongen dat ook wel snapt aangezien hij duidelijk zegt niet tussen jullie in te willen staan.

Ah kijk, dankje.

Heb echt al heel goede gesprekken gehad met haar...
Ik vind het allemaal maar moeilijk.

Ze vindt dat ik de laatste tijd zo ontzettend veel dingen heb gezegd die bij haar verkeerd vielen, ondanks dat ik heel erg veel niet zo bedoeld heb en dat ik elke keer kwaad was als ik iets dergelijks zei...
Ze heeft ook gezegd dat dit haar heel erg bij blijft, en elke keer als er dan een klein meningsverschilletje is, dan komt dit weer naar boven.
Ik heb gevraagd of ze dan niet kan vergeten en vergeven, zoals ik dat doe, en ze zei zelf dat ze daar heel erg veel moeite mee had.
Ze wist ook niet hoe we verder moesten.
Ik wil haar niet kwijt, en ik geef ook niet op bij het eerste het beste, ik kom wel weer in rustig vaarwater...
Nu hoop ik zij nog.

Tja, nu komen de kleine irritaties. Bepaal voor jezelf of het positieve opweegt tegen het negatieve of niet. Zo niet, kappen.

Ik weet dat het positieve op kan tegen het negatieve, met gemak! Maar dan moet het wel net zo goed worden als het was, en daar heb ik twijfels over...
Ik heb haar gezegd dat ik het echt zie zitten tussen ons, dat het was is en kan zijn! Maar dan moet er wel aan gewerkt worden, rust roest!
Nu ziet het er niet naar uit dat het van haar kant gaat komen, nouja, dan maar van mijn kant...
Maarrrr ik weet ook dat het niet werkt als ze er niets aan doet...

Ik heb zoiets: als je het al niet meer ziet zitten dan ik de kans klein dat het nog goedkomt (en dat geldt voor jou maar ook je vriendin)

Trouwens als ik ruzie met mijn vriendin zou hebben, de dingen die dan gezecht worden blijven mij iig ook bij net als bij je vriendin. En geloof me ik vergeet die dingen dan ook niet snel.

Maar je kan na meer als 4 maand toch wel vergeven?! Ik bedoel, ik had het nooit moeten zeggen, maar gedane zaken nemen geen ommekeer...

Misschien moet zij zich eens realiseren dat ze niet alleen maar een hoop ruzies uit het verleden hoort te zien als ze naar je kijkt. Ze moet zich eens realiseren hoe het zonder je is.

Heerlijk! Wat een antwoord.
Hmmmm, nu nog op een subtiele manier duidelijk maken...=)!

Hey Malossi,

Ik weet bijna precies wat je bedoelt! Ik heb ook een soortgelijke situatie met mijn vriend met wie ik nu 3 maanden iets heb, alleen bij ons is er niet echt sprake van een ruzie met woordenwisselingen of iets dergelijks. Bij ons was het zo dat het leek alsof hij opeens wat meer afstand deed en ik had het gevoel dat hij me eigenlijk niet echt meer wou zien en dat hij me minder leuk vond. Het ging ook echt allemaal super met ons allebei hartstikke verliefd en we bleven elkaar maar zeggen hoe leuk we elkaar vonden en toen opeens kwam die rare wending :S Het gaat nu iets beter maar door die wending ben ik wel flink gaan twijfelen!

Ik zou als ik jou was gewoon goed met je vriendin praten en inderdaad als zij blijft twijfelen en zo doet dan houd ze je eigenlijk een beetje aan het lijntje.. Hoe moeilijk het ook is je moet niet denken aan hoe het was maar aan hoe het nu is, en als het nu niet leuk is dan kan je er beter mee stoppen. En wie weet realiseert zij zich dan inderdaad dat ze je eigenlijk niet kwijt wilt en wordt het wel weer zoals het was!

Succes:D

Hoe oud is de TS, als ik vragen mag?

Tsja, dat kan ik niet voor je doen. Ik kan hooguit politiek correct voor je zijn. :p

Inderdaad, nouja. In de vakantie waren we elke dag vrij en wou ik toch ook wat meer op stap, pilsje drinken met vrienden, en de deur wat uit...
Zij wou wel gewoon mee en ik zag dus het probleem niet, het LEEK erop dat zij het ook leuk vondt... Totdat ze me vertelde, aan het einde van de vakantie dat ze er niets aan vondt, liever alleen met mij was en ze die onverwachte wending moeilijk begrijpen kon...
De vakantie was over en wat mij betreft was het weer zoals het was, de zaak was afgedaan en we hadden erover gepraat...
Toch bleef ze hiermee zitten, en sindsdien loopt het eigenlijk minder, terwijl ik haar goed gezegd heb dat ik nog precies hetzelfde voor haar voel als een half jaar geleden...

@ Mobius, ik ben 18 jaar.

Ik hoor het al, het eerste dat je moet doen is afstand nemen. Doe niet te geinteresseerd in haar en laat niet merken hoe erg je hier mee zit. Hell, laat haar niet eens merken dat ze je iets doet.
Dan gaat de theorie van Changshan meteen in werking waarbij ze ontdekt hoe het zonder jouw bevestiging en aandacht is. Dat zal haar sowieso niet meer bevallen dan in het geval van wel.

Als ze daarop reageert door ook geen contact te nemen, gewoon volhouden, doe dat lang genoeg en ze geeft toch wel toe (op wat voor manier dan ook)
De beste manier om de vijand te veroveren is door m te verhongeren.

Kijk ondertussen meteen verder, genoeg relatief leuke meiden.
Het is alleen wel kut dat het zowat onmogelijk is om gewoon een vriendschap te hebben met een meid. Vertrouw die aardige jongen waar ze mee praat ook niet.
Dat kan alleen maar teringzooi betekenen, misschien is het wel slim om wat contact met hem te zoeken. Kun je meteen subtiel duidelijk maken dat jij hier heer en meester bent.

Daar zit wat in, zal het eens proberen...
Ik weet alleen niet of het werkt, want 1 van de redenen dat het nu zo gaat is dat ik al wat meer afstand nam, door meer dingen met vrienden te gaan doen en wat meer aan mezelf te denken...

Je bent zelf ook veel belangrijker dan zij,
je komt zelf op de eerste plaats, de rest van je 'externe' leven (inclusief zij) komt op de twee plaats.

Dus ga nu eerst gewoon bezig met jezelf indekken, hoe het ook afloopt tussen jou en die meid, een emotioneel drama is zo'n beetje het meest vervelende iets wat kan gebeuren. In de zin dat niemand er bij gebaat is, enkel belemmert.
Ik zou voorstellen om puur logisch proberen te redeneren, maar daarvan kan ik niet zeker zeggen of het de beste manier van handelen is. Dus ga eerst maar bij jezelf na wat de beste instelling is voor jezelf.

Inanis, in mijn ogen gelden dat soort dingen sowieso niet echt, maar zeker niet meer als je al een half jaar een relatie hebt. Bevestiging (dat is inderdaad niet elk uur 24/7, en niet beklemmend bedoeld), praten en begrip voor elkaar zijn dingen waar je een goede relatie mee krijgt. Elkaar negeren en vervreemden van elkaar en een wedstrijd om aandacht maken frustreert alleen maar. Een relatie is geen wedstrijd.

Verder ben ik het ook met Myuki eens

eens!

En laat bevestiging, praten en begrip nou juist dat zijn wat hier niet goed zit?
Een relatie een wedstijd.. hmm daar doe ik geen uitspraken over, binnen een relatie worden iig wel zat wedstrijdjes gevoerd (op verschillende vlakken), bewust dan wel onbewust.

We hebben sowieso een ander beeld van een goede relatie ben ik bang.
Ik heb overigens nergens gesproken over negeren, enkel het ontzien van het zoeken van contact.
Wat bedoel je eigenlijk met vervreemden?

Huidige staat van het proces;

Ik zoek net zo min contact, en zie daar, ze belt! Nu is zij dus degene die contact gaat zoeken, en dat wil ik mooi zo houden...
Belangrijkste vindt ik, hoe het ook afloopt, ik wil van mezelf kunnen zeggen; 'Ik heb mijn best gedaan!'
Verder lijkt het er wel op of zij er een wedstrijd van maakt, net of wordt ik uitgetest.
Net of moet ik nog maar een keer zeggen dat ik van haar houd, net of wil ze het nog 'n keer horen...
Zowiezo is zij iemand die heel veel bevestiging nodig heeft, je moet 10x zeggen 'je kan het wel' voordat ze zelf geloofd dat ze het kan...
Nouja, ik vindt dat ik genoeg bevestiging geef, en gegeven heb, nu mag zij eens bij haarzelf te rade gaan wat ze wil.
Ik krijg de indruk dat ze niet weet wat ze wil, en ik laat haar dat mooi uitzoeken totdat ze het wel weet. Tot die tijd... Zal zij degene moeten zijn die contact zoekt, want ik doe het niet.

Waarom?
Zo dek ik mezelf enigzins in, en ik kan er toch niet tegen om je uiterste best ergens op te doen en geen resultaat zien, dat frusteert mij, en dat is precies wat er gebeurt als zij geen 'response' geeft.
En als ik mijzelf frusteer loopt het 100% zeker fout.

Verdomme!
Dat valt zo één, twee, drie niet mee!
Ik ben gek op die meid! Ik wordt gek van frustraties, krijg het gewoon niet uit mn kop! Zo kan ik verdomme niet verder! Maar uitmaken is niet een oplossing, dat voelt voor mij als verliezen, en daar wordt ik nog gefrustreerder van...!
Wordt ik nu dan echt gek?!

Nee, ga bij jezelf te rade waarom je haar zo hard nodig hebt. En relativeer het.
Jezelf frusteren en gek maken helpt niet en gaat ook niet helpen om haar weer te krijgen zoals eerder.

Denk aan jezelf, het is toch niet goed om je eigen geluk zo te laten afhangen van een ander?
Het werkt als een soort drugs, ze geeft je een gevoel dat je wat voorstelt. Het gaat tot het obsessieve aan toe.
Dat wil je toch niet voor jezelf? Daar wil je boven staan? Je zou er eigenlijk boos van moeten worden om je zo gek te laten maken door je gevoelens.
Je kan het toch zeker wel op jezelf?

Je bent een mens, een intelligent, sterk wezen. Wordt kwaad en zeg tegen jezelf: "ik kan dit toch wel aan verdomme! Ik laat me niet kisten, ik ben van mezelf waardevol, en niemand kan daar wat aan veranderen."

Als je mijn vriend was en je zou het zo aanpakken zou ik ook zoiets hebben van je zoekt het maar uit. Waarom niet je uiterste best doen voor iets dat zo belangrijk voor je is. Er mankeert wat aan de relatie en hij gaat me negeren?! In plaats van er met z'n tweeen aan te werken? En in de tussentijd is er een andere aardige jongen die aardig tegen haar doet. Ik zou het wel weten hoor, een vriend die me negeert om aandacht te trekken en een soort spelletje maakt van de relatie of iemand die oprecht interesse in me heeft.

Ik zou effe een goed gesprek met haar hebben, zonder ruzie te maken. Of een brief schrijven ofzo, dan weet je in ieder geval dat ze je niet kan onderbreken en kun je je woorden goed afwegen en kiezen.

waarom vind ik die zin van je post nu zo verschrikkelijk in contradictie met de rest??


oh, trouwens: bij de ik-vorm krijgt je werkwoord NOOIT een -t extra

ik moet is wel een -t

ja, die had ie al.

no shit :rolleyes:

Neen meisje, je praat onzin.
De rest is aan Malossi, ik geloof dat hij haar ook helemaal niet genegeerd heeft. Tenminste dat kan ik nergens uit op maken.
Hij heeft gewoon gedaan wat changshan en ik ook zouden doen, de rollen wat omdraaien. Niets gemeens of anders anti-sociaal.

Amen.

Niks genegeerd, niet gemeen en niet anti-sociaal? Heb jij je eigen post wel gelezen?

Je zegt zelf dat de TS zich niet moet interesseren voor zijn eigen vriendin, niet laten merken hoe erg hij ermee zit dat het niet lekker loopt en net doen alsof ze hem niets doet. Je verwijst naar haar als 'de vijand'!!
Als dat niet onder anti-sociaal gedrag valt, ben ik benieuwd naar jouw definitie daarvan..

@ TS: je moet het allereerst natuurlijk zelf weten, maar als ik jou was zou ik eens een serieus gesprek aangaan met je vriendin, i.p.v. haar links te laten liggen zodat zij jou belt. Je geeft zelf aan dat zij ook door heeft dat het niet lekker loopt, werk er dan aan!

Dat is een metafoor. Als je iemand echt wilt schaden verover je die persoon btw niet, maar maak je m af of pijnig/martel je m.
Maar laten we afwachten wat Malossi te zeggen heeft.

Ik vind overigens dat je het hele 'links laten liggen' erg overdramatiseert en overdrijft.
Het is niet zo dat ze niet meer bij m terecht kan, dat als ze nu achtervolgd/gestalkt zou worden door een fucking alien ze hem niet zou kunnen opbellen om hulp of geruststelling. Hij is gewoon even gestopt met haar ego te strelen en een ondergeschikte positie aan te nemen, dat is wijs.
Alles wat je daar verder op aan te merken hebt is gewoon bullshit, sorrie.

Ja, zíj mag hém wel bellen in het geval van een 'stalkende fucking alien', maar ze moet er niet op rekenen dat híj háár belt...?

Er zit overigens een groot verschil tussen 'ophouden iemands ego te strelen' en ophouden met bellen, iets van je te laten horen of interesse in je eigen vriendin te tonen.

Als ze graag wilt dat hij haar belt kan ze dat hem duidelijk maken lijkt me?

Maar verschil.. wat is het verschil dan?

Volgens mij is een relatie altijd nog iets van 2 mensen. Als er dus problemen zijn, moet daar door 2 mensen aan gewerkt worden. Waarom moet zij hem dan maar bellen? En hoe moet ze hem duidelijk maken dat ze wil dat hij haar belt? Juist, dan moet zij eerst weer het inititatief nemen! Lijkt me niet helemaal eerlijk...

En als je serieus het verschil tussen iemands ego strelen en iemand aandacht geven of interesse tonen niet weet, vraag ik me af waarom ik deze discussie voer..
Maar goed, je kunt ook interesse tonen in iemand, een lief berichtje sturen, vragen hoe het met iemand gaat zonder dat je daarbij iemands ego per se moet strelen of een ondergeschikte positie aan moet nemen

Inanis, echt, jij zou de verschrikkelijkste relatietherapeut zijn die ik me kan inbeelden.
je hebt er blijkbaar geen flauw idee van hoe mensen in elkaar zitten, laat staan dat je weet hoe je best met vrouwen kunt omgaan.

sjiesj!



jouw raad opvolgen is zo'n beetje het domste wat iemand zou kunnen doen.


*volledig eens met Niekjuh*

We verschillen gewoon op het punt dat jij gelooft in echte 'liefde voor elkaar' en ik niet.
Ik snap het verschil wel dat je maakt tussen ego strelen en goed zijn voor elkaar. Dat verschil vind ik alleen erg klein en relatief.

@ blue angel: bedankt voor je ongefundeerde kritiek.

had ik expliciet moeten verwijzen naar je posts dan?

Dan nog zie ik geen argumentatie.

Over politiek-correctheid gesproken... stelletje verontwaardigde dames; negeren is wel iets anders dan even afstand nemen en aanzien hoe ze daarop reageert. Kun je dan zelf geen situaties bedenken waarbij je precies hetzelfde handelt? Als je een 'goede vriend' hebt, waarmee je eigenlijk geen contact meer hebt nadat je besloten hebt diegene even niet zelf op te zoeken, dan kachel je die toch ook uit je lijstje met meest gewaardeerde vrienden, aangezien hij/zij kennelijk niet uit eigen initiatief aandacht voor je kan opbrengen?

Natuurlijk zou het goed zijn als je over alle problemen gewoon kon praten met de betrokkenen, maar jullie vrouwen (sorry voor de generalisatie) zouden toch moeten weten hoe vaak situaties/gebeurtenissen leerzamer zijn dan woorden...

Btw; ik geloof wel in echte liefde. :)

Edit: Ik ben er overigens wel voor dat de TS nu weer een beetje probeert er balans in te houden, en ik zou als ik hem was er nu wel over praten.

Mee eens, met afstand nemen is ook niets mis. Maar tussen afstand nemen en 'niet laten merken dat ze je ook nog maar iets doet' zit ook weer een verschil hé?

Tuurlijk is dat dan geen goed teken, maar het komt dan toch op die goede vriend precies hetzelfde over? Alsof ik de aandacht niet op kan brengen?

Praten werkt ook niet in alle gevallen nee, maar het is het proberen waard. Gezien het feit dat ze hem meteen zelf belde, is er nog genoeg om over te praten.

Gelukkig maar :)

Vraag me trouwens af hoe het er nu voor staat. Want wij zitten hier wel leuk te discussieren, maar de TS reageert niet echt..

Bij afstand nemen laat je juist een beeld zien dat de andere persoon je niets doet.

En mensen die gewend zijn om altijd gebeld te worden of anderszijds door je aangesproken te worden zullen op het moment dat je eventjes niets van je laat horen echt niet meteen denken: 'ochjeej hij/zij heeft totaal geen aandacht meer voor me, misschien is de vriendschap wel voorbij'

Op een manier geloof ik nog meer in echte vriendschap/liefde dan jij niekjuh.
Wat mij betreft kan een goede emotionele/geestelijke band veel meer doorstaan dan een korte periode van contactloosheid.
Maarja die band moet je wel eerst vormen met iemand en daarvoor moet je veel praten.

En praten.. als Malossi ervoor zorgt dat de meid onzeker/twijfelachtig wordt, dan juist zal ze meer open staan om te praten.
Een noodzaak om te praten ontdek je meestal pas als je zelf problemen begint te ondervinden. (daar vallen onzekerheid en twijfels onder)

Daar gaat natuurlijk al wel een procus aan vooraf waarin je opmerkt dat jij wél steeds contact opneemt en die ander steeds minder. Vervolgens besluit je eens te experimenteren en zelf wat minder/niets van je te laten horen. Als het resultaat dan meteen nihil is, weet je wat er aan de hand is.

Als je goed uit je woorden kunt komen en goed bent in het vermijden van frustraties bij jou en je partner, zou ik sowieso op een gegeven moment proberen te praten ja. Mijzelf kennende, zou ik het waarschijnlijk meteen doen, maar daarin is iedereen verschillend.

Oke! Zo te zien een flinke discussie hier op gang gezet.
Mijn mening;

Ik moet Inanis toch gelijk geven, het heeft prima gewerkt. Ik heb gewoon duidelijk minder contact gezocht, en bij de weinige smsjes die ik wel stuurde of beantwoorde, bleef ik oppervlakkig, geen 'kusjes dit en kusjes dat, geen ik hou van je ...' , gewoon, 'hoe gaat het?'.
Binnen een uur had ik telefoon, en wat ik de avond erop ging doen.
Vooruitgang dus! Ik zorg wel voor mijn eigen geluk, en genoeg andere bezigheden op het moment.
Die avond erop, vertelde ze ook dat ze de laatste tijd niet lekker in haar vel zat, en leek het of schoof ze alles wat er gebeurd was, minder en minder op mij af. Ze begon duidelijk in te zien dat het mijn schuld niet was!
Nu die andere jongen nog even subtiel deruit bonjouren en het is weer zoals het was:)!


Hier ben ik het dus helemaal mee eens! En ook wat Changsan zegt, wanneer het allemaal van mijn kant komt, ik degene ben die bel en sms, contact houd en ervoor zorg dat het niet dichtslibt, wil ik ook eens, op een bepaald punt kunnen zeggen; 'En dit is de vooruitgang die er geboekt is, hier heb ik voor gewerkt!'.
Op het moment dat zij al mijn werk, en al mijn moeite niet meer waardeert en het de grond instampt, dan ga ik wel een stap achteruit. Dan wacht ik wel af of minder 'ego strelen', zoals Inanis dit heel mooi noemt, beter werkt. En dat bevalt haar minder, minder als de situatie waar ik de boel levendig hou, en ik dus de controle heb:).
Momenteel zie ik het zo;

Ik heb de controle gehad, ik zorgde voor de levendige sfeer, het goede contact, het 'ego strelen' waar ze gek op was en het tot stand houden, totdat zij ernaar neigde dat ze zelf de controle wou hebben. Vervolgens heeft ze dat gekregen en heeft ze gezien dat het echt niet beter werd, en nu krijg ik hem weer en is het weer zoals het was:).

Kortom; Deze 'wedstrijd' binnen een relatie, die veel frustraties gaf, ben ik degene die gewonnen heeft:).

^ Goed, en dan nu weer samen in één raceteam gaan zitten aub, anders heb je alsnog geen gezonde relatie. :D

Schopje,
het is over en uit...

Afgelopen weekend, op stap, was er iemand die begon te zoenen, en hier heb ik, stom van verbazing helemaal niet op gereageerd, niet weggeduwt, niet meegegaan, niks gezegd, alleen weg gelopen...

Nu wordt er gezegd dat ik ben 'vreemd' gegaan, en dat wordt niet gepikt...

Ben ik dan echt zo fout geweest? Of is dit een 'excuus' om er een einde aan te kunnen maken, om verder te kunnen met diegene die toch al een oogje op d'r had...

Ik zie niet in op wat voor manier je heel erg fout zou zijn geweest..

Als ook blijkt dat ze nu wat met die ander krijgt, dan is een vervloeking op zijn plaats.
Serieus weinig andere dingen zijn zo dramatisch en hard als een letterlijke vervloeking. Op schrift is het best denk ik.
Misschien ook nog met een mooie tekst erbij dat je haar nooit meer wilt spreken, en niet snapt waarom je eigenlijk sowieso ooit wat met haar begon.

Verder moet je gewoon de gedachte dat zij op wat voor manier dan ook belangrijk voor je is verstoten uit je hoofd. Ik kan daar wel verder met je over praten op msn als je wilt. Dit is sowieso handig, omdat je niet afhankelijk moet willen zijn van de mening van een vrouw.

Maar in het geval dat ze gewoon echt kapot is door dat zoenen van je.. kun je het best een beetje een zwakke, spijtige houding aannemen. Zorg er wel voor dat je jezelf als waardig persoon ziet die niets fout gedaan heeft. Jezelf naar beneden halen of een lage status toekennen werkt alleen maar tegen je.