Ik word gek van chips, waarom ? (serieus)
 

Ik heb echt last van dit probleem.
Als ik weet dat er chips in huis is word ik serieus onrustig vanbinnen en dat stopt pas als die op is, al dan niet opgegeten door mezelf.
Nu ik zal zelf nooit om chips vragen thuis of zal het ook zelf niet kopen. Maar mn broertje vraagt er soms om en dat ligt dat in de kast. Vanaf ik het weet word ik echt zenuwachtig. En als iemand dan iets uit de kast neemt en het zakje laat ritselen en kraken krijg ik het helemaal.

Wat kan ik hier tegen doen ? Zeggen van "nee breng dat niet meer mee" zal niet lukken want daar gaat mn broer niet mee akkoord gaan.
Hoe kan ik het signaal van mn lichaam beïnvloeden van "ik wil die chip NU" naar "boeit me niet, vettige rommel, ijk" ???

als je aan chips denkt automatisch aan kots denken...

'n Chips-obsessie?

Misschien kun je de situatie aan je broer uitleggen en vragen of hij z'n chips op kan sluiten in z'n kast/bureaula. Als ik hem was zou ik dat sowieso wel doen, anders eet je 't toch allemaal op :D. Daarnaast zal hij dan voortaan geen chips meer moeten eten waar jij bij bent.

Maar heb je dit buitenshuis nooit? Als je bijv. door 'n supermarkt of langs 'n snoepautomaat loopt waar chips in ligt? En wat als je je vrienden of mensen op straat 't ziet eten? Gaat 't om alle soorten chips? Hoe is dit begonnen?

Een obsessie, zo kan je het noemen denk ik.

Mn broer die weet het al, die zorgt dat ik het niet te zien krijg als die zelf iets koopt. Maar soms hoor ik het in zn rugzak als die thuiskomt van school, of gewoon per toeval, en dan is het weer omzeep he.

Buitenshuis kan ik er goed tegen omdat er dan nog een extra drempel tussen zit van het te moeten betalen. In suppermarkten sla ik de koek- en snoeprijen alijd over, ten 1e omdat geen snoeper ben, en ten 2e om de chips niet te moeten zien omdat ik weet dat de volgende keer het inhuis is ik nog meer zin krijg.

Het geldt voor alle soorten, als het pakje maar knispert en kraakt, en dat doen ze allemaal.
Een alternatief bestaat er waarschijnlijk niet zeker ? Iets dat even hard kraakt al chips, maar toch weinig calorieen heeft ?

Hoe het begonnen is ? Toen ik een paar jaar geleden een beetje op mn voeding ben beginnen letten en ik besefte dat chips enorm veel lege calorieen bevat. Ik denk gewoon dat het gedacht "ik kan dit beter niet eten" het nog aantrekkelijker maakt dan het eigenlijk is.

Ik ga sinds een paar maand ook gemiddeld 3 keer per week na de fitness om aan mn conditie te werken en mn figuur beetje te verbeteren, kdoe aan spinning, lopen en cross-trainen. Als je dan weet dat 1 pak chips ongeveer 1000 calorieen zijn en 1 dag fitness een 500 calorieen verbrand, dan weet je zeer snel dat je pas na 2 dagen die zak er af hebt gewerkt.

Dat gedacht maakt het eigenlijk nog moeilijker, want dan weet je van "damn hier moet ik 2 dagen voor zweten" maar aan de andere kant "f*ck it, waarom ook niet, 2 dagen zweten en het is er terug af..."

Aan kots denken is leuk gevonden :-p maar kdenk niet dat dit gaat helpen. Andere opties ?

Snack-a-jacks? Bananenchips? Maar goed, dat zijn ook maar tijdelijke oplossingen.
Hmm... je zou op zo'n moment de zak chips kunnen verbrijzelen en weggooien, dan is 't eten ervan opeens niet meer zo aantrekkelijk ^^. 't Kost je misschien klauwen vol geld, maar als je op die manier van je probleem afkomt, is dat je geld wel waard :).

'n Echte verslaving zou ik 't niet willen noemen, anders zou 't je niet uitmaken of je ervan aankwam en zou je zelf ook chips kopen als je 't niet in huis had. Misschien kun je toch beter 'nu al' professioneel hulp zoeken, want wie weet wordt 't wel 'n echte verslaving. Bovendien lijkt 't niet echt gezond om hele zakken chips naar binnen te werken, ook al train je 't er weer van af.

Ik verplaatst dit topic naar Lichaam & Gezondheid.
Hier past het iig niet.

Misschien kun je jezelf af en toe een bakje chips toestaan? Op die manier wordt de verleiding ook minder omdat je het van jezelf best mag.

1000 kcal? Kan me nauwelijks voorstellen... misschien kun je vragen of ze, als ze toch chips kopen, zo'n zak met van die kleine zakjes erin kunt kopen. Die porties bevatten namelijk maar iets van 160 kcal en dat is een acceptabel tussendoortje.

Maar eh... ik vind dit echt een verontrustende psychische 'tic', lijkt me niet dat je er zo op een gezonde manier mee omgaat... is eens met een psych gaan praten dan niet een handiger idee?

Eerlijk gezegd denk ik dat dit beter op Psych past omdat het meer met een psychische ding te maken heeft dan met een lichamelijk probleem. Ik verhuis hem ook weer door dus, sorry voor het gedoe!

100 kcal is niet overdreven hoor, 500 kcal per 100 gram en een zak weegt vaak 200 gram dus..

Hm, de beste remedie zou waarschijnlijk zijn om er op een zeker moment achter te komen dat je ongemerkt drie maanden met een zak chips onder je bed geslapen hebt en je eigenlijk ook heerlijk geslapen hebt. Maar daar heb je wel iemand anders voor nodig. En die moet je verrassen. :D

In huis hebben is geen eten he...

LOL, doet me denken aan de vrouw die bang was voor augurken

Ik hoop toch dat dat niet serieus was :|

Omg omg:s:|

bij de VOMAR (een noord-hollandse supermarkt volg. mij) verkopen ze echt lekkere zoutjes met heel weinig callorien. Ong. 200 kc per 100 gr. maar er zit slechts 50 gr. in het zakje (omdat het zo licht is, want er zit wel veel in). miss. is dat wat?

Ik heb een keer iemand gezien die bang was voor 'heinz baked beans' door een slechte ervaring ooit; nu kon hij een blik al niet meer zien zonder over te geven, en daardoor werd hij dus bang voor die blikken. Maar dat valt goed af te leren hoor, met wat hulp. Na een paar sessies kon de man weer een hap van het goedje nemen en het nog lekker vinden ook.

Maar ik zou niet goed kunnen zeggen wat TS zou moeten doen, het klinkt heel specifiek. Als je er echt last van hebt, dan helpt het misschien om eens met je huisarts te gaan praten. Leg het ook aan je ouders uit, misschien dat ze je gedrag dan soms wat beter begrijpen. Maak ook duidelijk dat het voor jou een serieus probleem is en geen grapje.

Er is me iets niet duidelijk. Veroorzaakt het kraken van chips, of het zien dat iemand chips eet dat gevoel bij je? Of verlang je zelf naar chips en maakt de rest niet zoveel uit?

Ik krijg namelijk het idee dat je aanstuurt op het tweede. In dat geval klinkt het alsof je aan het eten van chips een plezierig gevoel hebt verbonden. Dat plezierige gevoel heb je nodig. Logisch natuurlijk, want iedereen wil zich prettig voelen. Het vervelende alleen is dat je verleid wordt - zo insinueer je - om een te grote portie te eten in vergelijking met je dagelijkse dieet (en dus calorieen).

Uit je antwoorden blijkt dat je beseft dat je een opvallende emotie vertoont in relatie tot chips. De vraag is dan ook: waarom heb je dat plezierige gevoel nodig? Welk emotionele gat moet het plezier van chips bij jou opvullen? Ofwel, welk onplezier moet het chipsplezier compenseren?