Ik zit vast...
 

Ik zit met een probleem.
Ik heb een rottige thuissituatie op dit moment en ik zit in mijn eindexamen jaar.
Alleen het grote probleem is dat ik alleen woon.
Dit is gebeurt met de gedachte "zodat ik een beetje rust krijg van ruzie's thuis". Maar ik krijg die rust niet en ik ben alleen maar banger geworden.

Want nu ik daar alleen zit, heb ik het idee alsof ik sociaal gezien heel erg achter loop. Maar ik weet niet hoe ik dat op moet lossen.

Het probleem is, dat ik volgens mij sociaal gezien achter loop in allerlei dingen doordat ik geen zelfvertrouwen heb.
Maar ik weet niet wat ik daarmee moet.
Want sinds een tijdje ben ik bijvoorbeeld heel erg gesloten geworden en kan ik gewoon niet goed omgaan met klasgenootjes van me.
Al die domme grappen waar iedereen verder dan wel om moet lachen...
Ik kan alleen maar nep lachen erom en ik wil niet zo geforceerd proberen om erbij te horen.

Ik ga ook maar heel weinig uit daardoor.
En ik mis het gewoon ontzettend, maar ik kan hier gewoon niet uitkomen.
Ik weet echt niet waar ik moet beginnen...

Want ik weet dat het waarschijnlijk aan zelfvertrouwen ligt. Maar andere mensen merken ook volgens mij laatste tijd dat ik een probleem heb.
Het klikt niet meer tussen de mensen die ik al best lang ken en vroeger goed mee om kon gaan. En dat komt allemaal doordat ik dit probleem heb volgens mij.
Ik word er niet echt relaxer door en ik weet niet waar ik de motivatie vandaan zou moeten halen om contact te vinden.

Al de groepjes die ik ken die zijn allemaal maar beetje dom aan het doen, en zo verschrikkelijk kinderachtig.
En met niemand kan ik contact hebben op een manier die ik eigenlijk zo graag wil.

Ondertussen heb ik gesprekjes met een psycholoog over dit, mede door de thuissituatie. Alleen waarschijnlijk komt dit zelfvertrouwen probleem doordat ik een echte ouder rol mis.
Ik heb meer mijn ouders geholpen met hun problemen dan andersom...

Maar ik weet gewoon echt niet wat ik dan nu daarmee moet doen..
Wat heb ik er nou aan om dat te weten van mezelf??

Ik heb ook een vervelend examenjaar gehad, maar ik was wel heel erg gefocused op het doel: een diploma halen. Dat heeft me er goed doorheen geholpen. Volgens mij hoor je dat ook wel vaker, dat wanneer mensen heel erg gefocust zijn op hun doel, ze goed zichzelf blijven, terwijl je zou "doordraaien" als je doelloos in die ellende blijft zitten. Mijn advies zou dan ook zijn, richt je op het halen van je diploma, vooral ook omdat je daarna in contact zult komen met een heel ander soort mensen.

Verder is het hebben van een hobby ook goed voor je zelfvertrouwen. Als je iets heel erg leuk vind heb je meestal ook het geduld om er goed in te worden. En wanneer je er goed in bent, is dat een goede bron voor zelfvertrouwen. Als je je hobby bij een vereniging gaat uitoefenen kom je ook nog eens het type mensen tegen waar je veel beter mee kunt opschieten. Alleen al omdat je met die mensen iets gemeen hebt: je vindt allemaal een bepaalde hobby/activiteit heel leuk. Mijn advies zou dan ook zijn zoek iets dat je erg leuk vindt om te doen en werk dat verder uit.

Hopelijk heb je hier iets aan.

Ik was helemaal naar de tiefus en depri in mijn examenjaar, kinderachtige klasgenootjes, leerstof van een niveau dat ik er nog niet eens om kon gapen.
Ik blowde veel in die tijd, ook in de examenperiode. Dat was een soort uitweg voor mijn mentale staat.

Mijn ouders waren in de latere jaren van de middelbare ook niet echt meer ouders, moeder die vreemd ging, allebei veel problemen en drama. Ik voelde me veel en nog steeds wel eens.. juist een soort opvoeder of contactpersoon. Maar ik ben er doorheen geholpen met steun van met name één klasgenoot (en goede vriend) en met steun van de meeste docenten. Ik werd met bijna alles gematst en spijbelen en andere dingen werden stilletjes over het hoofd gezien.

Op een gegeven moment zag ik met behulp van die klasgenoot wel in dat het gewoon een kwestie van tijd was, eenmaal dat kut papiertje in mijn handen kon ik die school vervloeken en daar eindelijk weg zijn.
Hij zei zelfs tegen me: als je die diploma binnen hebt kun je zelfs als je wilt in de microfoon spreken bij de uitreiking en zeggen: 'Het was leuk mensen, maar ik kan nu eindelijk weg hier, de tering.'

Ik zat in mijn eindexamenjaar ook op kamers. En ookal zat ik dan op het volwassenenonderwijs, veel van mijn klasgnootjes waren echt nog kinderachtige pubers. Ik had twee vriendinnen die ook op kamers zaten en daar had ik veel steun aan en ik trok ook veel met hen op. Samen koken, kletsen, uitgaan nieuwe dingen ontdekken. Verder stortte ik me op mijn schoolwerk, met een mooi resultaat.
Wat je zou kunnen proberen: er zijn wel studentenverenigingen die ook mensen toelaten die geen student zijn. De echte gezelligheidsverenigingen doen dit meestal niet, maar muziekverenigingen enzo vaak wel. Ik ging zelf vorig jaar soms naar studenteneklesia (studentenkerk). Daar is het geen must om te studeren en ze hebben vaak leuke en interessante activiteiten. Maar misschien vind je daar wel niks aan. Nouja, je zou ook bij muziekverenigingen kunnen kijken of misschien bij sportverenigingen, hoewel ik niet zeker weet of die laatste hele stricte regels hebben wat betreft toelating als je geen student bent. Je zou natuurlijk altijd naar een gewone sportvereniging kunnen gaan.
Ik weet verder niet waar je interesses liggen, maar er zijn genoeg mogelijkheden om in contact te komen met mensen die jou wel aanstaan.

Het devies bij depressies is actief blijven. Niet jezelf gaan afzonderen. Maar tegelijkertijd ook niet te veel doen, dat brengt alleen maar teleurstellingen (ik praat even mijn behandelaar na ;))
Succes met je examens en de rest!

De zomervakantie is waar ik het meeste bang voor ben.
Ik ben vooral bang dat ik dan dalijk mischien in een enorm gat val ofzo.
Die angst, is de rede waarom ik me meer druk maak over mijn sociale leven, dan over school volgens mij.

Mischien dat daarom mijn school ook nooit een prioriteit lijkt te zijn.
Ik kan mezelf heel moeilijk motiveren voor school.
Want het lijkt alsof ik veel belangrijkere dingen heb te doen.

Ik heb een natuur&techniek profiel op havo en het is zoals verwacht ook best wel zwaar.
Het probleem is dat dit profiel de laatste tijd echt aan de grens zit van mijn capaciteiten.
Ik doe geen flikker voor school, dat niet.
Maargoed mischien moet ik daar dan maar aan beginnen.
Alleen ik ben daar zo slecht in.

Het enige waar ik goed uitkom zijn IQ tests of onzin als dat, meer niet.
Dat vind ik ook veel leuker om te doen :P Op internet enzo. (Ik heb er net toevallig eentje gedaan...)
Ik haalde bijna bij alles boven gemiddeld weer, dit keer.
Dat is ook iets waar je echt je best in moet doen, in de zin van niet "oefenen", maar "focussen".
En dat vind ik veel leuker om te testen.
"Hoe helder werken mijn hersenen nog??". In plaats van "hoe lang moet ik dit nog herhalen voordat het eindelijk in mijn kop zit?".

Zucht..

Maargoed ik ga het proberen.
Want ik weet dat ik alleen maar meer in de problemen kom wanneer ik dit jaar niet slaag. Dus ik moet toch wel, en dat kan ik maar beter accepteren.

Heb je dan nog geen vervolgstudie gekozen? Dat helpt ook, dan weet je waar je naartoe werkt en dan is het makkelijker om gefocused op het doel te blijven. Hoe zie je jezelf na de zomervakantie. Ik mis dit in je verhaal.

Verder, als je "geen flikker voor school doet", zit je niet op de grens van je capaciteit. Dat is iets dat je jezelf wijs maakt. Of je gebruikt je capaciteit anders dan zou moeten. En zelfs al zou je op de grens van je capaciteit zitten, er zijn manieren om die capaciteit te verbeteren.

Verder ben ik van mening dat je het jezelf zo comfortabel mogelijk moet maken als je huiswerk moet maken of voor een toets moet leren, omdat je dan makkelijker begint. Begin door het begin voor te bereiden imo. Kopje koffie (of wat je zelf lekker vindt) erbij, muziekje op de achtergrond (dus op een laag volume), opgeruimd bureau, het draagt allemaal bij aan het makkelijker kunnen beginnen en het zit hem echt in deze kleine dingen.

......... "En met niemand kan ik contact hebben op een manier die ik eigenlijk zo graag wil."

Welke manier is dat dan?

Hier zeg je het eigenlijk al, motivatie is essentieel in alles wat je doet, anders doe je het niet goed en heb je er weinig lol aan.

Ik heb geen idee wat mijn studiekeuze zal gaan worden.
Ik ben op dit moment mischien een beetje teveel aan het focussen op het wegwerken van de laatste problemen voor dit jaar...
Ik hoop dat dan in de zomervakantie wanneer alles weer rustig is, een keer het kwartje valt ofzo.

Tja mijn vrienden zijn nogal oppervlakkig zeg maar. Dat maakt ook niet zoveel uit. Maar je kan beter gewoon mooi weer spelen tegenover hun want anders heb je echt een grote kans dat ze allemaal dom gaan doen enzo.
T'is toch nog maar voor heel even dus ik hoop dat dat dalijk als ik ga studeren gaat veranderen in ieder geval.

Hoi Gabb,

Het klinkt mij in de oren alsof je zoekend bent naar je eigen identiteit. Door de situatie met je ouders ben je in één klap van het kind-zijn verlost, maar doordat ze je niet langzaam zijn los gaan laten heb je niet het vertrouwen gekregen om je eigen weg te mogen onderzoeken maar je tóch nog gesteund te weten. (Dit is mijn interpretatie, maar het kan ook projectie zijn omdat ik het zo op mijn situatie vind lijken en ik het op deze manier ervaar). Je schrijft dat je niet kan lachen om de grappen van je leeftijdsgenoten, dat je geen aansluiting vindt bij de mensen waar je dat eerst wel bij vond. Dat kan natuurlijk met je zelfvertrouwen te maken hebben, maar het klinkt eerder alsof -om de een of andere reden- je dat gewoon "ontgroeid" bent. Je bent anders, volwassen(er)? geworden door alles waar je nu mee te maken krijgt, terwijl anderen om je heen gewoon nog dezelfde lijken te zijn. Dat kan als vervreemding voelen, als buitengesloten. Is dat zo?

Goed dat je met een psycholoog praat. Goed dat je erkent dat je problemen hebt met je zelfvertrouwen. Goed dat je er aan wilt werken. Misschien kan je concrete doelen stellen? Waarin voel je je belemmert? Wat wil je anders doen? Waar kan je naar toe werken?

En, Gabb, als je geen aansluiting vindt bij deze mensen, zorg dan júist dat je je school afmaakt en dan je aansluiting vindt bij nieuwe mensen. Er is meer op de wereld dan oppervlakkige grapjes. Die wereld kan je ontdekken, maar écht.. focus je op je diploma, stort je helemaal daarop zodat je daarna je eigen identiteit verder kunt gaan ontplooien. Het zou stilstaan zijn om, terwijl je het nu al begint te ontgroeien, nog een jaar op de middelbare school te moeten blijven.

Denk ik ;).

En wat doe je dan als je zo'n "indentiteits" probleem hebt..

Ik weet het niet, ik bekijk het nooit echt als dat woord... "indentiteitsprobleem".
Maar ik merkte het vandaag heel sterk, dat het nog best eens zou kunnen kloppen.

Ik heb daarom mischien ook echt geen idee van wat mijn studiekeuze moet gaan worden..+

Mijn advies is om iets te doen waarmee je zelfvertrouwen kan opbouwen..
ga sporten, doe een assertiviteitstraining en je gaat al naar een psycholoog, en geniet van de kleine dingen van het leven en stel in iedergeval als doel dat je je diploma moet halen. Dit is het meest belangrijkste element..