Zusterliefde
 

Hoi allemaal,
Ik heb een zusje van 15 en ben zelf bijna 18. Nu zit het zo dat ik meestal goed met haar kan opschieten, ze kan heel lief en zorgzaam zijn, maar soms (en de laatste tijd steeds vaker) ontploft ze als ik iets tegen haar zeg of als ik iets vraag over hoe iets is gegaan of waarom iets zo is gelopen. Ik vraag het op een normale toon en geen gekke dingen, ik lok niets uit. Waar het op neer komt is dat zij dan ijskoud zegt dat het haar niet interesseert hoe ik me voel, en dat ze daar geen tijd voor heeft. zij stelt andere normen, en vindt het normaal iets over mijn gedrag te zeggen terwijl zij geen commentaar duldt en er ook niets mee doet. Voorbeeld:

Ze kan er niet tegen als iemand in dezelfde kamer zijn neus snuit. In het verleden deed ik daar niets mee maar ik heb de laatste tijd duidelijk laten merken dat ik dan naar de gang ga oid. als zij het irritant vindt laat ze het merken door heel verontwaardigd en chagerijnig te doen. als ik dan iets zeg van het gedrag heb ik het gedaan. Hier staat tegenover dat als ik iets irritant vind, bijv als zij de muziek van haar telefoon heel hard heeft staaan terwijl wij tv-kijken (ze was maar 5 min beneden maar zat er wel bij) en ik zeg dat ik dat een beetje a-sociaal vindt wordt ze boos en zegt ze dat ik mijn kop moet houden, me niet moet aanstellen, baby etc etc.

prima als dat soms voorkomt, maar de laatste tijd kan ik niets meer goed doen, het is begint lichtelijk onleefbaar te worden en ik weet dat ze in de pubertijd zit, maar mijn ouders weigeren er iets aan te doen. Ze zeggen laat het van je afglijden. Dit wil ik niet want we leven sowieso al zo langs elkaar heen in dit huis. Ik wil gewoon gezellig doen, en dat lukt niet op deze manier.

Heeft een van jullie een idee wat te doen, en wat vind je van de situatie? Met haar praten als ze rustig is heeft geen zin, ze toont simpelweg geen interesse in mijn gevoel.

alvast bedankt.

Lijkt me idd gewoon wachten tot ze is uitgepubert... :P

meppen

Ik voorspel een post van Kazet.

Alle contact verbreken?

En dingen niet meer op 'normale' wijze tegen haar zeggen, maar ook flink razen en zeggen dat ze nou gvd es effe normaal moet doen met d'r irritante puber harses.

Heeft bij mij ook geholpen hoor. (y)

Hmm mijn broertje was ook een ongelooflijk irritante kutpuber (ook op die leeftijd, 14-17 ongeveer) en daar viel werkelijk niks aan te doen. Hij was alleen te doen als hij alcohol ophad. Misschien kun je d'r zat voeren? Maar eh, afwachten ben ik bang, en vermijden voor zover dat kan, en inderdaad niet te veel rekening met d'r houden en af en toe flink uitvallen zodat ze tenminste een beetje respect toont.

Klinkt toch een beetje als pubertijd, stiekem. Niet dat ik je probleem wil bagitalliseren ofzo hoor! Ik kom zelf uit een gezin met 6 kinderen, dus ik ken je probleem ;) Maar mijn ervaring is dat zodra je wat ouder bent en/of je het huis uitgaat de relatie met je broer/zus enorm veranderd. In mijn geval allemaal zeer positief :)

Ik ken het :( mijn zusje lijkt soms ook zwaar autistisch. 'Ja dat is niet mijn probleem' is haar standaard antwoord als je iets verteld. Ze kan soms opmerkingen maken waarvan ik zie dat ze m'n ouders pijn doen ('waren jullie maar dood, dan had ik meer geld' :|)

Wachten tot het over gaat is mijn oplossing

Ze pubert idd :p

Simpele oplossingen allemaal mensen, "ze pubert", maar daar heb je op zo'n moment weinig aan :)

Ik negeer het, of schreeuw bij hoge zeldzaamheid eens terug (maar dan krijg ik de "jijhoortverantwooooooordelijktezijn"-preek, dus meestal is het negeren. ;x Aangezien ze nou ook niet bepaald meer repect voor me krijgt als ik terugschreeuw/-praat.

O dit klinkt zo verschrikkelijk herkenbaar. Ik heb hier een exemplaar van 14 jaar oud zitten en het is bijna precies hetzelfde liedje.

Als ik gestressed ben (wat ik nu wel ben voor mijn examen) heb ik de neiging onrustig te gaan friemelen, dat vind ze dan vies dus dat mag absoluut niet. Ze kan dan verschrikkelijk geirriteerd worden. Ook boeren laten vindt ze een verschrikkelijke ramp, als ik er een laat doet ze net alsof ik haar een jeugdtrauma heb bezorgd. Het ging zelfs zo ver dat ze soms briefjes onder mijn deur heeft doorgeschoven dat ze me verschrikkelijk haat. Nou dat ging wel veel te ver, dus toen ben ik gaan slaan.

Ze is heel wisselend, het ene moment krijgt ze een explosie en begint ze vrolijk te vertellen, het volgende moment als ze een hele dag bijvoorbeeld weg is geweest en je vraagt hoe het was, krijg je een soort grom en daar moet je het dan maar mee doen.
Ze gaat ook alleen maar van zichzelf uit, als ik haar met wiskunde moet helpen dan blijft ze net zo lang zeuren tot ik het doe. Wil ik dat zij iets voor mij doet dan negeert ze het compleet. Ik heb het toen maar een keer omgedraaid en ben haar keihard gaan negeren toen ik haar moest helpen met wiskunde, toen ging ze huilen :s. Vreemd geval.

Nou zo weet ik nog wel honderd situaties op te noemen. Maar vanochtend heeft ze me wakker gemaakt met een giechel en een kusje op mijn neus.

Ik denk inderdaad toch maar accepteren, probeer ik ook ;).

Tja, je bent een alfa mannetje of je bent het niet.

Er is geen oplossing voor. Dat zou jíj toch vooral moeten weten? (Ja uit huis gaan :p)

Hmm, ook hier zo'n zelfde situatie. Mijn broertje vind me alleen aardig als ik hem moet helpen met zn huiswerk, of als hij wat anders gedaan moet hebben.. Ik hoop dat het vanzelf overgaat ;). Ik heb ook geen idee wat ik er anders aan kan doen, dus, succes...

Ik heb er 3 die precies zo zijn/waren en ik zeg zoveel mogelijk negeren, en hopen dat ze niet te lang puberen. Als je de begrijpende zus gaat uithangen of terug gaat schreeuwen wordt t allemaal alleen maar erger.

Negeren en jezelf op afwezigheids-mode zetten. Dat werkte bij mij

In het geval van de TS lijkt het antwoord me dan: "laat het van je afglijden". ;)
Nee, serieus. Dat vind ik ook geen correcte manier van een ouder om te reageren. Haar maar met alles weg laten komen omdat ze in de puberteit zit is niet alleen vervelend voor andere kinderen in het gezin, maar heeft ook weinig nut voor de toekomst.

Gewoon terugsnauwen zou ik zeggen, en zo veel mogelijk laten merken dat je sommige dingen gewoon niet pikt. Natuurlijk, iedereen kan een slechte dag hebben en dan hoef je niet je liefste slimlach op te zetten, maar iedereen kan ook te ver gaan.

Ik zou je wel kunnen zeggen dat het een kwestie is van goed aanpakken.
Maar een kwestie voor de één is als een onmogelijkheid voor de ander.

Ik stel voor om haar juist geen verwijten te geven en gewoon wat dieper te praten over dingen.
Wat ze van dingen vindt, hoe ze zich voelt.
Jij bent hier de oudere persoon, dus zet jezelf er toe om dit probleem op te lossen.

Puberteit!

:D

Ik ben blij dat mijn broertje met net zestien uit (het psychische deel van) de puberteit lijkt. Wat bij hem werkte, was extra nadruk leggen op het systeem van straffen en belonen: geef haar dezelfde hoeveelheid aandacht als die zij geeft. Als ze dan je hulp nodig heeft, merkt ze vanzelf wel dat ze meer moeite moet gaan doen.

straffen en belonen? het lijkt wel een hond

Ik heb 2 zusjes die in de puberteit zitten. Je zusje is zich gewoon aan het losmaken en dat gebeurt in de puberteit nogal extreem. Ze zegt dat ze niets geeft om je gevoel, maar heeft ook tijd voor zichzelf nodig.

Het beste wat je kunt doen is niet ongevraagd naar haar toe gaan en haar rustig en positief benaderen. Als ze zegt dat ze geen zin in je heeft zeg je gewoon: 'Ok', en loopt weg. Ze komt vanzelf wel naar je toe als ze dat nodig vindt, dit houdt ze nooit lang vol.

Nooit biologie gehad zeker? :)

(y)
Ook werkt het heel goed om het negatieve gedrag gewoon compleet te negeren en alleen te reageren wanneer ze normaal doet. Dus niet gaan slaan en schelden ofzo, maar gewoon niets doen.

het werkt wel tenminste. En zo gedragen ze zich toch ook?

Ons hondje is nooit zo'n etter :o

haha gezellig doen in een huis met 2 pubermeisjes, i wish you good luck!
verder was/is mn broertje net zo, af en toe niet, en soms weer wel keihard, dikke care, gewoon paar keer op de blaren laten zitten door dingen niet door te geven of hem/haar niet helpen herinneren aan dingen "omdat je toch niets goeds kan zeggen" dan gaat t wel over ;x

Ik heb/had er ook zo eentje in huis,verschrkkelijk. Alleen heb ik een kort lontje dus ik ontplofte zelf ook. Sinds ik het huis uit ben echter is het gewoon makkelijker om dr te negeren :P

dus geven we ze een compliment nog ook :o

Dit ja, al heb ik een broertje van 20 die volgens mij voor de 30e keer pubert. Meestal negeer ik het, maar soms lukt het niet, wat dan ontaardt in een enorme ruzie en boze ouders.
Dus probeer het te negeren, mijn ouders zeggen ook dat ik het 'van me af moet laten glijden', maar ik ben geen voetveeg en al helemaal niet die van mijn broertje. Dus lekker negeren, dat werkt hier het beste. Er over heen praten, het gesprek tegen je ouders richten, weet ik het

uithuwelijken

:D

zodra ze oud genoeg zijn het leger intrappen. hielp bij mij ook. Ett die tijd ze ermee bang maken:d

Als mijn puberzusjeS (ja twee maal zo erg) zo doen, dan zeg ik dat ik het heul heul heuuul schattig vind als ze zo koetsjiewoetsjiepubertjes zijn en dan houdt het meestal op punt

Als ik zulke verhalen lees ben ik altijd blij uberhaupt geen broertjes/zusjes te hebben.
Want als ik zo'n zusje zou hebben dan hoekte ik haar het hele huis door :o

Maar over het algemeen moet je zulke dingen gewoon negeren of ze er inderdaad heel erg belachelijk mee maken. (Als pubertrutjes een ding zijn is het enorm onzeker over zichzelf dus zich met hun eigen gedrag belachelijk maken werkt heel goed ;))

Had ik vroeger ook wel met mijn broertje en zusje. Alleen maar ruzie. Om de kleinste dingen; constant. Na een tijdje groei je er overheen. Iedereen wordt volwassen. Ik heb ze een tijdje niet meer gezien, maar ik kon de laatste tijd goed met ze opschieten.

Gewoon doorbijten en accepteren.

Mijn zusje is 14 en heeft dat hetzelfde. Het ene moment is het net een normaal mens, het volgende is ze nog te goed om je ook maar een blik waardig te keuren en gaat ze heel neerbuigend doen. En als er íets is wat ik absoluut niet kan hebben, is het dat. Dus dan word ik ook kwaad (en ja, vooroordelen, twee meiden met rood haar bij elkaar zetten gaat zelden goed) en gaat zij nog neerbuigender doen en en en en vicieuze cirkel ftw.

Zo heel af en toe lukt het me om te negeren, maar dat is maar zelden.

Wat wel eens (tijdelijk) helpt, is totaal uit je slof schieten. Ik zat anderhalve week terug met haar aan tafel en ze had weer een van haar 'ik ben te goed dus zeg ik helemaal niks tegen je'-buien en het lukte me redelijk goed om rustig te blijven. Maar op een gegeven moment had ik het helemaal gehad, dus gooide ik keihard mijn boek op de tafel en ben echt heel kwaad geworden. T heeft geholpen, tot nu toe gedraagt ze zich poeslief. Het schrikeffect!

Nu ik dit teruglees, betwijfel ik of je er iets aan hebt, eigenlijk.