Februari
 

Februari

was nooit kouder
dan nu.

Alles is verdord, dromen
en bladschilfers dwarrelen
uit je haren.

Geen sjaal kan dit
omvatten, je kan geen
woorden om je heen slaan

die beschermen tegen de
wangengeselende tocht van
deuren die nooit sluiten gaan,

de eeuwige landweg waar
geen sneeuw meer op
mag vallen,

en al deze beelden die
als een wervelhoos je
zomerhoop aan stukken raast

tot je lippen zich
samenpersen tot
een lijn van zwijgen.

Onverschilligheid heeft
immers geen vorm maar
slechts een naam:

februari.

(wachten op de zomer duurt nooit langer
dan in de kortste maand)

Goed zeg!
Knap dat je goede vondsten kan laten herhalen in je gedicht, zonder dat ze minder goed worden of afbraak doen aan de eerdere. De bladeren/bladschilfers die dwarrelen, de sjaal/woorden die je niet om je heen kan slaan. Knap hoe je met betrekklijk weinig tekst zoveel kan zeggen.

Alleen de laatste regels, wat tussen haakjes staat, vind ik niet echt er in passen. De vondst is mooi, maar het lijkt nog niet helemaal uitgewerkt. Misschien kan je het in de titel of het gedicht zelf verwerken?

Jee, bedankt. Ik snap wel wat je bedoelt met die laatste regels, maar bij gebrek aan beter inzicht laat ik ze nog even zo staan.