ondanks alles toch gelukkig
 

Zijn er mensen, die ondanks lichamelijke of psychische of andersoortige moeilijkheden best wel tevreden zijn met hun leven? Wat maakt dan dat je toch gelukkig bent? Of ben je door deze problemen ongelukkig en zou je (misschien) liever dood willen zijn?

Heb ik mijn vraag een beetje behoorlijk geformuleerd?

Ondanks alles ben ik heel gelukkig. Maar dat komessie zou komen te zitten. Het van de mooie kant bekijken heb ik moeten leren maat omdat als ik het niet allemaal positief bekijk ik waarschijnlijk in een diepe deprr het zorgt er wel voor dat ik nu echt van het leven geniet. Mijns inziens is geluk een keuze en die keuze heb ik voor mezelf op een bepaald moment moeten maken. Wat maakt het dat ik nu gelukkig ben? Iedere dag mijn zegeningen tellen, en ik kan het iedereen aanraden want je zegeningen zijn er altijd meer dan je ellende (hoewel dat soms niet zo lijkt)

Ik heb ook wel eens mindere tijden gehad (psychisch), maar ik heb mij altijd vast kunnen houden aan het idee dat alles erger kan. Kijk eens naar mensen om je heen, ga een uurtje op een bankje zitten in de stad. Hoeveel gehandicapte mensen kom je tegen, verplaats jezelf eens in hen. In mijn geval leek hoe ik mij voelde niks te zijn in vergelijking met andere mensen. Heb mij altijd voorgehouden dat alles goed komt. Heb daar een vertrouwen in, het komt zoals het komt en het gaat zoals het gaat...

Het leven is een feest, maar je moet zelf de slinger ophangen!

Een paar jaar geleden voelde ik me soms best ongelukkig, maar ik wist niet hoe erg het was. Dan zat ik te huilen achter mijn bureautje. En dan dacht ik: kom op lampje2, stel je niet aan. Je bent gezond, je hele gezin is gezond, iedereen is aardig tegen je, je bent veilig, wat wil je nog meer?. Er zijn miljarden mensen op aarde die het minder goed hebben. Maar dat hielp niet en daardoor kreeg ik een nog grotere hekel aan mezelf. Ik was eenzaam, had geen leuke vriendinnen, maar dat was mijn eigen schuld.
Maar volgende dag was ik weer happy.

Alles wat slecht is, kan erger. Maar dat hoeft niet te betekenen dat het niet slecht is.

Ja, ik kan eigenlijk wel zeggen dat ik tevreden ben. Ik zit tegen een angststoornis aan, heb verlatingsangst en ben dus eigenlijk de hele dag door zenuwachtig. Dinsdag heeft mn vriend het ook uitgemaakt. Ondanks dit probeer ik toch te kijken naar de positieve kanten. Mijn ex (verschrikkelijk om dit nu te zeggen) en ik willen wel graag vrienden blijven, ik heb hele lieve vrienden en vriendinnen en ouders die me steunen. De steun van de omgeving maakt eigenlijk dat ik me redelijk tevreden voel. Ook al heb ik nog steeds kutmomenten en zie ik het soms helemaal niet zitten.

Morgan is verbannen :eek::eek:
Waarom?:confused:

Ik heb genoeg shit in me leven, gehad en nog steeds om miss niet heel gelukkig te moeten zijn. En nee ik ben meestal ook niet tevreden met m'n leven, maar misschien is dat juist de drijfveer waardoor je door blijft gaan. Nooit opgeven...7 keer vallen 8 keer opstaan etc;) Zolang je wilt blijven ontdekken hoe het beter kan, ben je bezig met leven. Iets als ultiem geluk bestaat misschien niet...

"No one trips over mountains. It is the small pebble that causes one to stumble. Pass all of the pebbles on your path and you have crossed the mountain."

Door nare dingen te hebben meegemaakt, waardeer je de leuke momenten meer. Behalve sommige mensen dan, die wentelen zich liever nog een paar keer om in zelfmedelijden en blijven klagen over hun miserabele leven.
Het helpt je alleen niet. Je moet iets wel verwerken en/of accepteren en verder gaan met je leven. Dan kun je best weer gelukkig zijn. Nooit opgeven en nooit geloven dat dit alles is. Er is altijd meer (en je moet ook meer willen).

ja hoor mijn moeder kan niet lopen en is heel gelukkig!