Bouwen zonder Einde
 

BOUWEN ZONDER EINDE

Bouwen zonder stenen een deur
Onder de hitte van de levensklok
Door de tijd genagelde asseliefde
Op een onzichtbare bed van wol

Jij op de fiets, jij op de helling, jij in mijn hart
Jij in de wolk, jij in het dal, jij in de muur

Samen met mij naar de schaduw van de nacht
Samen mij in een bad onderduiken verdrinken
Dan opnieuw leven en opnieuw kruipen
Terug zingen achter verschrompelde tijd

Opnieuw verliefd, opnieuw bouwen
Iedere steen is een stap naar het dak
Bouwen op zichtbaarheid is gewoon
Maar bouwen op ons is dan de kroon

het beeld is duidelijk...maar vind jammergenoeg het gedicht minder...
trekt mij in ieder geval niet aan...
soms voelt het sterk aan en dan als ik verder lees
ebt het weg

jammer