[een vraag]
 

wat zouden jullie liever.
willen hebben.
als jullie zouden kiezen
psychische pijn.
of lichamelijke pijn?.

ik zou dan liever lichamelijk willen.

ok:confused:

Heey!

vanwaar de vraag?
ik weet het niet... de vraag die je stelt is nogal ehh, 'open' ondanks dat je twee keuzes bied. Er bestaan verschillende gradaties in zowel psychische als lichamelijke pijn. ik breek liever wat botten dan dat ik lijdt onder het feit dat mijn vriend (of één vriend(in)/ouders/broertje) zijn overleden maar ik baal liever van een ruzie dan dat ik reuma zou hebben. en dan kun je wel zeggen dat het moet gaan om vergelijkbare pijn, maar ik zou niet weten hoe je lichamelijke pijn moet vergelijken met psychische...?

hey uit nieuwsgierigheid
ik bedoel.
of een geestelijke stoornis ofzo
of reuma of iets breken
of lichamelijk iets niet kunnen
weet het verder niet goed te zeggen

oke. jij zegt dat je liever lichamelijk iets wilt. waarom vind/denk je dat?

ja aan de ene kant wil ik dat
en aan de andere kant weer niet
aan sommige dingen
kun je lichamelijk meer doen
dan aan geestelijk

In gevallen van psychische pijn zou ik vaak liever lichamelijke pijn hebben. Maar ik weet niet hoe het zou zijn op het moment dat ik dat erg zou hebben...

juist zo bedoel ik het dus ook

hmm ik heb dit topic dus in een zatte bui gemaakt achja:confused:

fysieke..
Toch al redelijk wat in myn leven gebroken, ben de pijn zowat "gewend" als het zeggen
emotioneel heb je gwn pech, moet je gwn wachten tot het weggaat :s

Fysieke pijn kan ook vreselijk zijn. Een been breken of iets dergelijks kan daarbij totaal in het niet vallen. Bijvoorbeeld constant de pijn van een hartinfarct hebben lijkt me echt walgelijk, of als je huidproblemen hebt en niet eens kleding kunt verdragen.

OT: Ik weet het niet. Het ligt er een beetje aan, want ik heb het gevoel dat aan psychische problemen (en dus psychische pijn) altijd nog wel iets te doen valt (in mijn geval), terwijl dat bij fysieke pijn niet zo hoeft te zijn.

Ik denk toch liever lichamelijke pijn. Hoe kut dat ook kan zijn, dan kan je wel aantonen dat je ergens last van hebt. Als je geestelijke pijn hebt, kan niemand het echt goed zien en zijn er altijd mensen die vinden dat je je aanstelt. Als je een gebroken been hebt (ofzo) dan is het te zien door het gips bijv.

Lichamelijke pijn is ook niet altijd aantoonbaar. Meestal kun je het ook niet zien.

Het lijkt me een een tamelijk onbelangrijke vraag. Ik heb namelijk op dit moment geen van beide, en ik wil geen van beide. Pijn is iets dat je overkomt en wat je tot op zekere hoogte moet proberen te vermijden, maar een duidelijke keus maken tussen lichamelijk en psychische pijn is naar mijn idee volslagen onzin, omdat lichamelijk pijn veroorzaakt kan worden door psychisch leed (denk aan maagzweren) en psychische pijn kan worden veroorzaakt door (langdurige) lichamelijke pijn. Een keus maken is niet zinnig en niet nodig. Je wilt geen van beide.

Wat *oma* zegt.

Bij mij is dat gewoonlijk hetzelfde. Ik heb niet zoveel te kiezen.

Ik zou voor lichamelijke pijn kiezen als dat inhield dat ik geestelijk verder gelukkig was, maar lichamelijk leed lijkt me nogal een obstakel voor geestelijk geluk.

Lichamelijke pijn. Er zijn middelen om die pijn te verminderen.

Lichamelijke pijn, zelfde reden als Pruts0r eigenlijk. En daarnaast, met lichamelijke pijn kun je nog wel gelukkig zijn, psychische pijn niet.

Er zijn ook middelen om psychische pijn te verminderen. En ook met psychische pijn is het mogelijk gelukkig te zijn. Tot zover mijn aandeel.

Precies. Dat is zo krom; je kan lichamelijk ziek zijn met veel pijn en toch gelukkig zijn, dat kies ik altijd boven lichamelijk gezond en ongelukkig, denk ik. Maar ja, 't is niet zo zwart-wit natuurlijk.

Het is allebei kut. Mensen die denken dat geestelijke pijn erger is, zitten over het algemeen in een kutperiode en zijn vergeten (of weten het gewoon niet, fijn!) hoe ontzettend allesoverheersend lichamelijke klachten kunnen zijn. En degenen die zeggen dat mensen met geestelijke pijn zich aanstellen, zijn over het algemeen zelf vergeten hoe erg het kan zijn of weten dat gewoon niet.

Bovendien wordt er ook vaak over mensen met fysieke klachten gezegd dat ze zich aanstellen...

Wat bedoelen jullie nu eigenlijk met psychische pijn? Misschien snap ik het gewoon niet of heb ik het nooit ervaren, maar als het geestelijk toch niet goed gaat, dan uit zich dat toch in verdriet of woede of weet ik veel wat, maar zodra het echt pijn wordt, voel je het toch lichamelijk? Je geest kan toch niet echt pijn voelen zoals je lichaam dat kan?

Pijn in de zin van "ik kan dit niet verdragen" denk ik.

Dat vind ik geen pijn, dat vind ik wanhoop.

Nee niet op dezelfde manier natuurlijk. Alleen je weet over het algemeen wel wat het is als je het voelt. Als een relatie uit gaat, als er iemand of een geliefd huisdier overlijdt, etc.

En ik heb liever lichamelijk pijn denk ik. Een beetje pijn is fijn en het is snel weer over :evil: Daar heb ik echter één uitzondering op; Kiespijn.

Ja maar wat kun je niet verdragen? Die pijn, dus. Denk ik?

Sluit ik me bij aan.. Behalve dat maagzweren volgens mij door de helicobacter pylori (= een bacterie) en ontstekings-remmende pijnstillers (NSAID’s) worden veroorzaakt.

Mja, misschien is dat wel zo. Bij mij uit zich alles gewoon meteen lichamelijk, elke mogelijke emotie wordt omgezet in maagpijn :P

I stand corrected. Na wat googlen blijkt dat de stresstheorie al enigszins verouderd is. Stress wordt nog wel steeds gezien als een mogelijke mediator voor de ernst van de klachten. De bron echter is inderdaag H.pylori en NSAID's. Het punt dat ik wilde maken wordt er echter niet anders door.

Hm, bij mij niet, dat wil zeggen, behalve dan een brok in m'n keel en een steen in m'n maag en niet kunnen slapen en eten enzo :D Maar geen aanwijsbare pijn ofzo. En toch heb ik wel momenten gehad waarbij ik dacht 'dit kan ik echt niet', maar ik vind het heel moeilijk aan te tonen wat ik toen precies voelde. Ja verdriet en angst en wanhoop, natuurlijk, maar dat waren allemaal dingen om dat andere ofzo. Dat noemen we dan maar gewoon geestelijke pijn *schouderophaalt*

Lichamelijke pijn is eigenlijk geestelijk..

Maar okay, ik snap het onderscheid.. ik ga voor geestelijke pijn.
Daar word ik sterker van, lichamelijke pijn.. hoogstens 'harder'. al genoeg van beide gehad btw.

Als ik mezelf knijp, heb ik geestelijk geen pijn hoor. Ik begrijp volgens mij wel wat je bedoelt - pijn neem je waar met je hersenen - maar dat is toch echt iets anders dan geestelijke pijn.

Ik ga voor geestelijke pijn. Dat heb ik zoveel gehad, dat ik het gewoon gewend ben. Mijn geest is één grote ontstoken wond...

Ik moet er eens over denken. Want steeds als ik dit topic lees, dan denk ik: doe mij maar lichamelijk, om er vervolgens achter aan te denken: nee, toch maar geestelijk.

kortom: ik weet het niet.

Mja, dit is zo vaag en relatief. Liever een verstuikte enkel dan borderline.
Maar liever liefdesverdriet dan een dwarslaesie.
Over het algemeen denk ik toch dat de geest superieur is aan het lichaam. Lichamelijke pijn is in mijn geval altijd nog relatief en tijdelijk geweest. Geestelijk ook wel; maar goed ik ben liever gelukkig met wat een ziekte dan ongelukkig terwijl ik helemaal gezond ben. Anderzijds is lichaam+geest ergens ook een. Als ik me geestelijk druk maak voel ik in mijn lichaam (hoofd,nek) pijn. Als ik erge lichamelijke pijn heb, zoals zware schouderklachten die ik een tijdje heb gehad waardoor ik veel minder kon, werd ik daar ook behoorlijk chagarijnig van.

Nee sorry ik kom er niet uit.