Een beetje moe...
 

Zo direct en toch balancerend in beelden. Weet je wat er tegenwoorig zo goed wordt aan jouw gedichten? Ze draaien allemaal rond een bepaald hoofdbeeld, en uit die ene vergelijking kan je een gedicht spinnen dat niet verdunt, nee het verlengt de bewondering voor het beeld, de knappe vondst. Net als dit beeld: het lopen en zoeken, en dan moe zijn... en een koud glas water verdienen. Vooral dat laatste maakt heel erg duidelijk dat de 'ik' moe is, maar op het einde: 'ik ben een beetje moe'. Met andere woorden: de geest is sterker dan het lichaam en wil niet opgeven voordat de geliefde is gevonden. Misschien haal ik er nu wel de verkeerde denkbeelden uit... maar poëzie is zoals je schreef iets persoonlijk (ben daar sinds vandaag van overtuigd) en iedereen kan er dus iets anders in ontdekken. Dat is trouwens een bijkomend teken dat het over een goed gedicht gaat.

Groetjes, Dreampoet