het lag achter heuvels en zeeën en ik brak er mijn hoofd over
 

(Ik heb nu al maanden moeite met dit gedicht, met de volgorde van strofes, met bepaalde zinnen die maar niet willen lukken... tips?)

het lag achter heuvels en zeeën
meer dan lucht raakte het aarde:
het dorp zo gelijkend aan gras
dat ik er wel moest getogen zijn.

en de mensen zeiden er we zullen
moeten leven want we zijn geboren
en ze namen vrede met alles ook het
wrede. als moeders met hun zonen.

dit was voor de wind en na de storm,
een ruïne die intact was, een plaats
zonder tijd. waar niemand achterom
keek naar de lange schaduwen van as.

de regen was er nog enkel water
en langzaam werd ik rein en puur
staande in de palm van de velden
om te groeien alsof ik stervend was.

Misschien heb je het zo lastig omdat je er te hard aan blijft wringen? Ik vind dit een best mooi gedicht, maar het heeft iets geforceerds. Je hebt er echt heel mooie stukken in gestoken, ik vind de tweede strofe bijvoorbeeld geweldig. Wel jammer van 'als moeders met hun zonen', dat lijkt er afbreuk aan de doen en er alleen maar te staan om de lay-out mooi op te vullen. De laatste strofe vind ik ook heel mooi, maar de anderen kunnen me maar matig bekoren. Probeer je nu anders wat bezig te houden met andere gedichten en bekijk dit over een paar weken/maanden opnieuw?

Juist die zin van die moeders en zonen vind ik bijzonder, terwijl de rest me niet zo heel veel doet. Wel mooi woordgebruik, trouwens.

Maar mooi woordgebruik doet je niet zoveel?

Ik vind het leuk welke woorden ze kiest, de woorden apart zijn dus leuk, maar in combinatie komt het hele gedicht gewoon nog steeds niet geweldig op me over. Voor de woordencombinaties apart vind ik het leuk, maar niet als een gedicht in het geheel aan mekaar. Snapje? En ik wou gewoon een eerste reactie geven, wat het op het eerste gezicht deed met me. Maar als ik het nog een keer lees, verandert dat. Dat zie je dus ook in mijn reactie terug, als staat het er niet letterlijk.
Het is een goed gedicht, maar het is nu te geforceerd ofzo. Het lijkt geen spontaan gevoel meer. Ik vind het wel mooi beschreven, trouwens. Maar zou ook niet weten wat je er nog aan zou kunnen veranderen.

Bedankt voor jullie reacties. Ik heb persoonlijk vooral moeite met de derde strofe, hoe daar plots die "waar niemand achterom keek naar de lange schaduwen van as" bijkomt. Ik heb dat zinnetje al honderdmaal veranderd, maar ik vind niks dat écht op het voorgaande stukje van die strofe past, dat minder concreet is en meer algemeen.

Als die tekst er niet boven had gestaan, had je het dan nog 'geforceerd' en 'geen spontaan gevoel' genoemd? Volgens mij baseer je dat deel van je reactie niet op het gedicht zelf.

'moeders met hun zonen' vind ik het beste stukje van het gedicht (ja in combinatie met de strofe natuurlijk, anders heb je nog niks). Ik kan me voorstellen dat je hier mee in de knoop zit, het is zo'n gedicht dat je in één keer op moet schrijven want alles dat je er later aan toevoegt past er niet meer écht bij voor je gevoel (?). Persoonlijk vind ik de derde strofe heel mooi, daar mag je wat mij betreft juist tevreden mee zijn. Ik zit eerder met de laatste strofe, die komt in zijn geheel niet zo op me over, in tegenstelling tot de rest van het gedicht. En de eerste strofe mist dat ook een beetje, maar daar mag je het een beetje op gang laten komen, dat is niet zo erg. Wat ik bedoel: bij de middelste strofes begrijp ik wat je zegt (begrijpen is niet echt van toepassing, maar zo noem ik het maar even), maar bij de laatste strofe niet, terwijl ik zeg maar op een sluitende foto aan het wachten was. Daarbij: het woordje 'was' stoort me aan het einde, dat komt doordat het rijmt op 'as' en 'as' rijmde daarvóór ook al op 'was'.

Maar ik vind het heel prettig om weer eens wat van je te lezen, een verademing, zo van 'yes een oude dopheldin'.

Ik begrijp wat je bedoelt, Porcelain. Vroeger was de laatste strofe eigenlijk mijn derde strofe, vind je dat dan beter (persoonlijk stoor ik me dan te veel aan de laatste zin)? Het gedicht zou er dan zo uitzien:

het lag achter heuvels en zeeën
meer dan lucht raakte het aarde:
het dorp zo gelijkend aan gras
dat ik er wel moest getogen zijn.

en de mensen zeiden er we zullen
moeten leven want we zijn geboren
en ze namen vrede met alles ook het
wrede. als moeders met hun zonen.

de regen was er nog enkel water
en langzaam werd ik rein en puur
staande in de palm van de velden
om te groeien alsof ik stervend was.

dit was voor de wind en na de storm,
een ruïne die intact was, een plaats
zonder tijd. waar niemand achterom
keek naar de lange schaduwen van as.

Een stuk beter, ja. 'dit was voor...' vind ik ook mooi als begin van eindstrofe.

Citaat:

Reynaert schreef: (Bericht 27785795) Als die tekst er niet boven had gestaan, had je het dan nog 'geforceerd' en 'geen spontaan gevoel' genoemd? Volgens mij baseer je dat deel van je reactie niet op het gedicht zelf.

Nou sorry hoor dat ik niet perfect ben. Kun je misschien even ophouden met katten op wat ik gewoon als reactie geef op het gedicht? Misschien heb je gelijk, maar maakt dat uit?

Ik vind het gedicht nu een stuk beter, lees het graag nog vaker over :) *opslaat op computer*

Mijn mening mag toch veranderen?

De tweede versie van het gedicht vind ik beter. Het klopt naar mijn gevoel meer. In de eerste versie vond ik het einde niet sterk genoeg terwijl dit in de tweede versie beter is, sterker. Verder, een heel erg beeldend gedicht, kan het echt voor me zien.

ik vind altijd, als een gedicht af is, is het af. en maanden er mee zitten vind ik wel wat overdreven