De avondzon
 

De avondzon
Op je blote armen vallen de stralen
Als vlijmscherpe messen kerven ze
De blikken in je huid

Niet-begrijpende gezichten
Ze zien niet jou
Maar alleen je pijn
Je alleen-van-jou-pijn

Nooit meer die zon
Niemand die je ziet
Volledig onzichtbaar

In het holst van de nacht
Kom ik slechts nog buiten
Dan is de zon weg

Vind 'm heel goed.
Eerst een leuke misleidende beeldspraak.
Daarna wordt het een en ander duidelijk,
misschien net iets teveel. Het pijn-gedeelte
had ik zelf vervangen of anders verwoordt.
Daarna gaat het ritme lekker verder en
eindigt met een zin die het voor mij
helemaal maakt. Ja, die eindzin doet het 'm
echt.

(y)

Ik vind die eindzin het geheel eigenlijk beetje verpesten...
Nee ik vind het idee heel mooi, maar ik denk dat het mooier verwoord had kunnen worden...

Ah nee joh! :( Die eindzin is prachtig juist, zo'n bevestigende eindopmerking waar de schoonheid er juist in ligt dat het uit het ritme lijkt te breken.

Wat een ontzettend mooi gedicht! Door de zachtheid van de woorden, maar de hardheid van de inhoud geeft het me een heel vreemd gevoel....
(als je begrijpt hoe ik t bedoel... want nu ik het schrijf klinkt het echt een stuk vager dan toen ik het zo even nog alleen maar dacht)

Bedankt voor jullie reply's..

Kontradix, hoe zou jij dat gedeelte over de pijn dan willen verwoorden, ik heb het namelijk zo gedaan dat het echt "jouw" pijn is die anderen van je "afnemen" door er naar te kijken, vandaar die herhaling.

En eh, Gothic, hoe zou je die eindzin dan maken?

Ik heb dit gedicht echt zo even opgeschreven, niet echt op ritme gelet, wel op dat het lekker liep, vandaar misschien de vage dingen erin..