#
 

Duizenden chinese poppen
vallen van de planken
van mijn hart; hoewel
ik weet dat ik zoals
de meeste mensen met
niets doen slechts het
noodlot tart, val ik stil.
Ik rangschik de kopjes op de
tafel, zoals de etiquette wil
en zwijg.
Er valt niets meer te zeggen.
We kunnen waarheden
langs leugens leggen, toch zal
het universum langs
de plekken razen
waar wij het leven
in elkaars pupillen lazen.

Niemand zal zich herinneren
hoe wij waren, men weet
alleen maar wie wij zijn.
En niemand, niemand
merkt het op, hoe erg
mijn handen beven
tijdens het schikken en herschikken
van het porcelein.

Ik erger mij bij momenten aan je rijm, je gebruikt ze zo dwangmatig. Er zitten mooie stukjes in zoals 'toch zal/het universum langs/de plekken razen'
en 'Ik rangschik de kopjes op de/tafel, zoals de etiquette wil'. Andere stukken zijn dan weer cliché maar ik denk dat dit komt doordat je zo graag wil rijmen. Laat die rijm los en ik denk dat je dan tot iets beter kan komen. Schrijf ook niet te expliciet, 'er valt niets meer te zeggen' is naar mijn gevoel overbodig.
Toch raakt je gedicht me, er zit speciale beeldspraak in maar die komt niet altijd even goed naar voor.

- Wat vind je dwangmatig aan de rijm? Dat het klopt?
- Welke stukjes zijn cliche en waarom?
- Wat is er expliciet aan 'Er valt niets meer te zeggen'?

1. Dat zeg ik niet, je rijm klopt. Ga dat zeker niet afstrijden. Wat ik bedoel is doordat je in het gehele gedicht nogal veel gebruikmaakt van eindrijm komt het -naar mijn gevoel- nogal dwangmatig over. Je kan eventueel gebruikmaken van subtielere vormen van rijm zodat het er niet te dik bovenop ligt dat er rijm gebruikt wordt.

2. De stukjes die cliché zijn:

Er valt niets meer te zeggen.
We kunnen waarheden
langs leugens leggen,

Alhoewel het waarheden langs leugens leggen best oké is, maar het geheel vind ik nogal cliché. Zo ook dit stuk:

Niemand zal zich herinneren
hoe wij waren, men weet
alleen maar wie wij zijn.

Heb ik ook al teveel gelezen.

3. Wat ik bedoel met té expliciet is voornamelijk dit:

en zwijg.
Er valt niets meer te zeggen.

De ik-persoon in het gedicht haalt aan dat hij/zij zwijgt. Dan is het ergens ook logisch dat er niets meer te zeggen valt.

Je mag het gerust met me oneens zijn...maar je hoeft je niet aangevallen te voelen