Anakoloet (ikwilandersdichten)
 

Anakoloet

In de voornachten:

(w)raak me, tot de mond gevuld met je adem
draag mij-
n wervels, blaas zacht het stof tot leven

er is een flashforward in de geschiede-
nis om in te schuilen

on………………………………………………………………………………………….eindig

lijken
de
randen
op
dit
papier


rechts



in woord-

en, woord vooral en dan weer



In de nanachten:

Snoozen we

-nuance-
als ik m’n ogen sluit, zie je me niet.

Spielerei, ben nieuwsgierig wat jullie ervan denken

Wauw, leuk, hélemaal anders is dit. Ik zou het zelf niet kunnen dus: petje af. In dit soort gedichten ben ik niet altijd even bewust van de functie van de puntjes en streepjes die een wirwar van woorden maken, zo stel ik me bijvoorbeeld vragen bij on... ein dig. Moet dit een woordspeling of iets dergelijks zijn, want dan vrees ik dat ik hem niet kan vinden. O ja, en (w)raak me? Het is leuk dat je er iets dubbels van probeert te maken, maar het zint me niet lekker dat het eigenlijk wreek me is. Daardoor klink het wat krampachtig.

Soms wil ik je echt zoenen. Boven/ste/onder, ja! Snoozen, ook echt het perfecte taalgebruik voor dit gedicht. Ik weet niet of deze commentaar zinvol is als ik iets ontleed dat ik nauwelijks ken, want het lijkt me alsof jij míj nu vooral uitleg moet gaan verschaffen!

Leuk probeerseltje, zeker mee doorgaan! Erg prettig.

eigenlijk vind ik het rechts links bovensteonder een beetje té :(

Ik dacht ook helemaal niet dat ik zoiets kon maar opeens was het daar. Met de puntjes in de oneindig verwijs ik naar 'ze leefden nog lang en gelukkig' toestanden, de puntjes die je soms ziet op het einde van een gedicht/zin/stuk tekst. Is niet echt een heel duidelijke uitleg maar hoop dat het toch ietwat duidelijk is. De wirwar van woorden staan in verband met de titel en het gevoel dat de ik-persoon in het gedicht heeft. Je moet er dus niet al te veel achter zoeken, is echt spielerei in functie van het verkennen van grenzen.
De rechts-links-bovensteonder daarvan komt misschien de bedoeling niet echt goed over maar daarmee verwees ik naar de Strooptaak binnen de psychologie, de verwarring die je hebt als je als inktkleuren moet benoemen van woorden die een kleur zijn.
By the way, bedankt voor de reacties en sorry voor de enigszins verlate reactie.

Volgens mij heb ik bij jou wel eens de kritiek gegeven dat je maar weinig jezelf vernieuwde. Ik weet niet of dat hier de aanleiding voor is geweest, maar sowieso chapeau voor de dappere poging. Het is wel erg radicaal opeens (haha, komt hij daarmee, het is ook nooit goed). Wat ik erg graag een keer zou willen zien is ándere woorden over andere onderwerpen. Maar dit is ook best goed hoor. Het bewust niet kiezen tussen twee mogelijkheden vind ik vaak wat slapjes als er niet een verdomd goede reden is aan te wijzen om die keuze open te laten. Ik moet zeggen dat ik die goede reden hier zo niet één-twee-drie herken. Ik bedoel dan de (w) in de eerste regel en de afbreking van de tweede regel. Het "(be)kijk (me) niet enkel" vind ik beter te verdragen maar ik weet nog niet precies waarom. Het positiespel wat je hebt geprobeerd was voor jou persoonlijk vast vernieuwend maar het is al veel vaker en beter gedaan door anderen. Daarom was dat wat mij betreft een lichte teleurstelling. Maar daar staat de laatste strofe tegenover, vind de suggestie daarvan erg mooi (het net-niet-meer-slapen en doen-alsof), dat speelse zie ik terug in de rest van je tekst maar komt daar in al zijn simpelheid het mooiste tot zijn recht.

Dat heb je inderdaad gedaan en het is inderdaad een gevolg daarvan :) Want uiteindelijk heb je gelijk, er komen steeds dezelfde woorden terug in m'n gedichten, dezelfde sfeer,... Heb het gevoel in herhaling te vallen. Maar wat ik me afvraag is hoe je over een ander onderwerp schrijft. Ik schrijf altijd wat er op m'n huid ligt en het is erg moeilijk om over andere onderwerpen te schrijven zonder daarom aan taalcreativiteit enzo in te boeten. Als ik al over iets anders schrijf zijn het meer verhaaltjes in stukken gekapt om het zo maar te zeggen. Kort samengevat, ik heb moeite om me in te leven in een ander onderwerp. De volgende keer zal ik proberen om eens geen hemel, licht, adem, kamer, ogen, enz.. te gebruiken én over een ander onderwerp te schrijven.
Swat, over dit gedicht, ik weet dat andere dichters ook al met zo'n layout gewerkt hebben (ik lees ook poëzie hoor ;)) maar het leek me wel een uitdaging om het zelf eens te proberen. Spielerei met het doel grenzen te verkennen.

En ik vind het ook heel goed dat je dit geprobeerd hebt. Het valt ook niet mee om totaal ergens anders over te schrijven. Je moet er de vertrouwde woordomgeving voor opgeven, nieuwe betekenissen zoeken en woorden om die uit te drukken. Bovendien is het lastig om uit jezelf opeens over iets radicaal anders te gaan schrijven. Een onderwerp dat door een ander opgelegd is kan wat dat betreft wel helpen. Als ik een onderwerp voor jou mag verzinnen dan schrijf ik iets over wat je maar wil, misschien is dat een idee?

Je hebt PM :)