afstad
 

afstad

gisteren werd ik te wakker
om bij te blijven
dus gleden we het bed uit
de wereld in
waar ik ons pas
voorbij enkele grenzen
neer durfde leggen

ergens onderweg werd wel gevraagd
naar iets van een bestemming
verder dan de parkeerhaven
ik keek in ’t luwe gras
dat gonsde van bedrijvigheid
om niet
omhoog te hoeven kijken
(haar blik en ik, wij kennen elkaar al)

daar zijn we dan
gestrand in een land van
buiten staan en leenbelevenissen
m’n dochter tussen de vitrage op het balkon
ze wijst voorbij de oranje aders van de stad
naar de nietige pier die hier het einde heet
als de aarde op zijn kop gaat staan
verandert het zwarte water in azuur
ver buiten het bereik van alle luchten
en wacht ik tot dit avontuur verzandt
in een vlucht

ik beloof morgen aan mama te denken
maar zij is alvast begonnen
waarom heeft zij als alle kinderen
toch zó’n vermogen tot verdriet?

sussend waai ik de wakkerte van ons vandaan
morgen gaan we naar het einde
en - wie weet - zal je moeder daar staan
ongelovig staren haar blik en ik
elkaar aan

http://i34.tinypic.com/xndnoz.jpg

foto van Martha Albuquerque

Jij bent zo geniaal met regelafbreking! En ik dacht eerst, waarom staat die foto niet bovenaan, maar eigenlijk vind ik het wel leuk dat ie achteraf er nog bij komt. Knap hoe je de toon vasthoudt, klinkt fijn en je blijft gelijk in de sfeer die je in het begin geschapen hebt.

Dit snap ik niet helemaal: "waarom heeft zij als alle kinderen / toch zó’n vermogen tot verdriet?"

Maar verder heel goed:)

Normaal gezien hou ik niet echt van foto's bij gedichten maar hier past het wel. Je geeft perfect de sfeer weer die je kan zien op de foto. De woordspelingen die je gebruikt vind ik erg goed, je hebt me bij de eerste lezing soms op het verkeerde been gezet.
Er is wel een stukje waaraan ik me stoor en dat is dit:

als de aarde op zijn kop gaat staan
verandert het zwarte water in azuur
ver buiten het bereik van alle luchten
en wacht ik tot dit avontuur verzandt
in een vlucht

Vooral de laatste regel eigenlijk. Het gedicht zelf maakt het wel duidelijk dat het ergens over vluchten gaat dus het is niet nodig om het zo expliciet te vermelden (vind ik). 'De aarde op zijn kop gaat staan' stoort me ook omdat 'kop' zo'n lelijk woord is in vergelijking met de rest van de woorden die je in gedicht gebruikt. De functie van dit stuk is me wel duidelijk (en ze moet er ook staan naar mijn gevoel) maar ze komt niet echt over en is van mindere kwaliteit in vergelijking met de rest.

Verder, leuk om weer eens iets van je te lezen. Ik dacht al na de stukjes op Letteren dat je je uitsluitend nog met proza ging bezighouden maar ben blij dat je nog dicht (en ik vind je een betere dichter dan prozaschrijver)

flyaway, het idee wat ik met die regels probeerde uit te drukken is dat kinderen vaak veel meer dan volwassenen verdriet kunnen voelen. Wanneer een kind bijvoorbeeld zijn ijsje laat vallen kan dat al heel erg zielig zijn (als een volwassen man dat overkomt is het een sukkel). Hij vraagt zich af waarom kinderen dat talent voor verdriet hebben, en waarom zijn eigen dochter dat heeft. Ik bedoel: zijn dochtertje huilt natuurlijk, ze mist haar moeder, maar dat peilloze verdriet overvalt hem.

nerwen, ik kan me goed voorstellen wat je kritiek op dat stukje is, hoewel het me ergens ook niet verbaast. Je bent erg woordgevoelig en 'kop', zelfs in een versteende uitdrukking als 'op zijn kop staan' klinkt dan opeens ongepast. De reden dat ik toch voor die uitdrukking koos en niet voor iets simpels als omdraaien/omwentelen, is het gevoel dat de wereld de volgende ochtend ook werkelijk 'op zijn kop zal staan', niets zal meer hetzelfde zijn, dat gevoel van chaos zit in die uitdrukking en biedt een mooi contrast met de nacht waarin hij zich nog bevindt. Het past verder goed bij het avontuur dat onvermijdelijk om zal slaan in een vluchtpoging.
En wat betreft je laatste opmerking, daar wil ik nu juist graag iets aan veranderen. Daarom zal ik me wel meer bezig gaan houden met proza, maar dichten blijft ook leuk geloof ik en het is fijn dat jullie het waarderen.

Ik kan me vinden in je opmerking en sta nu wat milder tegenover dat stukje maar toch vind ik dat je 'in een vlucht' zou kunnen weglaten omdat het dan veel suggestiever is. Het effect van dat de wereld op zijn kop staat tegenover het avontuur dat verzandt in een vlucht, komt naar mijn gevoel niet echt goed over. Ook als je het hardop leest vind ik het echt niet zo mooi klinken, de regellengte is kort juist om die vlucht te benadrukken maar het komt niet sterk genoeg naar voor. Het is niet dramatisch genoeg.
Maar goed, het is jouw gedicht natuurlijk. en hoor me nu eens kritiek geven, ik die normaal gezien zoveel 'vlucht' gebruik :)

Wauw, de eerste en tweede keer dat ik het las had het gedicht me helemaal gevangen. Super. Over de eerste 2,5 strofe niets dan lof! Regel afbrekingen, gebrek aan punctuatie, woordgebruik, alles klopt.
'Dochter' verraste me wel even, maar niet onaangenaam. Waarschijnlijk komt dat omdat ik jou zelf als hoofdpersoon in het gedicht had geplaatst.

Vanaf 'als de aarde op zijn kop gaat staan' vind ik het minder. Ik vind het moeilijk om mijn kritiek erop nuttig te omschrijven; het mist iets. Het voegt voor mij te weinig toe aan het voorafgaande en die overbodigheid doet afbruik aan het geheel.

De vierde strofe was ook even een verrassing. Na je uitleg snap ik het beter en stoort het minder. Omdat het de rest van het gedicht in ik -> haar vorm is stoort de plotselingen introductie van de 'mama' mij een beetje.

Laatste strofe vind ik weer goed, meer vergelijkbaar met het eerste gedeelte.
"haar blik en ik" vind ik leuk.

Tenslote het plaatje... tja, voor mij geheel overbodig. Waarom heb je besloten die erbij te doen?

Ohja, de titel vind ik super :)

Leenbelevenissen vind ik een mooi woord. Bedoel je daarmee mensen die, als je over een eigen ervaring begint, enthousiast antwoorden over de ervaring hierover die een bekende ervan had, zonder het zelf ervaard te hebben?

*nerwen, als ik die regel met 'vlucht' helemaal weglaat dan komt die strofe wat onaf op me over. Maar misschien verander ik het nog in iets anders.

DoD, misschien heb ik een wel een dochter! Dat doet er voor de beleving van de tekst verder toch niet toe? (Verder is het natuurlijk interessant om te spelen met verwachtingen en je in anderen te verplaatsen) Dat de introductie van de 'mama' stoort vind ik eerlijk gezegd helemaal niet erg. De foto staat erbij omdat ik het een mooi, melancholisch sfeerbeeld vind dat goed leek te passen bij de tekst. Maar je mag hem wat mij betreft ook wegdenken als dat voor jou niet geldt. Verder nog bedankt voor je uitvoerige commentaar, trouwens.

REIE, volgens mij is er niet één juiste definitie van leenbelevenissen, maar ik vind het leuk om de jouwe te lezen. Voor mij heeft het meer te maken met de directe context, met het gevoel dat een vakantieland je kan geven, dat alles wat je beleeft tijdens een vakantie niet echt van jou is, maar dat het je wordt uitgeleend. Vergelijk ook de dubbele betekenis van 'buiten staan', wat mij betreft heeft het daar ook alles mee te maken. Maar jouw interpretatie is ook valide!