Samenwonen Wie woont er samen?
 

Hallo,

Ik ben van plan om volgend jaar voor begin van het schooljaar samen te gaan wonen met men vriend.

We zijn beide 17 (hij word deze maand 18 en ik volgende maand).
We zijn nu 5 maanden samen dus als we gaan samenwonen zijn we ruim 1 jaar samen.

Nu men vraag wat vinden jullie hier van en wie woont er zelf al samen.

We willen in eindhoven gaan wonen omdat we daar nu in september beide gaan studeren.

Tja. Ik zou het niet doen.

Maar veel plezier:)

ik zou het ook niet doen.

succes ermee!






ohw, de vraag was wie er samenwoont, nuja, ik dus. ik ben 23 en mijn vriend is 30...

edit: even ernstig.
dus je wil over een jaar gaan samenwonen? ja, dat moet je over een jaar dus zelf maar zien. wat heeft het nu voor zin om te vragen wie er samenwoont en wat wij er van vinden dat jij wil gaan samenwonen? je bent zeventien en we kennen je niet. nuttig topic, dit ;)

hmm lijkt mij een slecht plan, beter zoek je eerst iets voor jezelf

Je bent 17, nog tijd zat om je leven te vergooien aan dit soort ongein

Waarom wil je nu al gaan samenwonen?

Begrijp me niet verkeerd, samenwonen is heel leuk; daarom doe ik het zelf ook (hoewel nog onofficieel). Maar wel na vijf jaar op mezelf te hebben gewoond, mijn eigen plek te hebben gehad en zelf alles over vrijheid en verantwoordelijkheid te hebben geleerd.
Je kunt nog je hele leven samenwonen, dus waarom die haast?

Ik wil gewoon gaan samenwonen omdat ik veel van men vriend hou en we gewoon samen willen zijn.

En hij wil sowieso op kamers dus dan was het zijn idee om samen te gaan wonen.

Ik ben zelf ook nog bang enzo dat het fout gaat maar ik wil heel graag samen met hem gaan wonen omdat ik gewoon bij hem wil zijn en al.

je kan ook op kamers gaan in hetzelfde huis.

Ik woon inmiddels een jaar samen. Ik ben 24, mijn vriend 33. Hij woonde dus al een hele tijd alleen, ik heb ook drie jaar alleen gewoond. Als we beiden de verantwoordelijkheid van het hebben van een eigen huis/plek niet al hadden gekend, was het samenwonen niet goed gegaan ben ik bang.

En even.. STEL nou dat jullie dat gaan doen en STEL dat het niet goed gaat.. wat dan? Dan moet je middenin een studiejaar een andere kamer in Eindhoven gaan zoeken? Waarom niet eerst een jaartje apart wonen en als je merkt dat je toch altijd bij elkaar bent, kan 1 van de 2 altijd de eigen kamer nog opgeven.

Ik heb niks tegen samenwonen, maar persoonlijk zou ik tenminste een relatie van 3 jaar willen hebben voor ik zoiets zou overwegen. De kans dat je relatie op de langere termijn standhoudt is erg klein, en dat geeft zo'n gedoe als je samenwoont.

Dit + dat je allebei een tijd al alleen hebt gewoond.

Dan kun je toch het beste zo vroeg mogelijk samen gaan wonen, dan heb je er zo lang mogelijk van.

ik heb hier wel duizend verschillende mening over.
bovenal; dat je niet genoeg vertrouwen in jezelf hebt om deze keuze zelf te maken en verschillende opties tegen elkaar af te wegen, lijkt me het belangrijkste van al.
en; weinig impulsieve mensen hier? waarom is iedereen altijd zo nnnnggghh...

Je kan alleen zelf bepalen of het verstandig is om te gaan samenwonen... Praat er samen over.

Ik woon samen, alweer 6 jaar nu. Dus vanaf m'n 17de. In het begin was het vooral een test; ik ging bij hem wonen in een kleine studio (één kamer met keukenblok en een badkamertje) met het idee dat als dat goed zou gaan, we alles zouden kunnen :P Het ging goed, dus zijn we groter gaan wonen (en getrouwd).
Ik heb dus niet echt op mezelf gewoond voor we gingen samenwonen, maar dat heb ik nooit als probleem gezien. Ik zie ook niet echt wat voor problemen dat op kan leveren, uiteindelijk moet je toch dingen leren, of je dat nu alleen doet of samen.

Nee ik ben vorig jaar heel impulsief samen gaan wonen en na 4 maanden was het over, was wel leuk (y) Maar als ik andere mensen dan advies moet geven toch maar de nnnnngghh...

hey
maar je bent in 4 maanden wel heel wat wijzer geworden toch
:cool:

:D ja, je kunt het beter vier maanden naar je zin hebben dan de rest van je leven twijfelen of je het niet misschien toch had moeten doen.

Ik ben samen gaan wonen omdat ik eigenlijk weinig keus had. Ik woonde op mezelf (al een paar jaar) en hij trok bij mij in, en dat ging niet vanwege de kleine ruimte en toen zijn we gaan samenwonen..Ik was hier nogal bang voor omdat het zo snel ging, maar toevallig gaat het heel goed en ben ik blij.

Maar als ik jou was zou ik eerst lekker op jezelf gaan wonen aangezien je daar veel van leert, toen ik voor het eerst op mezelf ging wonen in een studentenhuis heb ik zelfs vlak daarna mijn relatie van 3 jaar verbroken omdat ik zin had om vrij te zijn en te doen wat ik wilde, dus tja ik zou er als ik jou was toch goed over na denken.

Ach, neuken kan ook zonder samen te wonen.

omdat het zo leuk was?

ik ben overigens helemaal niet tegen (snel) samen gaan wonen maar t is een verschil of je dat direct vanuit je ouderlijk huis doet of na 3 jaar op jezelf. Ik heb de tijd op mezelf wonen als heel waardevol ervaren, maar iedereen moet het natuurlijk zelf weten.

Ja, het was zo leuk dat de rest van ons leven een teleurstelling dreigde te worden, dus hebben we wat afstand van elkaar genomen.

hey ga mij nou niet rologen, ik vond het gewoon niet bijster logisch overkomen. Ik zou er na 4 fantastische maanden iig geen punt achter zetten. En niet gaan samenwonen "ook al zou het misschien maar kort duren".

nnnngggh

Ik ging samenwonen vanuit mijn ouderlijk huis en hij ook, en dat is vier jaar lang goed gegaan. Nu is het wel over maar dat lag aan andere dingen.

Hij is weg, stel de vraag dan iets beter volgende keer, je wist vast zelf ook dat dat niet de reden was :). Het is ook niet logisch, mijn leven is niet logisch, maar meestal wel leuk.

Ik zou zeggen; bekijk de situatie volgend jaar zomer opnieuw en beslis dan samen met je vriend. Maar ik zou 't sowieso niet doorzetten als ik zou twijfelen eigenlijk.

:D

Mijn vriend en ik wonen samen, ik ben 25 en hij is bijna 27. Ik vind persoonlijk 18 nog wel erg jong om te gaan samenwonen, maar als het goed voelt zie ik niet in waarom je het niet zou doen...

Toch vind ik het wel een beetje vreemde reacties van iedereen.
Het samenwonen wordt meteen maar direct afgeraden en er wordt aangeraden maar eerst op jezelf te gaan wonen en dan verder te zien. Maar waarom? Je kan met z'n tweeen toch ook verantwoordelijkheden leren? Je kan met z'n tweeen toch ook leren wat je vrijheden zijn? Waarom moet je dat per se in je eentje leren? Ik denk dat je misschien zelfs beter met twee personen kan zijn, omdat je dan niet alleen verantwoordelijk ten opzichte van jezelf moet zijn, maar ook je verantwoordelijkheden nemen tegenover die ander.

Ik was bijna 19 toen ik ging samenwonen met mijn vriend, daarvoor had ik al iets minder dan een jaar op mezelf gewoond, hij is wel meteen vanuit zijn ouders thuis met mij in een huis gaan wonen. Zowel hij als ik hebben dat nooit als een probleem gezien. Gaat nu al anderhalf jaar prima. Natuurlijk heb je wel eens dingen die er mis gaan, maar dat hou je toch.
Ik ben blij dat ik toen de keuze heb gemaakt toch met hem samen te gaan wonen, ondanks dat iedereen het een belachelijk plan vond.

Elke situatie is natuurlijk anders en je weet nooit zeker of het goed gaat. Ik kende mijn vriend al 4 jaar voordat we gingen samenwonen en ik wist wat ik van hem kon verwachten. Dat scheelt waarschijnlijk wel.

Zorg voor een plan B. Als je elkaar op de lip zit kan je je serieus gaan irriteren. De liefde tussen jullie is niet noodzakelijkerwijs genoeg om dat te ondervangen.

Ik heb samen gewoond met mijn beste vriendin. We vochten elkaar de tent uit. Nu zijn we weer beste vrienden.

Ja ik woon nu twee jaar samen. Ik vind het gezellig, maar je moet wel uitgaan van een situatie waarin je je gaat irriteren, en zorgen dat je enigszins relaxed blijft over kleine dingen.

Had ik al gezegd dat je een plan B moet hebben? Kun je ergens terecht zodat je studie niet in het honderd loopt in het geval dat? Hou je rekening met een mislukking?

Denk ook na over financieën. Wie betaald de huur en eten? nemen jullie een gedeeltelijk gezamelijke rekening? wie betaald het meubilair? (en wie krijgt het in geval van mislukking?)

Denk nuchter na over wat er mis kan gaan en maak zowel een plan A, als (had ik dat al gemeld? dit is belangrijk) een vangnet.

... TS is zeventien, geeft géén achtergrondinformatie over zichzelf, hoe de relatie in elkaar zit, enz enz, wil over een dik jaar gaan samenwonen en vraagt nu al naar "zou ik dat wel doen?" - lijkt me genoeg reden om negatief advies te geven ;)
als TS er zelf 100% zeker van is dat het goed gaat gaan moet ze het gewoon doén, en niet op een geel forum gaan vragen: "zou ik dat wel doen? wie woont er nog allemaal samen en hoe gaat dat bij jullie?".
wij weten toch niet of het goed kan gaan of niet? we moeten maar gewoon afgaan op de informatie die we krijgen.

tuurlijk kan het goed gaan, en tuurlijk kan het ware liefde zijn en prima werken en eeuwig blijven duren. maar het kan evengoed zwaar tegenvallen.

Ja, ik bedoelde later ook meer dat er maar weinig positieve verhalen zijn over op jonge leeftijd samenwonen terwijl het wel heel goed kan gaan.

Ik ben het helemaal met je eens dat als je op een forum komt vragen of het slim is om te gaan samenwonen als je 17 bent dat je dan zelf ook niet overtuigd bent van je zaak.

Op zich kan het best zonder eerst op jezelf te hebben gewoond, maar dat ligt er aan wat voor persoon je bent. Dat de meeste mensen zeggen dat het beter is om eerst alleen te hebben gewoond is meer omdat je dan leert dat dingen zich niet vanzelf opruimen en dat je niet iemand anders hebt die het voor je doet (moeder/vriendin). Ik snap best dat je bij diegene wil zijn van wie je houdt, maar ik zou sowieso even 'oefenen' door iig een langere periode bij elkaar te zijn zodat je weet hoe het is om op elkaars lip te zitten en dan weet je ook of je je snel ergert aan de ander en de redenen waarom.

Persoonlijk zou ik ook niet zo snel gaan samenwonen, ik heb er wel over nagedacht omdat mijn vriend het wel erg ziet zitten. Ik ga het de komende jaren nog niet doen, beide op kamers in dezelfde stad werkt ook prima. En wat als je samen gaat wonen en dat goed gaat maar één van jullie beide er na een paar maanden achter komt dat ie niet meer verliefd is? Dat is natuurlijk geen reden om het niet te doen als je het echt wilt, maar toch is het voor mij wel iets wat ik in mijn achterhoofd houd.

Nee, ik woon niet samen, ben daar nog lang niet klaar voor (ook teveel twijfels over de relatie, maar da's niet eens de hoofdreden)...

Ik woon sinds zaterdag officieel samen met Tigerly; daarvoor onofficiëel al circa 14 maanden. Ging vanzelf.

Ik was nog net een week 22 en mijn to-be-spouse net 20 toen we gingen samen, alweer 4 jaar geleden.. Nu moet ik er wel bij zeggen dat we 9 maanden ervoor ee relatie kregen en ik hem daarvoor al 3 jaar kede als beste vriend...

Maar idd leg het mij ook maar uit :confused:

stout heeft gelijk waarom zou je
!!!!!!

je hebt gelijk neuken kan je ook zonder elkaar.

neuken zonder elkaar??

ben ik zo ouderwets dat ik neuken met iemand toch leuker vind?:S

Nou ben ik eigenlijk wel de laatste die hier iets over kan gaan zegger want dat samenwonen van mij is binnen een jaar alweer voorbij maar goed, ik denk dat het handig is om nog even te wachten. Samenwonen kan spanningen meebrengen (hoeft niet maar kan wel) die je als je iets ouder bent beter kunt oplossen dan als je nog jong bent.
Daarbij komt dat jullie beide nog niet op jezelf wonen en ik hoop dat je weet hoeveel werk samenwonen met zich mee kan brengen... Naast je studie, bijbaan en je relatie onderhouden moet je ook nog een huis schoonhouden. En dat is knap zwaar.......
Ik zou zeggen, ga allebei op kamers (allebei een aparte) en als het na een tijdje alleen gewoond te hebben nog helemaal goed voelt ga er dan volledig voor en dan wens ik je ook veel geluk.

o jee

Er zijn altijd voors en tegens te noemen...maak voor jezelf, samen met je vriend, uit welke dingen je zwaarder vindt wegen. En als jullie er voor kiezen om samen te gaan wonen, calculeer dan een eventueel 'ramp'scenario in.

Ik vind er niets van, het is een beslissing die je uiteindelijk alleen samen kunt maken.

Bovendien heb ik geen recht van spreken, ik was 19 of net 20 toen ik samen ging wonen, toen ik ongeveer een maand een relatie had. Ik woonde net een paar maanden op mezelf en hij is toen bij me ingetrokken (hij woonde daarvoor nog bij zijn ouders). Tot nog toe is het goed gegaan. We zijn inmiddels alweer vier jaar getrouwd.

Het ene stel kan het al vroeg... het andere niet.

Ik zou het op die leeftijd niet doen, ik heb samengewoond met mijn ex; ongeveer anderhalf jaar. Wij hadden 4,5 jaar een relatie en we kregen iets toen we 17 waren...

Ik heb niet echt spijt van het samenwonen, want daardoor ben ik beland waar ik nu ben in mijn leven en daar ben ik heel erg blij mee. Maar het was geen fijne tijd, dat samenwonen, het was kut. Hij was onvolwassen en wist niets van opjezelf wonen... en een jaar after the fact heb ik pas alle financiele dingetjes afgehandeld. Het was een languitgerekt rotdrama.

Ik zou zelf dus niet weer samenwonen tenzij beide partners al eens op zichzelf hebben gewoond of zelfstandig genoeg zijn/genoeg hebben geleerd om een idee te hebben van wat op jezelf wonen met zich meebrengt. En ik zou het ook alleen doen als ik echt 'ja' kan zeggen tegen het idee dat ik de komende 10, 20 weettikveel jaar nog bij die persoon wil zijn. Anders is het gewoon teveel drama als het niet lukt.

That said; dan ligt het er nog steeds aan hoe je bent als stel, en hoe zelfstandig en alles je bent... want het kan best heel fijn zijn en een verhaal worden zoals Leonoor. :)

ik ben 22 hij is 27

zijn nu ruim 4 jaar samen
en sinds 2 weken ben ik bij hem ingetrokken

denk dat het wel erg vroeg is om na 1 jaar te gaan samenwonen
en zeker met de leeftijden die jullie hebben, is nog erg jong!

is heel erg wennen als je elke dag bij elkaar bent
en elkaar constant ziet

ik zou het eerst eens een paar weken samen uitproberen als ik jou was dus zonder ouders erbij en dan verder praten over samenwonen :D

Kijk gewoon een keer als ouders op vakantie zijn of je samen in een huis kan wonen en gewoon verder studeren etc. zou inderdaad een goeie test zijn.

Als je het trouwens gaat doen, zorg voor een back-up. Niet alleen voor als 't echt uit gaat, maar ook om gewoon eens even wat afstand te kunnen nemen. Gewoon weer even een weekje bij je ouders logeren bijvoorbeeld. In het begin is de kans groot dat je even moet wennen aan het samenwonen; jullie hebben allebei eigen manieren en dat kan soms botsen, als je elkaar dan af en toe wat ruimte geeft, scheelt dat echt enorm. En praat ook samen, ga geen ruzie lopen maken wanneer iets botst maar leg uit waarom jij het niet met hem eens bent en vraag waarom hij het niet met jou eens is. Je moet samen een middenweg vinden.

En heel veel blijven praten....

Ik vind dat toch nog wel wat anders dan echt de verantwoordelijkheid voor een eigen huis hebben. Een weekje ofzo is maar kort, dan is het bijvoorbeeld niet zo erg als je het huishouden een beetje laat versloffen want dat doen je ouders toch wel weer als ze terugkomen. Of als de één een sloddervos is en de ander juist niet, dan lijkt dat voor een korte tijd niet zo erg, maar als je samenwoont heb je daar veel meer last van. Maar aan de andere kant, als een weekje al niet goed gaat dan weet je wel meteen dat je er sowieso niet aan moet beginnen :p

Ik woon zelf inmiddels twee en een half jaar samen en nu gaat het best goed, maar ik denk dat het een stuk makkelijker was geweest als mijn vriend ook eerst op zichzelf had gewoond. Voor sommige mensen kost het best wat tijd om te leren dat niet alles meer vanzelf gaat en dat ze zelf ook tijd in hun huis moeten steken. Maar als je daar allebei geen problemen mee verwacht, dan kun je het best proberen. Als je zoals iedereen zegt inderdaad maar wat achter de hand hebt voor als het misgaat.

ga eerst maar op jezelf wonen. dan word je pas echt volwassen. leer eerst maar eens om voor jezelf te zorge

ik zou het niet doen. Als je net op kamers woont en je gaat studeren, dan wordt alles anders. Je verandert zelf ook en je vriend waarschijnlijk ook. Op zo'n leeftijd moet je vooral voor je studie en je vrijheid gaan, zodat niemand in de weg kan staan om jezelf te ontplooien. Succes met je moeilijke besluit!