[boek] Onmisbare nachten (titel is nog veranderbaar)
 

Hoofdstuk 1

‘Het onmisbare kan je missen.’ zei ik.
Ik wist niet of ik mij volledig bij die uitspraak aansloot, maar ik kon me moeilijk tegen mijn eigen woorden verzetten. Ik besloot ze voorlopig maar te laten voor wat ze waren en nam een slok van mijn kop koffie. Ik stond in een luxe villa met witbleke muren. Af en toe werd het angstaanjagend grote, witte vlak onderbroken door een groot, kleurig schilderij. Jazzmuziek speelde zachtjes vanaf een cd-speler en zo’n vijftig man stond in de huiskamer verspreid luid te praten. Toch kon de ruimte mij niet bekoren en joeg hij mij angst aan. De koffie smaakte ook te bitter, te verzadigd van allerlei smaken. De uitspraak van mij impulsief uitgesproken zin leek effect te hebben want de grote mensenmassa die zich in de huiskamer bevond viel stil. De ongeveer vijftien mensen die zich binnen gehoorafstand bevonden draaiden abrupt om. Ze keken me ietwat arrogant en nieuwsgierig aan. Meer arrogant dan nieuwsgierig. Ik kon niet anders dan stamelen en wees daarom maar op een tv. ‘Kijk,’ zei ik, onzeker gemaakt door de onsympathieke blikken van de omstanders ‘Het belang van een tv wordt overschat.’ Ik liet mijn hand die zonet nog op de tv wees zakken en keek er maar wat naar toen ik mijn betoog vervolgde. ‘Iedere dag lijken we het nodig te hebben voor nieuws- en weerberichten of voor opvoedprogramma’s en soaps. En dat alles om dingen te kunnen begrijpen of leren. Om, om te leren over de wereld om ons heen en de algemeen geaccepteerde sociale omgangsvormen met mensen.
‘Onzin!’ zegt een man van midden veertig op fluisterende toon. Toch lijkt het geluid de rest van de huiskamer bereikt te hebben, want niet vijftien, maar pak en beet dertig mensen kijken nu mijn kant op.
‘Jij denkt dat de tv een speeltje is? Maar hoe komen wij ooit te weten over de wereld zonder de media? Het is nodig. Net zoals een zogenaamd “duur” en “overbodig” pak om ons goed te kunnen vertonen op ons werk. Hoe kunnen wij ooit promotie maken op het werk als wij aan komen kakken in een spijkerbroekie? Jouw oordeel over ons rijke mensen – zomaar – vanuit het niets. Je stelt me teleur. Ik had me anders voorgesteld met jouw achtergrond.’
‘U begrijpt het verkeerd,’ breng ik ertussen.
‘Oh? En dit alles was dus gewoon een gezellig gespreksonderwerpje wat je even bedacht had? Heerlijk om wat kritiek te hebben op ons “rijkeluitjes” is het niet?’ zegt de man op luidere toon.
De jazzmuziek blijft weeïg doorspelen terwijl meer mensen de zonet ontstane discussie bemerken en kijken.
‘Ik..’ zeg ik, terwijl ik mijn hand in mijn zak stop om er niet meer naar te kunnen kijken.
‘Ik? Jij? Jij bent niet gewend om hard te werken voor je geld. Ik zou jou juist met afschuw moeten aankijken. Je studeert nu al jaren – heb ik vernomen – zonder ook maar een diploma te halen. Terwijl je vader – schaam je!’
Ik kijk weer naar mijn linkerhand. De koffie is koud, denk ik.
‘Wij werken, hard, veel. Uren, dagen, jaren staken wij in onze bedrijven. Wij hebben het grootst recht om dat welverdiende geld te besteden aan “het misbare”. Hoe kunnen wij ooit bedenken om die duizenden euro’s te verdienen zonder het uit te geven? Het is ons godganse recht!’
‘Ik had ook niet de intentie om jullie persoonlijk aan te vallen. En het, het spijt me als ik dat heb gedaan. Ik wou, ik zocht..’
Klote jazzmuziek!
‘Het gaat er gewoon om – dat als je je maar in de wereld om je heen verdiept – dat als je meer leert te genieten van minder..’
Misplaatste zin. Genieten van minder, shit!
‘en dat je dingen kunt missen zolang je maar tevreden bent met dat, dat mindere.’
Geen nieuwsgierige blikken meer.
‘Hoe durf jij te suggereren dat wij niet in staat zijn om met minder te leven? Hoe durf jij zoiets te zeggen!’ zegt nu de – hoogstwaarschijnlijke – vrouw van de man. ‘En dan nog te bedenken dat je de dochter bent van Jaap Verleuren. Hoe erg zou hij zich niet geschaamd hebben als hij erachter kwam wat voor gal je aan het spuiten was over ons hardwerkende mensen. Probeer je je eigen familie zwart te maken, of ben je gewoon je dagelijkse portie lol aan het beleven?’
‘Nee, nee. Het was gewoon een uitspraak, een stelling..’
‘Ik weet hoe het zit met mensen zoals jij. Als jij alles zo goed weet, wat doe je hier dan nog?’ En de man ‘Ha! Geef ons het goede voorbeeld ja! Ga in een kartonnen doos langs de weg wonen. Gezellig!’
Gelach.
Ik haal mijn hand uit mijn zak en zet mijn kop koffie neer. Ik weet geen woord te zeggen. Ik loop weg. Gooi de voordeur achter me dicht en loop naar huis. Vergetend dat ik op de heenweg met de fiets was.
Klote-avond!

(c) Janneke vN

zou deze schrijfstijl je storen als hem door een heel boek trek?
zit er een goede spanning in het boek?
ga ik genoeg/te veel in detail op?
zou ik een ander voorbeeld dan de tv kunnen geven?

--> hier herhaal je de kleur, dat lijkt me onnodig

--> draaiden zich. Er zitten nog heel wat van zulk soort foutjes in je tekst, een keer goed doorlezen is volgens mij genoeg om de meesten eruit te halen, dus ik zal het hier verder bij laten. O, maar ik zie nu dat je wisselt van tijd :nono:

Vind je het niet een beetje pretentieus om meteen over een boek te praten? In mijn hoofd behandel ik elk onbenullig ideetje ook meteen als mijn debuutboek, maar ideeën dienen eerst helemaal uitgewerkt en opgeschreven en uitgegeven te worden en dan is het pas een boek, toch?;)

Ik vind je schrijfstijl eigenlijk best goed, waarom zou je denken dat het zou storen als je dit langer zou gebruiken? Natuurlijk moet je oppassen dat je niet teveel details geeft, maar op deze manier kan het best, vind ik. Je stukje is een beetje te kort om te zeggen hoe het met de spanningsopbouw zit, ik heb nu nog niet echt door waar het heen gaat (maar ben daar wel nieuwsgierig naar). Post gerust nog een vervolg dus:)

Ik vind grammaticale fouten momenteel (in de beginfase) nog niet van belang, maar toch bedankt dat je me daar op wijst.

Ja, ik praat al meteen over een boek ja:bloos: Ik ben nogal een pretentieus persoontje (zie muziekforum;)) en wil nogal graag veel dingen heel erg goed doen. Ik wil binnenkort eigenlijk eens gaan proberen om mijn favoriete schrijftster te ontmoeten: Esther Verhoef. En dan wou ik met haar dingen gaan bespreken en dan kan zij mij misschien helpen met uitwerken van de verhaallijn. Ik wil namelijk veel dingen in het boek gaan verwerken over dingen(over omgeving, feitjes etc.) waar ik vrij weinig over weet.

Ik ben blij dat een onbekende, kritische persoon(zo is ongeveer iedereen op het forum toch;)) mijn schrijfstijl goed vindt. Ik hoop dat ik deze schrijfstijl gewoon door het hele boek heen kan trekken zonder dat het gaat vervelen:eek:
Ik krijg het met ingang van dinsdag waarschijnlijk heel druk met mijn nieuwe studie en mijn andere hobby's, maar als er nog meer hoofdstukken komen laat ik het je zeker weten.
ik wil je anders mijn mail-adres wel sturen, dan kan ik - als ik weer tijd heb:o;):p - mijn volgende hoofdstukken naar je opsturen*O*

Ik vind het nogal onrealistisch dat in een ruimte met muziek en vijftig pratende mensen een groot deel stil valt bij het (waarschijnlijk niet eens, op een feestje hoor je meestal slechts enkelen om je heen, alleen je eigen naam schijn je van verder op te pikken) horen van een inhoudloze quasi-filosofische uitspraak, dat men vervolgens naar de hoofdpersoon kijkt als een ander 'onzin!' roept en dan vervolgens er ook nog boos om wordt. Je schrijfstijl is niet echt slecht, maar je woordkeuze en 'metaforen' als "verzadigd van teveel smaken (?)" vind ik niet al te zeer uitnodigen om verder te lezen. Wel een leuk idee om te openen met een uitspraak, maar dan zou ik wel voor iets pakkends gaan, dit klinkt erg uitgekauwd namelijk.

Dit vind ik ook onzin trouwens. Als een getalenteerd schrijver een geweldige beschrijving van drie pagina's geeft over hoe een theekopje wordt opgepakt, een slok wordt genomen en het kopje weer terug wordt gezet kan me dat doorgaans veel meer bekoren dan drie pagina's in een dertien-in-een-dozijnverhaal. Je moet alleen niet koste wat koste in details blijven vervallen als je weet dat je niet boeiend kan omschrijven.

Maar dan verschillen wij gewoon van mening, want ik zie niet in hoe iemand daar drie pagina's lang geweldig over kan schrijven. Als je wilt dat er zo weinig in je verhaal gebeurt, moet je een gedicht gaan schrijven. Maar goed, waarschijnlijk gaf je gewoon een extreem voorbeeld en ik snap op zich wel wat je bedoelt, maar het lijkt me dat het enkel uitzonderingen (uitzonderlijke schrijvers) zijn die zich kunnen permitteren erg veel in details op te gaan. Over het algemeen is het juist prettig voor de lezer als die nog wat kan raden.

@Creativemusic: O, maar ik weet wel dat jij een uiterst ambitieus persoontje bent, maar ik denk dat je daar juist mee op moet passen, omdat je de kans loopt dat je daardoor dingen juist maar voor de helft aanpakt, dan weer enthousiast wordt over iets anders en daar weer mee begint;) Ik denk namelijk dat jij best kan schrijven, maar misschien is het handiger om eerst met wat korte verhalen te beginnen en die dan ook echt kritisch te bekijken (ook letten op grammatica en zo!), omdat je die dan ook echt af kunt maken en goed kunt krijgen. Succes met je studie en post eventuele volgende hoofdstukken maar gewoon hier!

Ik vind dit stuk tekst niet echt bijzonder, eigenlijk. Het is tot op zekere hoogte vlot geschreven, maar inhoudelijk doet het te prekerig aan, te langgerekt ook. De discussie komt geforceerd over en zelfs bijna als een soort forumdiscussie; dat zoiets op die manier in het echt zou plaatsvinden is moeilijk te denken. Het hoofdpersonage wordt al van bij aanvang van het boek gekaderd - waar blijft nog het mysterie? Het is bovendien nogal kort voor een eerste hoofdstuk. Ook je woordkeuze kan vaak beter (bvb 'uren, dagen, jaren staken wij in onze bedrijven'?). Misschien moet je inderdaad eerst wat gaan oefenen met kortverhalen. Rome is niet op één dag gebouwd.

ja, te prekerig. dat vond ik ook. op sommige punten is het zijn de gesprekken tussen de personen wat te geforceerd. Het mysterie is dat je niet weet of de vrouw nog iets gaat doen maar haar eigen uitspraak. Het is idd. nogal een kort hoofdstuk, maar ik hou van iets vlots om mee te beginnen. Bedankt voor je commentaar.

Ik vind in elk geval dat je die uitspraak waarvan de hele zaal stilvalt, moet veranderen: het is niet echt shockerend genoeg om iedereen te doen omkijken :)

jahaa.:o
hihi:p