i can hear that you fear to be loved
 

als ik hier zo un beetje rondlees krijg ik de indruk dat eigenlijk beswel veel mensen bang zijn voor liefde (ikzelf incl :)) waarom is dat eigenlijk?

wat maakt liefde iets om bang voor te zijn?

Liefde kan kapot gaan, en dat is zo pijnlijk...

Maar het is niet echt zo dat ik de liefde zelf uit de weg ga, ik sta er wel min of meer open voor, hoe pijnlijk het ook kan zijn als je afgewezen wordt, daarom zal ik ook niet snel verliefd worden op iemand die ik nauwelijk ken ofzo :/

dief :p

Btw.. is t niet meer onzekerheid dan angst??
Ik ken weinig mensen die er 'bang' voor zijn, maar het merendeel heeft imo zoiets van ik ben niet leuk genoeg/wat ziet hij/zij nou in mij, enz.
En de onzekerheid gaat dan omslaan in een preventief 'niet willen' --> die kan overkomen als angst

*vindt het zelf ook een beetje een vaag verhaal*

Het probleem is juist dat je niet kan kiezen of je verliefd wordt of niet, dat gevoel is gewoon sterker dan alles. En dat is het vervelende eraan, je wil niet verliefd worden maar dan word je het wel en dan wil je verliefd worden maar word je het niet :rolleyes:

ik ben er niet bang voor
ik begin er gewoon niet aan
ik weet dat het kwetst
en vrijgezel zijn is nog niet zo erg
ik heb alleen vriendschap nodig
en da verschilt eerlijk gezecht zeer weinig van liefde
alleen ziet niemand da

1) je kunt er inderdaad niet voor kiezen, het overkomt je als het ware, en dat maakt het gewoon lastig soms.
2) Hm, dat heb ik nooit meegemaakt eigenlijk. Het is niet zo dat als ik een leuk meisje zag van "goh, jammer dat ik niet verliefd op haar ben" :confused:

Ik ben nu bang voor de liefde omdat het me mee trekt in een soort sleur waarin ik de excuses kan halen om de makkelijke wegen te kiezen waardoor het mij belemmert..

Kheb een geweldige relatie beëindigd omdat dit gebeurde.. Nu kan ik me niet voorstellen dat ik ooit van iemand zal kunnen houden zonder dat dit mij zal belemmeren in het ik-zijn.. Dit idee maakt mij bang..

Ik ben ook bang liefde te ontvangen, geven heb ik geen problemen mee, ontvangen vind ik veel moeilijker.. Kan niet uitleggen waarom, misschien wel om het idee dat ik me niet voor kan stellen dat iemand zo van mij kan houden..

Maar nu hield iemand zoveel van mij, diegene hield echt van mij, vond mij echt mooi, hield van al die trekjes, die krankzinnigheid, my sick mind.. mn lichaam.. alles.. en dan werkt het van mij kanrt niet??

Dat vind ik eng..

Ik weet dat ik iemand nodig heb die mij uitdaagt, iemand die mij juist niet zo adoreert, maar ook weer wel.. Zo moeilijk uit te leggen.. maar ik ben ook weer bang voor die liefde, omdat ik daarin op mn eigen benen zal moeten staan, en dat vind ik eng..

argh.. ik ijl

dat heb ik dus áltijd :S wordt verliefd op mn beste vriend, op de meest irrritante eikels op deze aardbol, op jongens die verliefd worden op mijn beste vriendinnen :) o ik heb zo'n gelukkig liefdesleven :D:D


Ik ben ook bang liefde te ontvangen, geven heb ik geen problemen mee, ontvangen vind ik veel moeilijker..

dat hebbik dus ook... maar dat komt omdat ik het sowieso al eng vindt als mensen (te) dicht bij me komen... dan ben je kwetsbaarder.

ofzo :) beetje moeilijk uit te leggen

Idd :D
of players die de ene keer beweren dat ze verliefd zijn en de andere keer geen woord van zich laten horen, of die beweren dat jij zo speciaal bent, en dan wat later met een ander meisje staan te flirten :rolleyes:

de intimiteit... Zo close met iemand zijn als je nog nooit bent geweest... bang zijn je vrijheid kwijt te raken... bang zijn dat je echt om hem gaat geven en dat hij er dan mee wil kappen...

*is bekend met het fenomeen*

Dat heb ik precies hetzelfde. Ik had verkering met een jongen die zo ontzettend verliefd op mij was dat hij zowat alles maar voor lief nam. Ik wil dat niet, ik wil vechten, ik wil goedmaken, ik wil een uitdaging, discussies, passie. Maar dat ging niet echt....

Idd, het is juist dat onbereikbare, dat moeilijke, dat onbeantwoorde waar je soms zo verliefd door kan worden, en dat is soms zo'n hel!

bij mij is het denk ik:

Enorme onzekerheid (zelfbeeld wat is dat?.
En enorme verlatingsangst die zich weer uit in bindingsangst.

Verliefd zijn is wel leuk, totdat degene mij ook leuk vind. Dan wor ik bang en haak ik af..

ja, helemaal waar..

Iemand moet mij kunnen uitdagen, tot dingen die ik normaal niet zou doen. Iemand moet een beetje tegengas geven, mij meesleuren in dingen.. Ik ben namelijk eigenlijk een veel impulsiever persoon dan tot nu toe tot uiting is gekomen.. Ik ben eigenlijk ook veel 'avontuurlijker' maar het ontbreekt me daarin aan lef.. Daardoor wordt ik door iets veiligs teruggehouden.. maar als er geen goede smoes meer is, dan moet ik wel..

Maar het was met hem ook gewoon in dingen zo verschillend. Ik weet dat ik als ik een keer echt naar het buitenland weg ga voor langere tijd plotseling weg zal zijn, met als enige spoor een afscheidsbriefje.. om de redenen dak niet tegen afscheid kan en om dat ik als ik ga plannen zo flip dak het gwoon helemaal niet meer doe.. Kmoet het dus impulsief doen.. Dat zou hij nooit kunnen..

Dus eigenlijk moet ik iemand vinden die me daarin kan uitdagen.. iemand die net zo is.. onbereikbaar, onvoorspelbaar.. maar wel van mij :P Ach ja, de ideale man he.. bwehehehe

Maar ja, dat soort liefde is ook weer erg eng juist omdat ie niet veilig etc. is..

Liefde is onzeker. En veel mensen zijn bang voor onzekerheden.

Ik ben bang voor liefde omdat ik weet dat ik als ik eenmaal van iemand echt houd, ik hem/haar dan te veel ga claimen waardoor het stuk gaat, of dat ik hem/haar op één mini-puntje niet perfect kan vinden waardoor er een soort afstoot-proces in mij begint waarna diegene heel snel uit mn leven moet worden verwijderd..

argh.. ik ben fokking gecompliceerd vandaag..

Gecompliceerd ben je niet zomaar van de ene dag op de andere. :)

weet ik ook wel :p

en trouwens: ik ben alles wat ik wil zijn jah!

*voelt zich almachtig*

:D:D:D

Het feit dat je je leven en welzijn laat afhangen van iemand anders.

Liefde is heel intens, het beheerst je, je kan niet meer objectief nadenken, het maakt je anders...

Niet alle mensen krijgen (genoeg) liefde van hun ouders. Als je dan echt liefde tegenkomt, kan dat je laten schrikken, bang maken, omdat het zo intens is. Maar ik denk dat het vooral is: het kunnen kwijtraken. Als je die liefde gevoeld hebt, wil je niet meer zonder.

Ik krijg het gauw benauwd als liefde intens is. Dat wil niet zeggen dat ik vrijer gelaten wil worden, absoluut niet. Maar het klempt zijn armen om je heen en je kan er niet veel tegen doen, behalve weglopen ervoor. Als je de liefde niet hebt, kan het ook niet afgepakt worden. Zelfbescherming...

En je moet mensen ervoor vertrouwen. En de mens is niet voor 100% te vertrouwen, ik weet het van anderen, ik weet dat ik zelf niet te vertrouwen ben. Maar om de liefde te kunnen ontvangen, moet je tegen je gevoel in iemand vertrouwen, terwijl je weet dat je op zo'n moment heel erg kwetsbaar bent. En dan blijft de vraag: Heb ik dat er voor over, of laat ik het langs me heengaan, zodat ik degene ben die weg kan lopen, het is minder pijnlijk om weg te gaan, dan als iemand anders weggaat...

het doet je pijn en dat is rot

Ik ben niet bang voor de liefde.
Ik ben wel bang om iemand kwijt te raken waar ik veel om geef/gaf.

Liefde kan afschrikwikkend zijn, doordat het zeer onvoorspelbaar en onbegrijpelijk is meestal. Dit maakt haat anderzijds weer aantrekkelijk. Begrijpelijk en in het begin controleerbaar...

Hoe bedoel je dat precies..

Want volgens mij als het zo is klopt het niet helemaal.. Je moet wel nog altijd afhankelijk zijn van jezelf, je leven moet niet alleen die ene persoon zijn, dat wanneer die zou wegvallen er neits meer over blijft.. Je moet niet afhankelijk zijn van elkaar.. je moet elkaar slechts aanvullen