onzekerheid die uit de hand loopt.
 

Ik weet niet zo goed hoe ik moet omgaan met mijn onzekerheid.
Ik ben nu 15 .. in de brugklas was ik heel stilletjes en onzeker waardoor ik geen vrienden had. Wilde ook niet lastig zijn en achter iemand aan gaan lopen. De pauzes waren voor mij een kwestie van "overleven". Waar ga ik deze pauze heen en waar val ik het minste op als ik alleen ben.
De lessen vond ik niet zo heel erg want dan zat ik niet alleen.
Ik werd ook niet gepest ofzo. In de 2e had ik een frisse start met weinig mensen uit de brugklas in mijn nieuwe klas. ik maakte al snel 2 vriendinnen. hele aardige meisjes. na een paar dagen heb ik het verhaal van de brugklas verteld. gelukkig lieten ze me niet vallen. het waren juist hele goede vriendinnen geworden en dat zijn ze nogsteeds. Ik ging me veel op het sociale gebied richten, en niet veel op m'n cijfers, waardoor ik bleef zitten. ik leerde veel nieuwe mensen kennen. Maar het probleem is. je kan die onzekerheid nog steeds aan mij herkennen. ik ben elke dag bang om alleen te zijn. okal ben ik dat dan niet. voor elke pauze ben ik weer bang. ik denk ook heel snel dat iemand me niet meer hoeft of laat vallen als ik maar iets kleins merk. terwijl er dan niks aan de hand is. daar worden sommige mensen een beetje gek van. Hoe word ik wat zekerder , en hoe pak ik dit soort dingen aan bij m'n vriendinnen. Want elke keer denk ik dat er wat is en word ik onzeker. wel heb ik nu al een halfjaar een hele lieve vriend die er ook altijd voor me is en me een beetje vrolijk en zekerder maakt. Maar nog steeds gaat die onzekerheid niet weg. ik ga zelfs aan mezelf twijfelen. ( "wie ben ik nou eigenlijk, en wat wil ik? " ) In de brugklas vond opeens een jongen mij leuk, had ik mijn eerste zoen mee. gaf me veel zekerheid. Ik had toendertijd een beste vriendin die mij vanalles vertelde over jongens, zoenen etc. voor haar was zoenen de normaalste zaak van de wereld. Dat soort dingen kreeg ik dus van haar te horen en ging er net zo over denken als zij. Ze vertelde dat je met meerdere op een avond kon zoenen en hoeveel ze er in vakanties had. de verhalen zette zich voort en ik ging er net zo over denken als haar. "ah wat een leuke jongen... " even later "zoenend". zo ging het heel vaak. heel vaak werd het niks meer of had ik heel kort iets met hun en maakte ze het alweer uit. Ik had niet door dat het eigenlijk heel fout was waar ik mee bezig was. op mijn vriendin kan ik het natuurlijk nooit afschuiven. ik heb het haar ook niet kwalijk genomen. want ik ben degene die die fouten heeft gemaakt. Door mijn vriend nu weet ik hoe stom ik bezig was. dat het niet normaal is. Gelukkig is hij niet iemand die me na 3 weken heeft laten vallen. Hij heeft me laten zien hoe ik kan zijn, en dat het veel beter is om me niet zo te gedragen. Hij heeft me laten zien hoe ik was, wat ik eigenlijk voor meisje ben, en wie ik dus kan zijn. Hoe ik ben .. Ik wil niet iemand zijn die iedere jongen afgaat. dat ben ík niet ..
voordat ik met hem had, had ik met 29 jongens gezoend.. dat is echt heel veel. en daar schaam ik me behoorlijk voor. en vind het ook niet leuk voor me vriend. gelukkig heb ik me nooit laten opdringen om wat meer te doen dan zoenen bij veel jongens. wel een jongen waar ik al een tijdje mee had, had mij gevingerd. maar die me uiteindelijk toch weer dumpte. Ik werd altijd boos als hij erom vroeg. Tja, hij kon z'n hormoontjes niet beheersen. Daarna zag ik ook in dat hij me slecht behandelde en niet met respect. dus achteraf ben ik blij dat ik niet meer met hem heb. En ik ben heel blij dat ik mijn huidige vriend heb ontmoet. Gelukkig heb ik die dingen bewaard voor degene waar ik heel veel van houd. daar heb ik heel erg goed aan gedaan. gelukkig heb ik daar niet op laten in praten door die vriendin van mij.. Ik kan helemaal mezelf bij mijn vriend zijn, en dat durf ik echt niet snel. dat lukt me gewoon niet snel, dus ik ben echt heel blij dat ik hem heb. Wat moet ik nou doen aan die onzekerheid. Bij elke actie of gedachte ga ik zelf twijfelen of het wel goed is wat ik doe of denk. Wat ik nou wil, en wie ik nou eigenlijk ben. Bij elk gevoel, elke gedachten of actie stel ik mezelf weer die vragen. en word ik er zenuwachtig van. Dit is toch niet normaal? wat kan ik hieraan doen. Ik ben ook altijd bang dat ik wat fout doe. zelfs bij mijn vriend. over alle kleine dingen heb ik weken lang schuldgevoelens terwijl er niks aan de hand is. of ben ik bang ben dat ik hem iets nog niet heb verteld. Door mijn vriend ben ik wel gaan beseffen waar ik mee bezig was met die jongens, en dat dat fout was. Ik weet nu dat ik dat helemaal niet hoor te doen, ik ben niet iemand zonder gevoelens, juist met heel veel gevoelens. Hoe kom ik van die onzekerheid af ! en wie heeft hetzelfde?

Het is denk ik belangrijk dat je jezelf vergeeft voor wat je hebt gedaan. Dat heb je gedaan omdat je niet beter wist. Nu wil je zaken anders aanpakken, en dat kan natuurlijk ook. Maar het verleden kan je niet ongedaan maken en niet vergeten, dus je zal hier mee om moeten gaan. Wees een beetje lief en geduldig met jezelf. De meeste mensen vragen zich pas op het eind van hun leven af of ze het wel goed hebben gedaan. Jij doet het nu al. Ja je zal weer fouten maken en je daar schuldig over voelen, maar probeer ondertussen gewoon te genieten van het leven. Je kan niet meer dan je best doen.

Je zit midden in de puberteit. Ik weet zeker dat je je over een aantal jaren veel zekerder (en beter) zult voelen. Daar heb je nu misschien niets aan, maar misschien geeft het je meer hoop:)

Ik herken een heel stuk van jouw onzekerheid in mezelf, mijn broer en mijn vader.

Mijn onzekerheid is (bijna) volledig verdwenen met de jaren. (Zoals Stefanie dus zegt. ) Alleen was ik zo onzeker toen ik in de lagere school zat. Vanaf mijn 12de ging het veel beter door leuke vrienden en een goede omgeving.

Onzekerheid zit nu eenmaal in je persoonlijkheid. Maar je twijfels bespreken met je vrienden werkte bij mij altijd heel goed. Vergeet niet dat je vrienden niet zomaar je vrienden zijn. Ze vinden je leuk om bepaalde redenen en dat verandert zomaar niet. Probeer er met hen eens over te praten als je ergens mee zit. Anders blijf je daar maar over piekeren of je schuldig over voelen. Echte vrienden zullen daar naar luisteren en er begrip voor opbrengen.
Door een leuke omgeving, goede vrienden en toffe momenten zal je zelfvertrouwen ook toenemen. Probeer van deze momenten te genieten. En als je dan ergens mee zit, kun je hier altijd aan terug denken.

Wat dat zoenen met andere jongens betreft, sluit ik me aan bij Botervleug :P. Het is voorbij en je kan er nu niets meer aan doen. Maar momenteel heb je wel een vriendje waarmee het klikt en die je begrijpt. ;-)