mijn dame van verdriet
 

lege, eeuwenoude ogen
in de schaduw van het licht
spreken boekdelen
over een leven
in ver verleden

enkele zilveren draden
van een ooit zo gouden bos
weerspiegelen gevoelens
van verloren vriendschap

deze dame van verdriet
is net in mijn hoofd geboren
maar sinds mensheid is ontstaan
leeft zij mee
met al dat is verloren

wow, wat een compliment
dank je wel

heel mooi gedaan meissie

voor de laatsta strofe

dat is ook het belangrijkste
als het maar echt is, wil het wel...
dank

Ik vind hem heel erg mooi, loopt goed en mooi taalgebruik. Ik geloof alleen niet dat ik hem helemaal begrijp :S

veel liefs,

Genesis

mooi. origineel, ontroerend... erg goed.

bedankt beiden