The point of no return
 

Aangezien ik en mijn vriendin sinds vandaag 4 jaar bij elkaar zijn dacht ik: we gaan een topic openen.

Liefde is geweldig, het vinden van de ware een groot discussiepunt.

Maar na hoeveel jaar/maanden/dagen is het besef er dat je niet meer WIL stoppen met je huidige relatie, en voornamelijk: waarom?

Ik heb zoveel vertrouwen opgebouwd dat ik met eerlijkheid kan zeggen niet meer te willen stoppen met deze relatie. Een band is ontstaat die ik niet meer kwijt wil. Deze gevoelens zijn wederzijds, waardoor dit besef dus versterkt wordt. Na 4 jaar wil ik niet opnieuw deze periode aan moeten gaan met iemand anders, en alle problemen terug moeten zien komen die in een relatie inbegrepen zitten en de band die ontstaan is opnieuw op te moeten bouwen.

Zitten er misschien voor mensen godsdienstelijke redenen achter?
Of is het idee van niet meer scheiden van elkaar voor vele niet in te beelden?

Ik vind altijd dat je een relatie moet beschouwen alsof de ander de ware is. 100% commitment is naar mijn idee het enige juist om in een relatie te stoppen en anders er niet voor te gaan.

Ik denk niet dat er een echte ´ware´ bestaat. Ik ben heel gelukkig met mijn vriendin, en ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog een andere vriendin zou willen. Maar een ´ware liefde´ is een liefde die perfect is, en dat is geen enkele relatie. Ook de mijne niet.

Mensen halen het van een gedachte dat je voor altijd bij iemand moet blijven, omdat dat het ideaalbeeld is. En of dat nou precies godsdienstig is weet ik niet. Ik gok dat het eerder een verwoording van iets evolutionairs is: Als ik weet dat jij de enige voor mij bent en visa versa, weet ik ten minste zeker dat ik alleen energie steek in mijn eigen kinderen.

Volgens mij is het gewoon een gevoel in je lichaam. Ik kan me herinneren dat ik ook dacht dat mijn relatie voor altijd zou zijn. Je bouwt een band met iemand op en je houdt van die persoon. Voor je gevoel wil je dat het eeuwig duurt. Al is het alleen maar om de pijn die je hebt bij liefdesverdiet niet te voelen ;)

Ik denk dat je dus nooit wil stoppen met een relatie als het gevoel goed zit. Hoe snel dit is? Ik denk eigenlijk al vrij in het begin. Als je verliefd bent wil je niet dat een relatie eindigt en als dat overgaat naar houden van ben je al helemaal aan een persoon verknocht.

Als je partner niet kan laten zien lang bij je te willen blijven, hoe weet je dan dat dit in de toekomst wel zo zou zijn? Dit werkt ook andersom, als je niet kan laten zien er alles aan te willen doen de relatie heel te houden, hoe weet je partner dan dat dit 'everlasting' is?

Ik ben er van overtuigd dat er een bepaalde periode is die per individu kan verschillen, die de zekerheid bepaald die nodig is niet meer weg te willen gaan bij elkaar. Maar ik denk dat dit niet binnen de eerste 2 jaar is vast te stellen. En als dit voor de partner eerder of later ligt is er dus eigenlijk een probleem, omdat 'The point of no return' nog niet bereikt is voor beide.

Je weet het niet. Niemand kan in de toekomst kijken. Maar wat moet je dan? Statistiek er op los laten

"Nou lieverd. Ik heb even gekeken. De kans dat het vandaag uitgaat tussen ons is 1.5%, de komende week 2%. In de komende maand 2.5% en binnen een jaar 5%. Binnen twee jaar wordt het wel 35%, want dan houden de liefdeshormonen op. Je weet wel, die 5-jaars barriere. Maar zoals je ziet heeft onze relatie nog een kans van meer dan 50% om de komende twee jaar te overleven, dus ben je voor mij de ware!"

Ik ben het er wel mee eens dat beide personen zich zo moeten voelen ja :)

Jij leeft in een droomwereld makker. Of misschien jullie samen. Als je je zo voelt is dat natuurlijk prachtig maar dit gevoel is ontzettend relatief. Er kunnen zo een aantal dingen gebeuren waardoor je je gaat afvragen 'hoe heb ik me ook zo kunnen voelen'. Natuurlijk zeggen mensen dan dat zoiets hun niet overkomt want hun band is toch wel zeer speciaal. Wat mij ook opvalt is de vreemde motivatie die je aanvoert om bij je vriendin te blijven. Wie motiveert zijn relatie nou met de reden dat Dat lijkt mij een verkeerde overweging. Je blijft toch niet in een relatie zitten met de primaire reden dat het lang duurt om een nieuwe relatie op te bouwen. Nu weet ik wel dat dat niet jou primaire reden is om in deze relatie te blijven, maar waarom je het zou noemen is mij een raadsel.

Maargoed. Een point of no return bereik je naar mijn idee nooit.

Alles kan kapot, naar gelang de omstandigheden. Ik kom zelf net uit een relatie van vier jaar, en die eindigde ook, dusja. ;)

Voor mij mag het nu al (na 1 maand samen) voor eeuwig duren.

Anders zou ik er ook niet aan beginnen, zo optimistisch ben ik nu ook weer niet.

Qft. Ik zou niet aan een relatie beginnen tenzij ik mijzelf ook in de (verre) toekomst bij die persoon zou kunnen zien. Ik zie het nut niet in ONS's en kortstondige flings.

Voor mij zit daar ook een christelijk perspectief achter, ik zoek een levenspartner, voor 'altijd' en ik hoef geen fuckbuddy. Als je iemand vind met wie je dat kunt delen en die ook eenzelfde doel heeft zou je al gauw vast kunnen stellen dat je voor 'altijd' bij elkaar wilt blijven...

Maar dat betekend alsnog niet dat dat ook zo uitkomt, want zoals Kazet zegt: "Alles kan kapot".

(En voor mij persoonlijk... weet ik niet van God's pan voor mijn leven is)

Owja. God's plan. Waarom zou je niet aan een kortstondige fling beginnen, dat kan jij helemaal niet bepalen. Dat doet God toch, met zijn 'plan'. Hoe kan je nou zo inconsistent jezelf enerzijds vrije keuzes toekennen en aan de andere kant beweren dat god een plan voor je heeft.

Smokin' schreef Dit is juist een goede reden en een nog betere motivatie. Ik stap af van de norm dat het goed gaat, de seks prima is, je van elkaar houdt. Dit gebruik ik in dit voorbeeld dan ook expres niet als reden omdat dit (meestal) de 'normale' redenen zijn om bij elkaar te blijven. Ik heb méér motivatie en ook méér redenen om de relatie niet te stoppen.
En er kunnen dingen gebeuren waardoor ik me ook maar iets ga afvragen, maar dat is juist het discussiepunt van dit topic: wanneer IS die 'point of no return' er?

Wanneer is de motivatie het hoogst, en na hoelang is de motivatie het hoogst dus te besluiten 'verdere stappen' in de relatie te ondernemen zoals samen wonen, trouwen of kinderen nemen.

Toen hij zijn geen vriendin te willen 'want dat kost zoveel tijd' dacht ik al dat wij een relatie zouden krijgen en dat we niet meer uit elkaar zouden gaan. We kregen inderdaad een relatie en het gevoel dat het voor altijd is ben ik niet meer kwijt geraakt, inmiddels zijn we 8 jaar verder. Natuurlijk kan er vanalles gebeuren, maar voor nu blijven we gewoon altijd samen :)

Omdat je met een kortstondig iets juist vaak begint met een idee dat het euhhh kortstondig is ;). En die manier van denken heb ik niet, wil ik niet, geloof ik niet in. En als je begint met iets wat van korte duur is, maar met het idee dat het wel langer zou kunnen duren... ehhh ja dan gaat het dus niet meer om iets kortstondig... of niet?

Ik ben niet inconsistent in wat ik zeg. Ik geef MIJN mening en zeg daarna dat ik uiteindelijk het totaal plaatje niet weet, dat heeft en te maken met mijn geloof... en met het feit dat ik nu eenmaal niet in de toekomst kan zien.

En dat kan jij ook niet.

Voor de rest, ik erken mijzelf inderdaad vrije keus toe, maar daarnaast geloof ik ook dat er een 'plan' is voor mijn leven, en ik heb de keuze om dat pad te volgen of niet. (En verdere discussie over dat standpunt kan via PM, maar past niet echt in dit topic. Vind ik.)

Dat lijkt mij voor ieder stel anders...
De een heeft als motivatie geld, of een financiele meevaller door te gaan trouwen o.i.d. en de ander is zo stapelverliefd dat die zo gauw mogelijkdat wil laten vastleggen door te gaan trouwen.

Ik denk niet dat je daar echt een tijdstip aan vast kunt leggen, maar de ideale situatie is denk ik na een tijd een relatie te hebben - en dat beide partners vinden dat zij voor goed samen willen blijven, of lang genoeg bij elkaar willenblijven om samen een kind op te voeden en zich daar beiden voor in zullen zetten etc. etc.

Waarom is dat een goede reden om ermee door te gaan, ik zie daar nog steeds niks in. Die 'point of no return' is in hoge mate gewoon een constructie die een mens voor zichzelf maakt. Wanneer dat komt is volgens mij niet objectief meetbaar in jaren of iets dergelijks. Daarnaast is die vaststelling van 'we gaan niet uit elkaar en hebben een toekomst' vaak een vereiste voordat mensen aan kinderen, trouwen etc gaan denken. Wanneer dat dan gebeurt heeft dan vaak(niet altijd) weer met allemaal zaken als geld, studie etc te maken. Verder heb je weer lui die bij elkaar blijven omdat ze denken dat ze niemand anders meer kunnen krijgen. Die vraag over het wanneer 'van die 'point of no return' lijkt me dan ook bijna niet te beantwoorden, behalve als je het per koppel beziet. Maar nogmaals, een point van no return bestaat niet 'echt'; Het is gewoon een idee/mindset die mensen vanaf een bepaald moment (tijdelijk) koesteren.

Dan hoor ik dit graag, hier was ik ook op uit met dit topic.

En die point of no return bestaat wel, hoe is het anders verklaarbaar dat er zoveel mensen trouwen, kinderen krijgen en samen sterven zonder ooit gescheiden te zijn geweest?

Is die point of no return dan zo'n krachtig en sterke psyche?

Ik begin pas aan een relatie als ik mezelf over 80 jaar nog steeds met die persoon zie.

Vanaf het begin dus. Omdat mijn vriend met zorg is geselecteerd en ik de rest van mijn leven met hem door wil brengen. Om de redenen waarom ik een relatie met hem ben aangegaan.

Ik geloof niet in een point of no return maar in het continu blijven werken aan je relatie. Het is echt niet zo dat als je een bepaald punt hebt bereikt dat je dan de rest van je leven samen blijft. Hoe verklaar je anders die mensen die na 30, 40, 50 jaar nog uit elkaar gaan? Je moet er allebei voor willen gaan en zodra een het niet meer wil dan stopt de relatie, ongeacht hoe lang je al samen bent. Lang samenzijn is m.i. geen reden om de relatie voort te zetten.

Je zit altijd op een 'point van no return' want je kunt niet terugdraaien wat er gebeurt. Zelfs als een relatie uitgaat betekent dat geen 'return'. Oh en ik weet dat je dat niet bedoelt, maar ach.

Laat ik eens meepraten, gezien ikzelf al bijna 5 jaar samen ben met dezelfde.:) Ik heb nooit gedacht 'oh nu zijn we zo lang samen, dus gaat het nooit meer over' wat een onzin... Ik heb tot nu toe niet willen stoppen met samenzijn met hem, maar hoop nog lang te leven en heb geen idee van hoe wij ons beiden nog gaan ontwikkelen. Ik ben jong en zie vanzelf wat de toekomst brengt. Ik kan mij voorstellen dat die van mij samen met hem is. Maar dat hoeft niet. Ik ben hoe dan ook van plan gelukkig te worden/blijven en ik zie nog wel hoe.

Ik vind het (idee van Young Predator) erg kunstmatig en zie de liefde er niet echt in terug. Het is zo rationeel. Ratio overheerst voor mij niet in de liefde.

(y) dit. En een point of no return is pas als je meer tijd van je leven samen bent geweest dan niet denk ik en zelfs dan nog: alles kan kapot.

Ik ben atypisch geloof ik want deze relatie is behoorlijk ver ontwikkeld terwijl ik continu dacht "maar ik kan het zo uitmaken" of "ik zie er niet echt een toekomst in". Het is eigenlijk pas nu dat ik denk, okee, laat ik me er maar es ingooien, en dan nog is het bij lange na niet the point of no return. Daarvoor moeten er ook andere factoren uitgeschakeld worden denk ik...

Bij de ex had ik het wel, maar dat is heel gestaag gegroeid. Kwam ergens tussen de 6 maanden en een jaar geloof ik, en ik heb geen idee wat het gevoel nou precies zo veroorzaakt heeft. Ik denk eigenlijk dat het bij mij neerkomt op het besef dat hem loslaten evenveel moeite gaat kosten als hem vasthouden, zo niet meer. Op een gegeven moment zit iemand gewoon in je systeem. En natuurlijk hoeft dat niet te blijven, maar hoe ik het bij mezelf heb leren kennen, is het een vrij hardnekkig gevoel.

Is het niet goed af en toe rationeel na te denken?

En is verliefd zijn niet de reden om liefde naar elkaar te willen tonen en een relatie te beginnen?

Rationaliseren komt daarna, en daar is niks mis mee. Zeker omdat liefde vaak in een vroeg stadium blind maakt.

[bioloog]
De mens heeft een dier dat voornamelijk seri-monogaam is. Dit betekend dat de meeste mensen meerdere partners tijdens het leven hebben, maar bij die partners voornamelijk monogaam leven. Dit wordt fysiologisch gezien aangestuurd door hormonen (´verliefdheids hormoon´). Deze hormonen worden bij de meeste mensen ongeveer 5 jaar lang aangemaakt en hebben een bepaalde mogelijkheid om rationele processen te onderdrukken.

Na 5 jaar is het voor de gemiddelde mens trouwens niet gelijk einde relatie. Ondanks dat de fysiologische drang achter een relatie langzaammaarzeker verdwijnt, wordt deze bij veel mensen vervangen door een psychologische verwantschap die anders in elkaar zit. Of deze band ontstaat hangt van heel veel factoren af, waaronder bijvoorbeeld het zelfbeeld van de persoon in kwestie, het verleden dat de partners hebben enzovoort.

[/bioloog]

Ik ervaar dat point of no return heel anders dan het (verliefde) gevoel van 'ja, ik wil voor altijd bij jou blijven' wat je al heel vroeg in een relatie kan hebben idd. Dat 'ik wil jou nooit meer kwijt'-gevoel hoort gewoon bij de rush van verliefdheid en later het houden-van gevoel, terwijl the point of no return voor mij veel verder gaat en eigenlijk iets is wat zicht het afgelopen jaar bij mij ontwikkeld heeft en eigenlijk pas sinds een maandje of 2 echt heel sterk aanwezig is. Het is niet alleen het gevoel niet meer zonder de ander te willen, maar je ook niet voor kunnen stellen hoe het zou zijn zonder de ander en geen enkele reden zien waarop het überhaupt nog zo ver komt dat je het zonder de ander zou moeten doen. Er is in onze relatie op dit moment werkelijk niks waarop het in de nabije toekomst stuk zou kunnen lopen. Daarbij zijn en wonen we al zo'n tijd samen dat onze levens helemaal in elkaar verstrengeld zijn. Een leven zonder hem, zou een compleet ander leven zijn. Een ander huis en vooral een andere dagelijkse routine; want juist al die basale dagelijkse dingen, delen wij al zo lang met elkaar. Samen opstaan en ontbijten (als onze werktijden dit toelaten), samen eten en weer naast elkaar in bed kruipen. Hoe anders moet dat allemaal wel niet zijn zonder hem? Ik zou echt niet anders willen en voorspel dus ook geen gebeurtenissen waardoor dit ineens omgegooid zou kunnen worden. Juist het vooruit kijken en verder willen in onze relatie; het feit dat we allebei hetzelfde willen en daar langzaam naartoe werken, geeft voor mij the point of no return aan; in positieve zin.

Op het moment dat jij over je eigen leven schrijft/denkt dat je nu op een 'point of no return' bent dan heeft dat ook invloed op de manier waarop je je eigen leven, je relatie, percipeert. Je zou dat 'point of no return' ook kunnen zien als een extra argument om in de relatie te blijven, en dat doe jij dan ook. Je wilt immers voor altijd bij je vriendin blijven omdat je onder meer meent dat het teveel moeite kost om weer een nieuwe relatie op te starten. In die zin is jou 'opmerking' de 'point of no return' niet alleen de vaststelling van een bepaalde situatie, maar ook een manier om je relatie meer betekenis en stabiliteit toe te kennen, aangezien je zogenaamd op een punt aanbeland waarop je niet meer terug kan.

Het feit dat mensen hun hele leven bij elkaar blijven sluit niet uit dat ze mogelijkheid niet hadden om een andere weg in te slaan. Liefde, huwelijk, financiën en kinderen zijn voorbeelden van factoren die ervoor zorgen dat mensen bij elkaar blijven. Echter; er is een verschil tussen een gevoel koesteren als; 'ik kan me niet meer voorstellen ooit bij iemand anders te zijn/te liefhebben etc' en de vaststelling 'ik heb het 'point of no return' bereikt'. Ik kan mij het eerste gevoel prima voorstellen zonder de vaststelling van het tweede 'point of no return' gevoel. Vaststellen dat er een 'point of no return' is, is een veel rationelere gedachte dan de gedachte 'ik kan me niet meer voorstellen ooit bij iemand anders te zijn/te liefhebben etc'. Het bestaat in die zin dus vooral als je redenen gaat bedenken waarom het voor jou nu bestaat, of eraan zit te komen etc. Het is een gedachte/gevoel waar veel meer factoren op van invloed zijn dan alleen je gevoelens voor een persoon, maar ook zelfbeeld, wereldbeeld, geld, kinderen etc. Dit is voor het gevoel 'ik wil voor altijd bij iemand blijven' minder belangrijk.

natuurlijk wel, maar je brengt het een beetje apart.

Bij mij niet. Ik vind verliefdheid irrationeel, dus laat dat wegzakken en kijk daarna naar de vent die ik voor me heb.

Liefde maakt niet blind. Verliefdheid maakt blind.

Het is echt een illusie om te denken dat een mens in staat is om volledig rationeel naar zijn eigen relatie te kijken, alhoewel het goed is om een poging te doen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik, ondanks het hele topic gelezen te hebben, niet helemaal begrijp wat er nou wordt bedoeld met "point of no return". Wellicht omdat ik het nog niet bereikt heb. Ik ben ruim 2,5 jaar samen met mijn vriend waarvan we ruim een jaar samenwonen en ik wil absoluut kinderen met hem (het staat ook in de planning) en met hem samen oud worden. Ik ervaar het echter niet als een "point of no return" en kan er wellicht ook gewoon niet zo naar kijken. Ik ben niet met hem samen, omdat we nu eenmaal samen zijn. Ik ben niet met hem samen, omdat ik dit niet nog eens wil hoeven opbouwen. Ik ben niet met hem samen om de seks of om de leuke grapjes en ook niet omdat ik me geen leven zonder hem kan voorstellen. Ik maak elke dag de keuze met hem te willen zijn en die keuze is iedere dag met meer overtuiging, wellicht komt er een keer dat het niet meer als een keuze voelt en is dat het point of no return.. maar dat idee benauwt me wel een beetje? Ik wil altijd kunnen kiezen en vind het juist iets moois om dagelijks weer voor elkaar te kiezen. Het klinkt misschien onzeker, maar zo ervaar ik het absoluut niet. Ik heb me nog nooit ergens zekerder van gevoeld, zowel van zijn gevoelens voor mij als van mijn gevoelens voor hem. We zijn absoluut nog altijd aan het groeien samen en worden nog steeds weer "closer" met elkaar. Wellicht kan ik me later wel iets voorstellen bij dit topiconderwerp, maar ik heb geen enkele haast dat punt te bereiken. Ik vind het heerlijk zo :)

Ik heb het niet over af en toe je ratio gebruiken.Als je met deze vraag bedoelt of het niet goed is om over je relatie na te denken? Dan is mijn antwoord dat nadenken over je relatie inderdaad goed is, maar niet het belangrijkste in mijn ogen. Dat is namelijk voor mij wat je voor elkaar voelt, of je elkaar mooier en gelukkiger maakt dan wanneer je zonder elkaar bent.

wie heeft het over verliefdheid?

Ik vind juist dat liefde helemaal niet blind maakt. Ik denk zelfs dat je iemand pas echt goed kunt leren kennen als je liefde voor hem/haar voelt. Je ziet dan bijzondere dingen aan iemand die anderen misschien niet zien. <maar dit is een heel andere discussie.

Volk schreef:

Dan moet je het zo zien. Er zijn meerdere soorten liefdes(relaties), zoals liefde voor je ouders of voor je huisdier.

Maar als je gaat praten over liefde + partner kun je toch niet zeggen dat je liefde toont aan hem/haar als je niet eens verliefd bent?

Dat is oneerlijk tegenover je partner, die tegen beter weten in die liefde ontvangt.

In hoeverre is liefde dan rationeel/irrationeel?

he? ben je wel ooit echt verliefd geweest?
tegen beter weten in liefde onvangen... we praten echt een andere taal ik snap er geen snars van.

@ Myuki.

Me vorige post was een reactie die volgde op :

Citaat:
Young Predator schreef:
En is verliefd zijn niet de reden om liefde naar elkaar te willen tonen en een relatie te beginnen?

Volk schreef hierop:
Daarop reageerde ik met mijn verhaal. Mijn mening hierover is dat liefde tonen aan je partner zonder verliefdheid niet kan, omdat je dan aan het spelen bent met je eigen emoties en gevoelens, en in vele gevallen ook met de gevoelens en emoties van je partner.

edit: En voor de duidelijkheid aan de lezers van dit topic: ik ben gelukkig met mijn vriendin, dit topic is niet herleid uit twijfels, maar uit interesse en het opzoek zijn naar mensen die de ‘point of no return’ herkennen en het ook zo ervaren en er over willen praten. Het is dus flauw te vragen als ik ooit verliefd ben geweest.

Je weet toch wel dat verliefdheid een chemische reactie is en overgaat, he?

;) geestelijk verslavend

Nou, ik weet dus heel zeker dat liefde tonen zonder verliefdheid wel kan. Ik houd wel degelijk van mijn vriend. Maar daar heb ik echt geen verliefdheid voor nodig. En ik snap ook niet hoe het oneerlijk kan zijn tegenover mijn vriend dat ik van hem houd en hem lief heb zonder verliefd te zijn. Hoezo ontvangt hij liefde zonder beter weten in? Mijn liefde voor mijn vriend is gebaseerd op diepere dingen dan op verliefdheid. Iets wat, zoals Dusjcrib al zei, een chemische reactie is die voorbij gaat.

Liefde en verliefdheid zijn twee heel verschillende dingen en het is echt niet zo dat je de een nodig hebt om de ander tot stand te brengen.

Persoonlijk vind ik die benaming ook niet helemaal juist, omdat het naar mijn idee meestal iets negatiefs uitdrukt; een punt waarop je niet meer terug kán. Terwijl het in dit geval dus gaat om een punt waarop je niet meer terug wíl. Tenminste, vanuit die beredenatie heb ik het bekeken. Misschien dat dat het al anders maakt? :)

Mja, dan kom ik er nog steeds niet helemaal uit. Ik kan alleen als verschil tussen deze relatie en andere relaties en het begin van deze relatie en nu heel duidelijk zeggen dat er in het eerste geval alleen een "toekomst willen" was met iemand.. en ik in dit geval gewoon zeker weet dat die toekomst er ook gaat komen. Er is niets dat dat in de weg staat, omdat we volledig op 'één lijn zitten erover.. Maar of dat nu bedoeld wordt :')

Ik heb het zo benoemd omdat ik dat zo ervaar.

Ik probeer tevens door de titel van dit topic duidelijkheid te scheppen over dat gevoel wat bij mij heerst.

Negatief of positief, niet terug kunnen kan gezien worden zowel positief, als negatief. Ik heb het hier over het positieve.

Oh, en Thee muts.: ik wil niet meer terug. Ik denk ook dat ik dat niet kan. Ik kan er geen einde meer aan maken, en dat wil ik ook niet. Dat gevoel is wat ik omschrijf als the point of no return.

Mja, niet 'kan' - mijn ex en ik hebben allebei dat gevoel gehad, van nu gaat het nooit meer over, dit kan niet meer stoppen, en hij is toch zeker weten m'n ex. Vind het hoe dan ook een beetje naïef om te denken dat het nooit uit kan of om zeker te weten dat er een bepaalde toekomst gaat komen. Veel verder dan zeker weten dat je er allebei voor gaat, kom je eigenlijk niet, en zelfs dat is lastig want je weet nooit zeker of de ander er echt hetzelfde over denkt als jij.

Je 'kan' er geen einde aan maken omdat je dat niet wílt. Want van een relatie kán je feitelijk gezien altijd af. Zoals jij het omschrijft, klinkt het net alsof je een contract hebt ondertekend waarbij er iets verschrikkelijks gebeurd als je de relatie zou verbreken en je er in dat opzicht dus niet vanaf kunt. En dat lijkt me nou niet aan de orde te zijn.

Bovendien vind ik het een beetje raar dat je mensen vraagt naar hun ervaringen over 'the point of no return', maar er dan steeds op terug blijft komen dat niemand helemaal snapt wat jij bedoeld, omdat niemand er de beschrijving aan geeft die jij doet. De ervaring van het begrip, lijkt enkel goed als het precies zo ervaren wordt als dat jij doet. Beetje vreemd.

Je hebt 'bedacht' dat dat zo is, en nu redeneer je naar die overtuiging toe.

Ik heb nu een half jaar met m'n vriend en ik weet van mezelf dat ik zonder hem zou kunnen, ik wíl het alleen niet. Niet alleen omdat ik een dagelijkse routine met hem heb opgebouwd, of omdat ik niet alleen wil zijn. Ik wil gewoon echt bij hém zijn. Mocht dit gevoel ooit veranderen, dan ga ik niet bij hem blijven omdat het zo vertrouwd is en het te veel moeite kost om een nieuwe relatie op te bouwen, want het kost nog veeeeeel meer moeite om bij iemand te blijven waarvan je eigenlijk niet meer houdt.