meisje
 

in de eeuwenoude krottenwijken
van een verloren stad
woont een heel klein meisje
bang, moe en heel erg slap

ze kruipt tegen de muren op
als deuren naar haar staren
en als de gesloten luiken kraken
vlucht ze van de ramen

bang voor het licht in eenzaamheid
bang voor het duister zo alleen
bang voor alles wat buiten is
bang voor de helderheid van de mist

als ik even mijn ogen sluit
ben ik dat meisje weer
en kruip ik onder m'n dekens weg
het verleden doet zo'n zeer

Mooi...heel mooi!
xxxx

dank je
xxx

heel mooi gedicht
alleen die 2e strofe....met al dat bang ....vind ik niet zo lekker