een ezel stoot zich wel 4 keer aan dezelfde steen
 

De wasmachine draait over uren
wanneer niemand het kan controleren
kledingstukken die alleen van mij kunnen zijn
met een geraffineerd patroon aan bruinrode vlekken
dit alles heeft een zoute, sarcastische nasmaak

Het was van te voren al geweten,
liet het afweten, om mijn koppigheid
redenen zijn er teveel en altijd zal ik liegen
verstijfde, blauwe vingers proberen te ordenen
zodat alleen ik nog kan lezen, hoe het was

Ademwolkjes beslaan de spiegel
het zijn dingen die de hoop wegnemen
gespleten haarpunten vertellen niets nieuws
hoe het zou zijn als, blijft slechts een vraag
voor mij en weet niemand

Zó naïef


Hmm ik heb niet zo heel veel ervaring met dichten enzo:bloos: Heb al wel heel wat gedichten hier gelezen en ik weet dat dit lang niet zo goed is. Maar ik wilde graag even de mening van wat mensen weten die er verstand van hebben.
Hoe kan ik het beter doen? Is dit iets?
Als het prut is, zeg het dan ook maar gewoon, dan weet ik in ieder geval waar ik aan toe ben :D maar vertel er dan even bij waarom.
alvast bedankt :)

PS.; bronvermelding;
''kledingstukken die alleen van mij kunnen zijn'' is een verwijzing naar een regel uit een nummer van die brabander, ik ben alleen z'n naam vergeten :bloos:

Guus Meeuwis! :)
Dat zag ik meteen, en ik vroeg me af of het bewust was, tot ik las dat het zo was.

Ik heb er geen verstand van, maar wel een mening.
Het is in ieder geval geen prut. Het is wel heel verwarrend, in de zin van dat ik je zinnen niet begrijp. Je interpunctie is zo raar. Elke strofe begint met een hoofdletter, en je gebruikt wat komma's, maar verder mis je een hoop punten en daaropvolgende hoofdletters, en van een aantal regels zou ik ook niet kunnen raden hoe je de interpunctie zou kunnen doen. Dat hield me in eerste instantie meer bezig tijdens het lezen dan de woorden zelf.

De eerste drie regels vond ik sterk, het beeld van de wasmachine, de woordspeling met overuren (als dat zo bedoeld is) en de verwijzing naar het liedje. Daarna raakte ik het kwijt door je interpunctie, en wordt het ook niet duidelijk waar de beelden over gaan, en puur om sfeer te scheppen zijn ze wat mij betreft te cryptisch.

Daarnaast leest het niet zo vloeiend. Komt natuurlijk door die interpunctie, maar zou ook iets met ritme/zinslengte te maken kunnen hebben.

De eerder genoemde regels, "vingers proberen te ordenen
zodat alleen ik nog kan lezen, hoe het was" en "gespleten haarpunten vertellen niets nieuws" geven me wel het idee dat er meer in zit.

Het is lastig om aan te geven wat er nu precies niet goed aan is, maar ik hoop dat dit een beetje helpt.

Je einde vind ik trouwens wel een dooddoener.

Ja, Guus Meeuwis =)
Ik ben niet zo goed met interpunctie, en ritme is duidelijk ook niet mijn sterkste punt,
maar ik zal proberen er iets van te maken. en ''over uren'' is inderdaad zo bedoeld =)
ik neem aan dat je met ''dooddoener'' bedoelt dat ik ''zó naïef'' beter weg kan laten?
nouja hier een 'verbeterde' versie;

De wasmachine draait over uren
wanneer niemand het kan controleren.
Kledingstukken die alleen van mij kunnen zijn,
met een geraffineerd patroon aan bruinrode vlekken.
Dit alles heeft een zoute, sarcastische nasmaak.

Het was van te voren al, geweten
liet het afweten, om mijn koppigheid.
Redenen zijn er teveel en altijd zal ik liegen.
Verstijfde, blauwe vingers proberen te ordenen,
zodat alleen ik nog kan lezen, hoe het was.

Ademwolkjes beslaan de spiegel.
Het zijn dingen die de hoop wegnemen.
Gespleten haarpunten vertellen niets nieuws,
hoe het zou zijn ''als'', blijft slechts een vraag
voor mij en weet niemand.

'hoe het zou zijn als' was in de eerste versie duidelijker. Ik vind het gedicht verwarrend en donker. Je gebruikt mooie beelden die mij niet veel zeggen, maar een sfeer overbrengen. Ik vind het erg goed wat je schrijft, en hoe je denkt. Goedzo. Graag meer/doorgaan.

Als ik zou zeggen waar het over gaat, dan maakt dat het misschien duidelijker. Maar dan wordt ik ook meteen doorverwezen naar psychologie xD



Meer van zoiets als dit gedicht? heb ik niet. :P

Ik ben het met voorgangers eens, vind dat je goed kan schrijven en dat je een goede stijl hebt.
Je bent alleen te onduidelijk voor buitenstaanders, heb ik zelf ook last van. Dat je moet vertellen waar het over gaat is niet goed, dat moet uit het gedicht op te maken zijn.
Sarcastisch vind ik niet mooi klinken, te direct voor je gedicht.
Doorverwijzen naar psychologie vind ik alleen nodig als de schrijver wil praten over zijn gevoel, inplaats van aanmerkingen krijgen op het gedicht.

"Kledingstukken die alleen van mij kunnen zijn,
met een geraffineerd patroon aan bruinrode vlekken."

Ja eigenlijk had het wel duidelijk moeten zijn, maar ik ben te praktisch, bloedvlekken gaan namelijk erg moeilijk uit kleren zeker als ze droog zijn, en ik verwacht dat *spoiler* gevoeliger en slimmer zijn dan dat... Beetje een vooroordeel.

Dat *spoiler* niet duidelijk in je gedicht naar voren komt vind ik wel goed, omdat dan de beelden beter blijven hangen. Had ik het van geweten, dan zou ik het minder interessant hebben gevonden als gedicht. Weer een vooroordeel natuurlijk.

Bij alle strofes vind ik de laatste 2 zinnen telkens net niet in het ritme/metrum passen van wat je daarvoor hebt neergezet.
Vooral: Dit alles heeft een zoute, sarcastische nasmaak.