sterven...
 

Een zverzachtend verschijnsel verkruimeld de scheidlijn, van schroeiing en schijt en van scheurende pijn.
Ik sluit nu mijn ogen maar ik zie nog steeds bloed, mijn eigen, vergoten door angst en door moed.
Mijn lichaam is verdwenen, de geest gegeven aan de tijd.
Nu vladder ik doelloos, alleen, alles kwijt.
Niet langer meer zoekend, maar toch zo verdwaald.
Totdat de tijd zich opnieuw weer herhaald...

ik vinnum lekker lopen, beetje gruwelijk, maar hij heeft wel iets... iets.. uh moois?!
niet het goede woord misschien maar hijs zeker goed (behalve dan de gedachte erachter misschien)

Dit vind ik nou echt goed!!!