einde van een dichter
 

laat de dichter toch zijn werken
en zijn dromen om de wereld te verlaten

een lichaam is voor kunstenaars niet minder dan een werktuig
het schept en vormt wat in zijn hoofd ontstaat
het is het brein dat spreekt met kunst nietwaar
maar dat gaat allemaal verloren als de tijd om oren slaat

laat de dichter toch zijn oorlog
en zijn wensen om te dichten voor een ander

het zintuig van de dichter is bij uitstek wel zijn zicht
daarmee werkt hij naar alleen zijn toe en ziet de ander niet
in eenzaamheid pleegt hij dan schepping van het woord
in treurnis en gedraagzaamheid schrijft hij zijn melodie

laat de dichter toch alleen
en dan zal hij schrijven van de liefde

deze hier vergaarde ooit gedachten van rood ongenoegen
schreef deze op papier en dacht er niet bij na
nu is hij door jouw zachtheid dronken
en de dichter in hem volgt in blauwe euphorie zijn Vader na

had de dichter toch gelaten
je hebt hem per abuis vermoord

Ik vervloek hier en de liefde daar die alle schone kunsten stoort

Neem het niet te letterlijk, zou ik zeggen. Het is een beetje overdreven.

Hmpf ik ben het niet met je inhoud eens, en daarbij leest het echt heel erg moeilijk weg...je bent ook erg tegenstrijdig zoals in
laat de dichter toch alleen
en dan zal hij schrijven van de liefde


Wanneer hij alleen is zal hij geen liefde kennen...

Maargoed dat zou nog wel eens achterliggende gedachten kunnen betreffen...

Ik vind je text idd zwaar overdreven en ik denk dat wanneer je duidelijker zou schrijven er ook best een boodschap in zou kunnen zitten, maar momenteel kan ik het echt niet vinden...

Hij oogt ook overdreven ;-) Subjectief welliswaar, maar ik vind toch ietwat herkenning. Goed :-)

Overdreven, idd
Je schrijft op een manier die heel moeilijk wegleest.
Het lijkt of je hele tijd hebt moeten puzzelen om die zinnen te bouwen, komt niet mooi over.

Verder ben ik het met Secreet eens

mwa, overdreven, dat ken ik eigenlijk nergens vinden,
wel een boodschap mooi diep weggestopt.