U zeggen.
 

Ik had het er laatst over met een vriendin. Zeg je u of jij tegen je ouders? Is het volgens jou ouderwets om u te gebruiken? Of is het de normaalste zaak en zeg je het ook tegen vreemde mensen? Zeg je dan tegen je opa en oma ook je of toch netjes u?

Nee, ik noem ze bij hun naam. Ook mijn opa en oma. Het heeft niets met respect te maken, ik heb het gewoon zo geleerd.

Ik zeg bijna tegen iedereen je. Tenzij dat ik het formeel wil houden als ik een telefoongesprek voer of als ik te maken heb met mensen die ik niet ken en de ontmoeting formeel is.

Tegen mijn ouders zeg ik u. Het is er van kinds af aan ingegoten en het is er eigenlijk niet meer uit te krijgen. Tja, wat ik er van vind? Het maakt me eigenlijk niks uit.
Op mijn werk merk ik dat ik nog wel altijd netjes u zeg. 'Alstublieft.' 'Kan ik u misschien helpen?' Maar goed, dat is denk ik gewoon klantvriendelijkheid. Ik let er eigenlijk ook niet zo op, dus de ene keer is het u, de andere keer jij.

Je tegen mijn ouders. U tegen alle tantes en ooms en opa en oma omdat mijn ouders me dat aangewend hebben en het moeilijk af te leren is. U tegen alle onbekenden waarvan ik vermoed dat ze minimaal 2 maal zo oud zijn als ik ben, waarbij het ook moeilijk af te leren is niet meer u te zeggen als ik eenmaal een tijd u heb gezegd en me wordt verteld dat ik best je mag zeggen.

Tegen alle mensen die ik redelijk goed ken en docenten zeg ik altijd je. Ik kan me niet voorstellen dat ik u zou zeggen tegen een familielid. Ik zou ook raar aangekeken worden, denk ik.

Tegen mijn oudoom wel. die is daar ook heel precies in. Voor de rest tegen niemand.

Ouders altijd met papa of mama, zelfs niet bij hun naam. En ik spreek ze ook niet aan met u. Dat heb ik zo aangeleerd en dat gaat ook niet meer veranderen, denk ik. Mijn oma noem ik vaak ook oma, en daar zeg ik ook geen u tegen. Bij ooms en tantes ook je, maar bij docenten en onbekenden (die (veel) ouder zijn dan ik) wel u.

Tegen mijn ouders zeg ik gewoon je, rest van de familie ook. Volwassen onbekenden spreek ik met u aan. Tegen docenten zeg ik ook altijd u, ook al zeggen ze dat ze bij hun voornaam genoemd willen worden. Dat krijg ik er gewoon niet uit.

Ik vind u zeggen tegen docenten vaak schools en kinderachtig staan.

Docenten bij hun voornaam noemen... :bibber:
U zeggen ook weer overdreven.

Op de middelbare school wist ik van de meeste docenten niet eens de achternaam.

Ik krijg vaak genoeg te horen dat docenten dat juist fijn vinden. :D
Dat ze u genoemd worden dan hè.

Dat mag, maar ik vind het gewoon niet fijn voelen om 'je' te zeggen.

Tegen klanten in de kiosk zeg ik trouwens vaak U als ik ze voor het eerst aanspreek, en als ik ze hun bestelling geef stap ik over op je. Dan kennen we elkaar goed genoeg.

Natuurlijk noem ik mijn ouders gewoon jij. Mijn opa en oma ook. Mijn docenten ook.
Onbekenden noem ik aanvankelijk altijd u, totdat ze aangeven dat ze liever 'jij' horen, wat vaak het geval is.
Ik hecht vrij weinig waarde aan het woordje 'u'. Het heeft wat mij betreft niet echt veel te maken met respect, pubers die hun docenten u noemen hebben echt niet automatisch respect voor ze.

Ik heb altijd het idee dat het woordje u een grotere afstand schept dan jij.

Ik denk dat dat klopt.

Bij docenten hoort dat eigenlijk ook, vind ik. En bij onbekenden in eerste instantie misschien, omdat je niet weet met wie je te maken hebt, maar later kun je gewoon je zeggen.

Ik vind dat niet bij docenten 'horen'. Je hebt gewoon docenten die veel liever 'jij' horen (die van mij allemaal) en dan zou ik het pas achterlijk vinden als je gewoon stug 'u' blijft zeggen. Dát spreekt pas van weinig respect. :p

Ik zeg 'u' tegen iedereen (ongeacht wat voor functie hij/zij heeft) die ik ouder dan mezelf inschat, tenzij ik hem/haar ken natuurlijk. En er is niemand in de familie tegen wie ik 'u' zeg. Maar goed, in ons Chinees dialect bestaat daar dan ook geen apart woord voor :D.

Tegen m'n ouders zeg ik jij, maar tegen m'n opa en oma zeg ik u.
Ik heb van m'n ouders geleerd dat je tegen oudere mensen altijd u moet zeggen. En bij twijfel ook. Als mensen niet willen dat je u zegt, laten ze dat zelf wel merken. Ik ga er dus nooit automatisch mee beginnen, uit angst onbeleefd over te komen.

Ik vind het trouwens nog steeds vreemd als mensen hun ouders bij de voornaam noemen. M'n beste vriendin doet dat en mijn tante ook tegen m'n oma, maar ik kan er maar niet aan wennen.

Ik zeg geen u tegen mijn ouders of familieleden. Verder zeg ik wel altijd u tegen docenten, het voelt gewoon raar en onbeleefd om 'je' te zeggen.

Tegen onbekenden, vrienden en leraren zeg ik 'You', omdat er geen andere mogelijkheid is.

Ook ik heb tegen mijn ouders altijd 'je' gezegd. Zo ben ik opgevoed. Als ik 'u' zeg tegen familieleden wordt er gelijk een opmerking gemaakt. Ze horen liever 'je' of 'jij' of bijvoorbeeld opa en oma.

Ben het ook met Missy eens dat het woord 'u' een grotere afstand schept dan 'je' en 'jij'.

Mij werd pas een paar weken terug verteld dat dat eigenlijk niet de gewoonte was, en alleen maar omdat een studiegenote die nog Nederlands leert heel braaf dankuwel tegen een docent zei. :D Ik vind het ook een beetje vreemd docenten met jij aan te spreken en ik heb ook zeker de gewoonte om met u te beginnen. Mijn e-mails begin ik ook altijd met dear prof. nogwat.

Tegen mijn ouders zeg ik geen u, tegen mijn tantes ook niet, maar tegen mijn oma wel. Bij vreemden begin ik altijd met u, totdat gezegd wordt dat het niet hoeft (of mag). Alleen bij de moeder en stiefvader van mijn vriend ben ik maar met je jij en jou begonnen, ik weet niet zo waarom maar het is prima zo.

Maar wat dat betreft is Engels wel makkelijker ja. :o

Er zijn ook docenten die de studenten aanspreken met u, dat vind ik altijd wel grappig

Je zegt zelf u tegen je ouders, vind je dan dat er een grotere afstand door ontstaat?


Ik zeg u tegen mijn ouders en ben het totaal niet eens met je bewering. Afstand ontstaat niet door een woordje, maar door de band die je met iemand hebt.
En ik zeg tegen iedereen die ongeveer 10/15 jaar ouder is dan ik (of meer) u, omdat ik het een beleefdheidsvorm vind die ik in stand wil houden. Alleen als mensen het zelf vervelend vinden, zeg ik jij tegen hen.

Dat ligt er maar net aan natuurlijk. Jij hebt altijd al u gezegd tegen je ouders, dus voor jou schept u zeggen geen afstand (aangenomen dat jouw ouders net zo dicht bij je staan als de ouders van mensen die jij tegen hen zeggen tot hen). Voor iemand die alleen u zegt tegen vreemden daarentegen wordt u zeggen automatisch geassocieerd met afstand. Het heeft niet zoveel te maken met het woordje zelf, maar met de betekenis die je eraan geeft.

Ik zeg jij tegen mijn ouders en andere familieleden, u tegen vreemden die idd 10/15 jaar ouder zijn en tegen docenten.

alle docenten en onbekende mensen zijn u, familie is allemaal jij behalve opa en oma. Het gaat er bij mijn hoofd trouwens een beetje moeilijk in dat er kinderen zijn die tegen hun ouders u gebruiken. Hoewel. En ik zei laatst u tegen een moeder van iemand en die zei toen "ZEGDE GIJ U TEGEN MIJ?" en dan voel ik me ook weer zo'n kneusje.

Als er anderen bij zijn noem ik m'n ouders u. Thuis zeg ik altijd 'ie' maar wij praten een soort dialectachtig iets. Heel plat iig. Leraren noem ik meestal u, maar bij sommige ook gewoon je, want dan weet je gewoon dat je dat bij die leraar kunt maken. Bij mijn collega's zei ik ook eerst u en daarna jij, toen ze zeiden dat ik niet zo netjes moest doen;) Tegen vreemden boven de 25 zeg ik ook altijd netjes u. Behalve als je aan degene ziet dat je gewoon jij kunt zeggen, want dat zie ik altijd op een of andere manier.

Ik zeg u tegen onbekenden. Tegen mijn opa en oma zeg ik soms u en soms je/jij. Op mijn werk spreek ik klanten met u aan. Ik zei eerst wel 'alsjeblieft' tegen ze ipv 'alstublieft', totdat een vrouw daar boos om werd. Nu durf ik dat niet meer.:bloos: Best arrogant eigenlijk, eisen met u aangesproken te worden.

Ik vind het trouwens stom 'u' bestaat.

Tegen mijn grootouders en klanten zeg ik u. Bij klanten kan het veranderen naar tutoyeren als zij dat aangeven.

Tegen mijn grootmoeder zeg ik gewoon je, tegen vagere tantes en familieleden meestal wel U. Mensen in de winkel ook als ze veel ouder lijken dan ik. Bijna al mijn leraren ook, behalve eentje dan, die probeer ik met z'n voornaam aan te spreken omdat ik hem als leraar toch al niet serieus meer neem, haha. En nog een andere maar die praat vrijwel altijd in het Engels tegen ons dus dan zeg je standaard you. Wel spreek ik hem dan aan met 'Sir' want eigenlijk spreek ik alle leraren zo aan, of het moet een enorme uitzondering zijn.

dit. behalve tegen mijn opa en oma en de opa en oma en oudtante van ben.

Ik tutoyeer mijn ouders en andere familieleden gewoon. Ik moet er niet aan denken om ze met 'u' aan te spreken, teh horror :|

Bij vreemden hangt het af van de leeftijd. Bij leeftijdsgenoten is het eigenlijk automatisch gewoon 'je' en 'jij'. Ongevraagd, ja. Ze hebben het maar te slikken :p

Ik zeg u tegen volwassenen, tenzij ze mij gaan tutoyeren, dan stap ik over op je.

Vousvoyeren = u zeggen. ;)

Eh ja, dat bedoel ik ;)

Ik spreek mijn ouders en familie gewoon aan met ''je". Mijn oma was wel U. Maar in het Limburgs dialect is dat weer een beetje anders en ik vond dat dat woordje minder afstand schepte. Tenminste, ik vind in het dialect U zeggen minder erg dan in het Nederlands.
Mijn leraren spreek ik in het begin altijd aan met U, maar meestal vraag ik redelijk in het begin of ik U of 'je' moet zeggen. Eigenlijk zeggen ze allemaal 'Zeg maar je!'

....

Nu ik er over nadenk, doe ik dat eigenlijk bij iedereen. Dat ik het vraag. En eigenlijk zegt iedereen 'zeg maar je!'

Ik vind caissières die mij met 'jij' aanspreken ook verschrikkelijk. Ik ben een klant, geen vriendin! Net zo goed vind ik 'doeg' als afscheidsgroet ook niet kunnen in een winkel.
Het heeft er mee te maken dat ik 'u' als een beleefdheidsvorm zie en de caissière in mijn ogen dus onbeleefd is door mij te tutoyeren.
Ik ben alleen weer niet zo dat ik het dan ga eisen.

Ik zeg 'je' tegen familie (ouders/grooutouders) en vrienden. Onbekende volwassenen of bejaarden zeg ik 'u' tegen. Tenzij ze dat expliciet niet willen.

Over het algemeen vind ik het maar onzin, om uit beleefdheid 'u' te zeggen. Ik kan ook heel beleefd zijn en 'jij' zeggen, dat hangt er maar net vanaf hoe ik met diegene omga.

Tegen familie zeg ik altijd je. Tegen onbekende, oudere of een enkele docent die dat heel erg waardeerd (naja 1 dus die mij ook met u aan spreekt :|) zeg ik U. Ik werk in een winkel en dan zeg ik het ook wel eens maar eigenlijk meer als automatisme dan dat ik dat zelf echt wil.

Dat van het limburgse dialect herken ik !
Tegen mensen die ik niet ken zeg ik in het limburgs altijd "u". Behalve tegen leeftijdsgenoten en kinderen. Als ik nederlands moet spreken wordt het meestal "je". Met uitzondering van oudere mensen. (Vanaf een jaar of 50 oid)
Tegen familie zeg ik gewoon je. Met uitzondering van familie waar ik niet zo close mee ben en zijn grootouders.

Hoe vinden jullie het om iemand met mevrouw en meneer aan te spreken? Op werk viel het me namelijk op dat ik "juffrouw" of "mevrouw" wordt genoemd door kinderen.

Ik zei verder ook wel gewoon u, maar alstublieft vind ik lastig uit te spreken. En nu zit ik toch niet vaak meer achter de kassa, dus ach.

Tegen m'n ouders zeg ik je. Tegen ooms/tantes is dat verschillend en tegen m'n oma's allebei u. Bij onbekenden zeg ik meestal u, maar het wordt steeds vaker je (Mensen van 30 vond ik toen ik 12 was nog oud en volwassen, nu niet meer :p)

Bij leraren zeg ik bijna altijd u. De meeste leraren bij ons op school zijn dan ook 45+, maar ook bij jongere leraren vind ik het moeilijk/raar over te stappen op je, omdat ik dat zo gewend ben. Wel noem ik die docent als ik het met anderen over hem/haar heb bij de voornaam, maar als ik hem aanspreek is het vaak toch nog meneer(/mevrouw). :o

Ik zeg tegen mijn ouders/familie gewoon je en jij. Bij vreemden zeg ik u, ook tegen de bewoners op mijn werk. Maar vaak genoeg tutoyeer ik daar ook, zeker als ik de mensen wat langer ken.
Als mensen amicaal doen, stap ik ook vrij snel over op je en jij, ongeacht hun leeftijd.
Ik vind, zoals een aantal mensen hier ook al zeggen, dat U zeggen vrij weinig te maken heeft met respect.

Toen je zei dat jullie met een dialect praten, moest ik even checken waar je vandaan kwam. Rotterdams is een leuk accent om na te doen ook ;)

ontopic

ik zeg je/jij tegen mn ouders.
vroeger zei ik u tegen mn ooms/tantes nu is dat wisselend (de een wilt het wel, de ander niet). Tegen docenten zei ik meestal u, tenzij ze aangaven bij de voornaam genoemd te willen worden en je genoemd wilden worden. Tegen onbekenden zeg ik u.
Als mensen mij u noemen kap ik dat zo snel mogelijk af.

In mijn werk zeg ik tegen collega's je.
In mijn werk zeg ik tegen jongere clienten (tot 18 jaar) je en tegen hun ouders u, maar ik vraag meestal wel of ze liever met u of je aangesproken willen worden. Voor mij zou het namelijk onnatuurlijk voelen om best persoonlijke dingen te bespreken maar dan wel continu met u aangesproken te worden. Maar ik kan me ook voorstellen dat mensen dat wel weer fijn vinden omdat het het op die manier toch wat zakelijker houdt.

De regel die ik als kind meekreeg was: iedereen u noemen tenzij ze zelf zeggen dat ze met je aangesproken willen worden. Uiteraard niet tegen andere kinderen ;)

Zo staat het ook op wikipedia.:y

Ik woon in de buurt van en niet in Rotterdam:P Dan nog kan ik Rotterdams ook goed, het is idd ook een leuk dialect. Wij hebben op dorp gewoon de platte boerentaal zeg maar:D

ontopic: heel vaak zeggen mensen op m'n werk 'u' tegen me als ik bijv. pony's of ezels aan het poetsen ben ofzo:D Dat is echt lol