--
 

--

Hoelang hebben jullie nu al een relatie?

Zelf ben ik er eigenlijk voor dat je (en je vriendin dus ook) eerst op jezelf gewoond moet hebben voor je gaat samenwonen zodat je weet hoe het is om alles zelf te moeten doen en op je eigen benen te staan voordat je samen gaat wonen, maar dat is mijn persoonlijke mening.

Ik vind 16 persoonlijk wel erg jong om samen te gaan wonen. Zeker in de tijd dat je begint met studeren ontwikkel je je nog zo ontzettend, er sneuvelen vrij veel relaties aan het begin van de studietijd. Het is een nogal ingrijpende verandering, en als je dan ook nog samenwoont kan dat best (te)veel tegelijk zijn. Is het geen optie om eerst lekker een jaar apart te gaan zitten, wennen aan het studeren, aan het zelf alles moeten doen, en dan nog eens kijken of samenwonen is wat jullie willen? Dan kunnen jullie het ook langzaam opbouwen.

Ik vind op jezelf wonen op je 16e al erg jong, maar zo jong samenwonen raad ik helemaal af. Ook vind ik dat je je studiekeuze niet van je relatie af moet laten hangen of haar moet pushen in het maken van een keuze.

Zou 't niet doen. Wat Z0pperd zegt en de eerste zin van Poggy. Het is wel fijn om een bekende bij je te hebben in zo'n nieuwe periode, maar in geval van frustraties zul je ook op elkanders lip zitten.

Vooral dit! Maak je eigen keuze met betrekking tot je studie. Het is namelijk een keuze waar je de eerste vier jaar aan vast zit (studie zelf) en daarna nog langere tijd profijt van hoort te hebben (baan). Dat kies je niet op basis van een vriendin mag ik hopen (n)

Verder zou ik samenwonen ook afraden. Leer eerst eens op jezelf wonen. Er komen zoveel nieuwe dingen op je af, zowel met op jezelf wonen als met het beginnen van een nieuwe studie. Na een jaar kun je altijd nog samenwonen.

En maak je geen zorgen over de afstand. Ik heb heel mijn studietijd een relatie gehad (die niet uitging toen ik ging studeren ;)) met iemand die 300 kilometer verderop woonde. Niet het meest praktische, maar haalbaar was het zeker :)

Waarom? Als je enkel dingen bedoeld zoals jij die noemt, dan kun je dat nooit je hele leven volhouden? En als je wel naar dergelijke dingen uit wilt kijken: inderdaad, samenwonen komt vanzelf.

Ik vind trouwens niet dat je per se eerst op jezelf moeten hebben gewoond, voordat je samen kunt gaan wonen. Net zo min als ik vind dat de overgang van school en thuiswonen naar studeren en samenwonen groter zou zijn dan de overgang naar studeren en op jezelf wonen. Wel vind ik 16 nog wat jong (ook om op jezelf te gaan wonen trouwens), maar bovenal vind ik dat je je eigen keuzes moet maken (qua studiekeuze, studiestad, enz.) en moet doen wat voor jou (en de ander in je relatie) goed voelt.

heel verstandig

Ik vind het nogal onverstandig als de reden 'ergens naar uit kijken is'.
Ik vraag me bij deze ook af hoe jullie erbij komen dat het financieel haalbaar is?

Zelf ben ik op 19jarige leeftijd samen gaan wonen, ik was ook nog student,
maar mijn vriend was al fulltime aan het werk.
Ondanks dat hij fulltime aan de gang was, was het nog niet erg makkelijk om rond te komen.
Vandaar dat ik mijn erge twijfels heb, hoe jullie denken wel financieel rond te kunnen komen,
als jullie beiden nog aan het studeren zijn.

Daarbij op deze leeftijd is het risico zo groot dat de relatie nog een keer stuk gaat,
ook al is er misschien nu geen 1 kleine aanleiding ertoe.
Je bent jezelf nog aan het ontwikkelen, en daarmee ook je persoonlijke wensen, maar ook je eigen jij.
Jullie gaan beide dus nog veranderen, waardoor het wel eens kan zijn dat er een moment gaat komen dat jullie uit elkaar gaan groeien. Dan gaat het nogal moeilijk worden, als jullie al samen wonen.

Mijn tip; ook als je niet samen woont kun je enorm van elkaar (blijven) genieten.
Ga leuke dingen doen, maar wacht aub nog even met samenwonen.
Het is namelijk niet altijd even makkelijk, om 24/7 op elkaars lip te zitten.

Of het financieel haalbaar is, is van zoveel verschillende dingen afhankelijk...

Mijn vriend (nu man) en ik zijn samen gaan wonen toen we allebei nog studeerden. We kregen natuurlijk studiefinanciering, hij werkte er twee dagen naast en we kregen allebei een kleine bijdrage van onze ouders. Dit alles maakte dat we goed rond konden komen. Inmiddels hebben we meer geld, maar ook meer en vooral ook hogere uitgaven en is het rondkomen dus niet makkelijker geworden oid. Over het algemeen leef je naar het geld dat je hebt (of iig: dat zou je moeten doen ;)).

Waar ik het wel mee eens ben is dat je ook als je niet samenwoont enorm van elkaar kunt (blijven) genieten. :)

Ik heb de berichten hierboven even niet gelezen, maar ik zie het verschijnsel op dit moment meer om mij heen. Persoonlijk zou ik het niet doen en lijkt het me funest voor je relatie. Ik weet niet hoe lang jullie al een relatie hebben, maar zeker op zo'n jonge leeftijd kunnen dingen nog spannend zijn, zeker als je kunt uitkijken naar elkaar zien in het weekend. Er naar toeleven. Dat verdwijnt natuurlijk compleet als je elkaar elke dag ziet. Mijns inziens ga je dan letten op het opruimen van een tandenborstel en krijg je irritaties over het wel of niet doen van de afwas of wat er gekookt moet worden die avond. Je zit dan in een keer wel heel erg dicht op elkaars lip.

Daar komt naar mijn idee nog bij dat jullie 18 en 16 zijn, dat is een leeftijd waarbij je uit huis gaat. Je verwerft dan een nieuwe vrijheid, omdat je los komt van je ouders. Om dan gelijk weer een dergelijk 'thuis' te gaan creeeren met een vaste partner vind ik zonde van je jeugd, van je vrijheid. Echt op eigen benen leren staan is een bijzondere ervaring. Ik zit er nu zelf in en ik moet eerlijk zeggen dat ik blij ben dat ik het echt op eigen kracht doe. Je kunt steun bij elkaar zoeken en ervaringen delen in de weekenden en de vakanties. Ik zou zeggen: hou het jong, hou het fris, gun elkaar de ruimte. Dan komt het volgens mij eerder goed :).

Ik heb een soort gelijk iets, maar dan net andersom. Ik ben zelf op dit moment zeventien (17) jaar en bezig met mijn eindexamen jaar HAVO (als ik klaar ben, ben ik 18 jaar). Mijn vriend in 20 jaar en bezig met Duitse Taal en Cultuur studie aan de Universiteit van Amsterdam (tweede jaar).
Het is niet zo dat wij echt gesproken hebben over samenwonen, maar ik probeer dat onderwerp ook een beetje te vermijden. Ik zie mezelf niet zo snel gaan samenwonen - niet omdat ik niet van hem houd, maar omdat ik dat best een beetje eng vind. Onze relatie is vaak grotendeels online, aangezien hij in een andere stad dan ik woont en erg veel tijd hebben we allemaal eigenlijk niet (dus ieder weekend elkaar opzoeken is niet te doen!). Het is dan ook erg wisselend hoe vaak wij elkaar zien.
Hij heeft wel eens laten vallen dat ik hij later met me wil samenwonen, maar ik weet niet zo goed wanneer "later" is en wat ik zou moeten antwoorden als hij het mij zou vragen. Ik denk dat ikzelf nog veel te jong ben om te gaan samenwonen en bovendien lijkt de omschakeling van "elkaar niet zo heel vaak zien" naar "elkaar dagelijks zien" een behoorlijk grote.

Hebben jullie hier ervaring mee of handige tips of zo?

Je er vooral niet druk om maken als je vriend niet aangeeft dat hij 'nu' met je wil samenwonen. Later kan nog een hele tijd duren, wie weet wat er in de tussentijd allemaal gebeurd. Als hij wel zou vragen hoe je erover denkt om binnen korte tijd (zeg, een half jaar) te gaan samenwonen, zou ik eerlijk zijn. Gewoon aangeven dat je het best nog een beetje eng vindt, omdat de relatie op het moment zo in elkaar zit dat jullie elkaar vrij weinig zien. Eerlijk zijn is misschien niet het makkelijkste, maar je schiet er wel het meeste mee op.
Maar voor het zover is: Maak je niet zo druk omdat hij zegt 'later' wil ik samenwonen. Ik zeg ook tegen mijn vriendje 'Later als we gaan trouwen' maar dat wil niet zeggen dat we morgen in ondertrouw gaan, om het maar even aan te geven.

Als je NU samen gaat wonen, kun je ook niet uit elkaar groeien tijdens je studie.

Want?

Hoe kom je op dat idee?

'k wou het juist te zeggen... niet uit elkaar groeien heeft niet noodzakelijk te maken met constante fysieke proximiteit.

Ik denk dat je tijdens je studie gaat leren echt zelfstandig te worden en dat je je tijdens je studie ook op sociaal en relationeel (weet ik veel allemaal) gebied je verder ontwikkelt. Als je die ontwikkeling samen meemaakt groei je eerder naar elkaar toe dan van elkaar af.

Simpel toch?

da's geen wetmatigheid hoor.
als je uit elkaar zou groeien als je niet bij elkaar woont, zou je ook uit elkaar groeien als je wel bij elkaar woont.

ik zie het juist twee kanten opgaan, kan me heel goed voorstellen dat je juist uit elkaar groeit omdat je verandert

Nee, maar dat heb ik nou net niet gezegd. Ik heb gezegd: Als je samen een geestelijke ontwikkeling doormaakt dan groei je eerder naar elkaar toe dan van elkaar af als je het niet samen meemaakt.

Juist.
Mijn vriend en ik zijn gaan samenwonen in een zeer vroeg stadium van onze relatie (lees: Eigenlijk direct) en hebben in een jaar tijd enorm veel veranderingen doorgemaakt. Dit brengt met regelmaat discussie-voer met zich mee, doordat we in ons dagelijks leven beiden met veel verschillende dingen te maken krijgen, die van belang zijn bij onze ontwikkeling. Juist die individuele ontwikkelingen brengen veranderingen, en daarmee vaak ook verschillen teweeg die bij lange na niet gemakkelijk te overbruggen zijn. En juist dat kan een relatie imo erg instabiel maken.

Samenwonen (ook op zeer jonge leeftijd) kan prima, maar bij twijfel is het wellicht een betere optie om eerst allebei op kamers te gaan in dezelfde stad, en daarna het hele plan nogmaals te bekijken.

maar het is niet noodzakelijk zoals jij het zegt! je luistert zelf niet :nono:
ontwikkelen doe je alléén, en of je 'in dezelfde richting ontwikkelt' hangt heus niet af van het samenwonen of niet, dat hangt af van wat er rondom je gebeurt, en 't is niet omdat je in hetzelfde huis woont dat je ook dezelfde omgeving hebt.
jij bent zo het persoon dat wanneer het minder goed gaat in de relatie ook zou voorstellen om te gaan samenwonen, "want dan zal het wel beteren" ?