Wat is liefde nu eigenlijk?
 

Je ziet hem en je voelt je helemaal licht en de zenuwen gieren door je lijf. Je zoent en je denken wordt volkomen uitgeschakeld. Je laat je handen onder een t-shirt glijden en je kan de opwinding bijna niet aan.

Dat is verliefdheid, slechts een chemische reactie. Dit lees je in boeket-boekjes en je ervaart het als tiener, af en toe. Ik ken het, maar het is niet vol te houden.

Je komt thuis en je vind het gezellig dat je huisgenoot er is, lekker samen tv kijken. Of je vriend(in), zelfde idee. Je slaapt in een bed, je mist degene als die er niet is, een beetje. Je wilt het niet uitmaken want dat lijkt je wat rigoureus, maar waarom het aan is? Tsja, het is gezellig.

Wat is echte liefde? Wat is het verschil tussen algemene onzelfzuchtige acties en houden van? Is er verschil?

Is er een verschil tussen de man waarmee je trouwt omdat je hem wel oké vindt en het waarschijnlijk wel goed gaat tot de eventuele kinderen het huis uit gaan, en vlinders in je buik hebben bij het idee een levenslange verbintenis aan te gaan met juist die persoon, het totale zeker weten.

Ik verwacht niet dat ik iemand tegen zal komen van wie ik met totale zekerheid kan houden en waarmee ik zonder reserve in het huwelijksbootje zou stappen. Wie wel?

Wie kan me vertellen wat liefde is, hoe liefde voelt, zodat ik het kan zoeken en herkennen?

Nou, ik heb nog nooit gehad dat ik iemand zoende en dat mn denken totaal werd uitgeschakeld. Ik denk dan ook wel eens aan de boodschappen, wat een irritant liedje er op staat of waarom ie mn beha niet uit krijgt.

Misschien kom jij diegene niet tegen maar het kan zeker wel.
Ik heb nooit een ideaal beeld van een man in mijn hoofd gehad maar mijn vriend is echt perfect voor mij.
Ook al zijn er dingen die niet klikken tussn ons, heeft hij karaktertrekken die mij soms storen enz. Toch wil ik mijn leven met hem delen.
Ik kan me niet voorstellen dat ik gelukkiger met iemand kan zijn dan met hem en wil daarom ook graag met hem oud worden. Ik hou echt 100% van hem en weet zeker, hoe lang het ook nog duurt, dat ik met hem wil trouwen.

Ik denk wel dat ik nu iemand heb waarmee ik de rest van mijn leven zou kunnen spenderen. Maar ik ben pas 16 en kan dat eigenlijk nog niet zeker weten. Tenminste, dat is wat anderen mij altijd zeggen, en zelf heb ik soms ook dat idee. Maar aan de andere kant, waarom zou dat niet kunnen? Ik weet dat deze jongen echt niet zomaar iemand is. Hij is bijzonder, en dat had ik ook gevonden als ik gewoon vrienden met hem was (gebleven).
Ik kan je niet zeggen wat echte liefde is, ik zou het je ook niet kunnen zeggen. Maar ik denk dat ik het wel voel en ik vind het eigenlijk echt onbeschrijfelijk.

Maar ik zou nog liever levend verbranden dan hem kwijt te raken. In ieder geval op dit moment.

wat een tof topic!

ik heb eigenlijk geen idee wat liefde is, maar ik moet er wel achter komen want ik heb ooit besloten dat liefde het belangrijkste op aarde is.

Wikipedia zegt er best wel interessante dingen over, en verwijst naar een boek dat heel goed schijnt te zijn, ik moet het zelf nog lezen, de vier liefdes, van CS Lewis (die schrijver van narnia). Veel mensen die ik ken hadden het gelezen en die vonden het heel goed. Hij legt in het boek vier soorten liefde uit.

Ik wil graag met iemand trouwen waarvan ik niet alleen denk, daar houd ik het wel mee uit, maar met iemand die ik na veertig jaar nog steeds bewonder. Voor mij is het in vriendschappen ook mogelijk om iemand na eeuwen nog steeds te bewonderen dus moet met liefde ook mogelijk zijn.

Ze zeggen dat liefde tussen man en vrouw voor tachtig procent vriendschap is, maar wat is vriendschap.

Ze zeggen ook dat liefde een keuze is, dat liefde je niet alleen gewoon overmeesterd, maar dat je lief kunt hebben. Als je met iemand trouwt weet ik zeker dat je die keuze regelmatig moet maken, maar het leuke gevolg daarvan is dat je iemand dan ook lief hebt. Ik denk dat wanneer je kiest om lief te hebben, je vanzelf ook een 'ik houd van je'-gevoel krijgt. Denk aan al die mensen die uitgehuwelijkt worden, en vaak van elkaar leren houden. De meeste vrienden die ik heb heb ik bewust gekozen, is niet helemaal vanzelf gegaan, maar ik bedacht, ik wil vrienden met jou worden, meestal omdat ik ze tof vond, en toen ik dus eenmaal vrienden met ze werd ging ik meer van ze houden. Volgens mij werkt het ook zo met liefde tussen man en vrouw, je kiest iemand omdat je hem/haar tof vind -> verliefd bent, en vervolgens ga je van diegene houden. Maar weet ik veel wat dat houden van dan inhoud. Ik denk dat ik wel van mn vrienden houd. Maar waar dat het hem precies in zit.

Iemand gaf me pas een samenvatting van het boek 'de vijf talen van de liefde' van Gary Chapman. Hij zei dat er verschillende talen van de liefde waren, manieren waarop je liefde communiceert:

lichamelijk contact
dienen
samenzijn
cadeautjes geven
bemoedigende woorden

mijn taal van liefde is samenzijn, ik voel me geliefd als iemand mijn gezelschap wil en ik laat iemand zien dat ik van hem houd door samen te zijn met hem/haar. Ik wil ook altijd graag samen zijn met mn vrienden, dus houd ik van hen neem ik aan.

Nja, ik weet het allemaal niet precies, ik zal er nog es een nachtje over slapen, in ieder geval heb je al twee boeken die je kunt lezen over liefde :)

Ik heb me dat ook wel eens afgevraagd..en als je inderdaad die boekjes leest, denk je ook van 'ok, wat doe ik verkeerd?'. Ik denk zelf na enkele relaties gehad te hebben, dat ik nu iemand heb ontmoet met wie ik best oud zou willen worden. Nu moet ik wel zeggen dat ik door vorige relaties dat sowieso minder snel denk, want bij mijn exen dacht ik ook 'hiermee word ik oud'.
Afijn, ik merk zelf dat ik na verschillende relaties gehad te hebben, steeds dichtbij een jongen kwam die het beste bij me paste. Mijn eerste vriendje was een drama-queen, mijn tweede vriendje was nuchter & zakelijk, mijn huidige vriend is gevoelig maar geen zeikerd en ik kan goed met hem praten over belangrijke dingen (dus niet alleen werk). Ook kan ik bij hem het meest mezelf zijn, al doe ik nog zo vervelend..door dat soort dingetjes ben ik wel gaan denken dat hij het misschien is. The one. Maar dat weet ik ook nooit helemaal zeker.

Ik weet wel dat in de eerste maanden ik inderdaad nauwelijks helder kon denken als we zoenden, elkaar aanraakten en verder gingen. Dat had ik nog nooit gehad bij mijn exen, maar bij deze was het vanaf zoen 1 vuurwerk. Natuurlijk is dat wel wat minder, maar na een jaar kan ik zeggen dat het nog steeds allesbehalve saai is en dat er nog steeds hartstochtelijke momenten zijn ;).

Ook laat hij me mooi en bijzonder voelen en probeert hij het beste uit me te halen. Hij moedigt me aan om mijn dromen achterna te gaan, is blijer dan ik als ik een tentamen haal en als me iets gebeurt of iemand komt bedreigend over, doet hij alles om mij te beschermen. Hij schrijft lieve briefjes voor me, durft het toe te geven als hij fout zat, zegt uit zichzelf sorry, moedigt me aan om lekker in pyjama bij hem op de bank te komen zitten en vindt dat ik me niet hoef op te maken omdat ik altijd mooi ben volgens hem, rijdt voor me naar de bakker om mijn lievelingsbroodjes te halen en kookt voor me. Niet dat hij de ware is omdat hij zoveel voor me doet, maar het feit dat hij zich zo kan geven aan mij, dat vind ik mooi. En maakt ook dat ik me helemaal aan hem wil geven. Dat is voor mij de definitie van ware liefde, denk ik.

Het is niet eenvoudig dit begrip eenduidig te definiëren. Over het algemeen komt het erop neer dat een geliefde zich wat mij betreft van tijd tot tijd goed door de liefdesvriend(in) moet laten afranselen, waarbij hij of zij wel tegenstribbelt en jammert, maar zich niet werkelijk aan de straf probeert te onttrekken, omdat hij of zij er ergens ook wel van geniet. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat iedereen die zich onder deze voorwaarden laat afranselen etc. ook meteen een geliefde is. Moeilijk!

Ik denk dat het begrip liefde voor ieder persoon anders is, en dat het iets is dat deels bepaald wordt door je culturele opvattingen en je ervaringen.

Voor mijzelf kan ik het begrip liefde ook moeilijk omschrijven, van sommige mensen hou ik, van anderen niet. Van mijn vriendje hou ik natuurlijk nog het meest. Ik denk dat ik best oud zou kunnen worden met mijn vriend, maar dat dacht ik bij eerdere relaties ook wel eens en toen bleek het ook niet te kunnen. Voor mij is liefde een soort van geborgenheid, weten wat je aan elkaar hebt, het fijn vinden om elkaar aan te raken. Dat is natuurlijk niet altijd zo, soms zijn er ook wel irritaties, maar ondanks zijn slechte kanten wil ik toch bij hem blijven en ik hoop dat dat andersom ook zo is.

Liefde is dat gevoel wat je hebt bij iemand die je totaal kunt vertrouwen en waarvan je weet dat hij/zij nooit iets zal doen om jou bewust te kwetsen.
Houden van iemand is dan een onderdeel van liefde. Ik denk dat liefde in principe tijdelijk is. Ik ben niet zo heel erg van het eeuwige liefde concept, ik kan namelijk nog niet bedenken of ik over 40 jaar dezelfde gevoelens voor mijn vriend heb als nu.
Dat zoenen met vuurwerk in je buik is bij mij alleen zo als ik echt verliefd ben. Niet dat ik het nu niet lekker vind om met mijn vriend te zoenen maar dat voelt gewoon anders.
Ik denk wel dat je verschillende vormen van liefde hebt naar verschillende personen. Dus vriendschappelijke liefde, comfort liefde, erotische liefde. zoiets.

Ik denk dat voor een groot deel liefde iets egoistisch is. Maar ik weet niet precies hoe ik dat uit moet leggen.

Liefde is een inspiratiebron voor bijna elke artiest. In mijn ogen heb je een kunstvorm zoals poëzie of muziek nodig om liefde enigzings te kunnen benaderen. Maar liefde is zoiets moois en mysterieus, dat het eigenlijk niet uit te leggen is.

Ik voel liefde voor veel mensen, maar je vraagt specifiek naar romantische liefde... Bij een goede relatie komt er nog veel meer kijken dan liefde alleen.

Liefde is een tot nu toe nog niet zo goed begrepen proces in het lichaam.

geloof je dat echt helemaal? Of denk je dat puur verstandelijk?

Natuurlijk, als emoties niet vastliggen in de fysieke toestand van de materie van het lichaam, waar zitten ze dan?

Alsof je liefde ooit zou kunnen definiëren. Ik zou het nooit kunnen omscrhijven. Maar als ik het ervaar, dan herken ik het.

hm, ok. Dat moet erg relativerend werken. Om zo te denken. Want wat is in principe vijftig-honderd kilo aan vlees. Dan is er dus niks belangrijk. Rustig :)

Liefde is...
in elk geval iets heel anders dan verliefdheid. Veel mensen halen dat door elkaar, terwijl het 2 verschillende dingen zijn.
Je kan heel veel om iemand geven, maar niet verliefd zijn. Verliefdheid is ook heel simpel en duidelijk, je bescreef het in je openingspost. Het is een emotie, een gevoel. Geen rationeel te verklaren handelen.
Liefde is niet perse verliefdheid, liefde neigt meer naar houden van. Verliefdheid is ook geen vereiste voor liefde. Liefde tussen 2 mensen is er als deze personen een duurzame relatie kunnen onderhouden waar ze gelukkig van worden. Op verliefheid alleen kan je geen duurzame relatie onderhouden, daar is heel veel meer voor nodig.

Natuurlijk zijn er dingen belangrijk, namelijk de dingen die je zelf belangrijk maakt. Zoals liefde.

Liefde...

Ik denk dat niemand weet waarom hij iemand liefheeft. Ik denk ook dat liefde iets onvoorwaardelijks is. Het is niet zo dat de ander je iets moet geven zodat jij van die persoon kan houden. Sterker nog, ik denk dat houden van/ liefhebben geheel vanuit je zelf moet komen. Het is het beschouwen van een ander als onderdeel van jezelf. Volgens mij heeft het ook bar weinig met andere emoties te maken. Je hebt geen vertrouwen nodig voor liefde, geen angst, of enige andere emotie.

...

Liefde.... het blijft moeilijk te beschrijven.

Ik weet niet of ik dat ook zo ervaar. Op zich natuurlijk wel, omdat je je er zelf goed bij voelt, maar aan de andere kant kan het ook behoorlijk onzelfzuchtig en misschien wel niet goed voor je zijn, dus waarom zou je dan liefde voelen?

Een voorbeeld: een tijd geleden is de moeder van een vriendin overleden terwijl zij toevallig net in het buitenland zat. Toen ik dat hoorde voelde ik me de rest van de dag rottig en de dagen erna ook wel. Niet dat ik die moeder kende, maar ik vond het zo zielig voor haar. Iets dergelijks ervaar ik niet als egoistisch, ik had er immers geen baat bij me zo te voelen. Ik kon niets aan de situatie veranderen immers.

Ik wel
Wat liefde is is heel moeilijk uit te leggen. Hoe het voelt ook. Probeer maar uit te leggen hoe de liefde die je voor bv je ouders voelt is. Liefde herken je als die er is (hoewel je ook andere gevoelens met liefde kunt verwarren). En liefde zoeken is niet mogelijk. Het overkomt je.

Daar kan ik me alleen maar helemaal bij aansluiten :)

ik kan niet 'echt' van mensen houden. vind het vaak enge wezens, vooral vrouwen.
ik kan makkelijker van katten houden btw, omdat ik het gevoel heb dat dat betrouwbare wezens zijn. haast oneindig loyaal in vriendschap/een band hebben, en weinig conflict (geen ruzies bijv, ja hoogstens een korte ergernis)

Wouldn't identify it if it came around and bit me in the ass.

Iedereen heeft 'fouten' of minpuntjes. Hoeft verder niets ernstigs te zijn, maar dat je dat nu nog niet kan zien, betekent alleen maar dat je nog een roze bril op hebt ;)

Dat dat jouw ervaring is betekent niet dat dat voor iedereen zo is :).

Jawel. Niemand is perfect. Maar goed, je kan het ook wel wiskundig aannemelijk maken; als er één perfecte intelligentie is voor een partner, en intelligentie is een continue variabele, is het onmogelijk als partner om perfect te zijn.

"perfect ondanks imperfecties" ;) tuurlijk heeft hij minpuntjes (like dûh) - het is meer dat die imperfecties mij niet in die mate storen dat ik hem dus moet 'accepteren' zoals hij is: ik kan hem perfect vinden incl. zijn imperfecties ...

overigens vind ik hem juist perfect omdat hij niet perfect is
en ja, I know, da's een contradictie in terminis, maar da's het punt juist :p

ohja, en 'accepteren' vind ik te veel klinken als 'genoegen nemen met' en dat is ab-so-luut geen goede uitdrukking

liefde is pas echte liefde, als je voor iemand zou kunnen sterven:)

Ik kan me zo gauw geen situatie bedenken waarin het nuttig zou zijn als ik dood zou gaan voor mijn geliefde. Of is het niet de bedoeling dat het nut zou hebben?

Dat is geen liefde, dat is verbloemde suïcidaliteit.

hij heeft een harttransplantatie nodig en jouw hart zou voor hem in aanmerking komen ? :D

Dan houdt hij zoveel van mij dat ie zelf dood zou gaan. :p

dat heb ik dus ook, hij zou het mij nooit vergeven dat ik voor hem zou doodgaan, want wat moet hij zonder mij? - en ik bij hem ook, jezus ik zou woest worden dat hij mij zoiets aandoet, een leven zonder hem?! LUL!! :D :D

Behalve als jouw variabele en die van je partner gelijk lopen.

Nee.

Ik maak onderscheid tussen liefde / verliefdheid.

Ik vind enkel liefde een absolute voorwaarde om met iemand in het huwelijkbootje te stappen, verliefdheid in het geheel NIET!!!

Wat ervaar ik als liefde:

Ik hou van iemand omdat hij / zij
wederzijds loyaal is,
wederzijds vertrouwen heeft,
iemand die mij accepteerd zoals ik mezelf accepteer,
Dat je elkaar wederzijds kunt aanvullen: hetgene waar ik niet over beschik, kan mijn partner aanvulling aan geven en andersom; je vormt dus samen een team.

Verliefdheid is ook mooi, alleen tijdelijk:p

Waarom zou het dan niet zo zijn?

Omdat de parameterruimte van karaktereigenschappen van potentiële partners continu is. Bijvoorbeeld: stel dat de ideale lengte voor iemand 1m91 is. Het is onmogelijk exact die lengte te hebben (even aangenomen dat je een consistente manier hebt om lengte zeer precies te bepalen).

Liefde is een tijdelijke samenspel van chemische gevoelens en een onwaarschijnlijk ideaalbeeld.

Dat is verliefdheid.

Liefde is de overtreffende trap van waardering:o