minderwaardigheidscomplex(?)
 

Hallo,

Ik moet even wat kwijt. Ik ben snel depressief, als ik bijvoorbeeld iets niet doe zoals het hoort dan is mijn hele dag naar de tering. (Of als ik merk dat iemand mij niet mag.) Ook al weet ik dat het niet rationeel is om zo om te gaan met tegenslagen, reageer ik toch zo. Ook heb ik gemerkt dat ik nogal negatief tegenover het leven sta en ook een zeer negatief zelfbeeld heb. In het verleden vertelde ik mijzelf dat ik dom en/of lelijk was, en ergens geloof ik beide nog steeds om eerlijk te zijn. Niet om zielig te doen, niemand weet het, met niemand praat ik erover. Dit is hoe ik mij voel.

Vroeger probeerde ik erover te praten met vrienden, althans ik zei wat ik dacht. En dat werd vaak afgestraft met: “Doe normaal man.” en ik voelde mij niet begrepen. Sindsdien besloot ik nooit erover te praten, want dan kwam ik toch over als een sneu mannetje. En ik haat dat om zo gezien te worden.

Ik studeer, soms heb ik pieken en dalen in het werk wat ik moet doen. Ik heb de laatste weken een 'stop' en ik kan gewoon mijzelf niet motiveren om iets nuttigs te doen. Ik heb dat vaker gehad. Ik denk dat ik vanaf de basisschool niet meer mijn best deed voor wat dan ook, als ik terugkijk. (Desalniettemin doe ik nu HBO.)

Ik laat gauw over mij heen lopen en ben aardig passief, hoewel dit erger was vroeger. Ik maak in ieder geval flink wat vooruitgang op dat gebied. Maar ik maak nog steeds moeilijk nieuwe vrienden, hoewel ik blij ben dat ik toch een goeie groep vrienden heb opgebouwd via via. Verder heb ik nog nooit een relatie gehad en schaam mij daar erg voor. Ik kan goed met meisjes praten, gelukkig want dat was vroeger niet het geval. Maar verder dan een babbeltje kom ik niet. Social talk ben ik sowieso slecht in. Gelukkig heb ik met werk daar weinig last van. Zodra ik in een groep gegooid wordt, zoals in een klas, red ik mij prima vreemd genoeg.

Ik denk veel na over de dood, en zelfmoord. Maar ik heb geen zelfmoordneigingen. Misschien als ik geen familie of vrienden had, maar ik kan niemand dat verdriet aandoen. Maar ik zou liegen als het mij niet een klein beetje fijn leek om alles nu te eindigen zonder dat ik daarbij iemand verdriet zou doen in dat proces. Ik loop vaak rond met het idee dat er wat mis is met mij.

En dat is mijn verhaal. :D Ik hoop niet dat ik nu zielig overkom, dat is niet de bedoeling. Ik wilde gewoon het even kwijt. Is dit verhaal herkenbaar voor sommige mensen?

Daar kan ik mijzelf best in je verhaal vinden, en nee het is niet zielig om dit hier te posten, en dat weet jij ook wel.

Je zegt dat sinds 1 van je vrienden zei: "Doe normaal man" en sindsdien niet je bek opentrekt. Tijd dat je je stem wel laat horen, er is toch wel iemand waarmee je kan praten? Ik doel met name met je zelfmoord gedachten, ja je doet het niet maar toch moet je dat niet opproppen.

en je zegt dat je denkt dat er wat mis is met je, en volgens mij doel je op dat je een geestelijk iets hebt, ga even stilstaan bij prof.hulp en denk dan niet meteen "profecionele hulp, daar gaan alleen echte gekke mensen heen" dat is niet zo

succes dude/dudette

hoe oud was je ook alweer?

Misschien. Maar eigenlijk hebben al mijn vrienden de neiging om 'dat soort mensen' aandachttrekkers te noemen. Daar komt bij, en daar ben ik het mee eens, dat zo'n daad erg egoïstisch is. (Maar aan de andere kan ik het ergens snappen dat je zo de weg kwijt bent dat het de enige optie gaat worden. Gelukkig is dit niet bij mij het geval.) Verder zou ik niet iemand weten om in vertrouwen te nemen hierover.

Ja ik weet het. Maar ik durf die stap niet aan. Ik weet niet of dat ik dat ooit kan. :o

25

Je lijkt mij wel :|

Verder heb ik op dit moment even niets zinnigers te zeggen.

Niet lullig bedoeld, maar ik vraag me af wat die vriendschappen inhouden als je vrienden jou een aandachttrekker vinden als jij laat weten dat je je slecht voelt.. Dan kunnen dat nooit hele goede vrienden zijn, lijkt me, al ben ik nu misschien heel erg kort door de bocht. Verder herken ik je verhaal wel, maar ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik je zou kunnen helpen. Professionele hulp zoeken, zoals Rode panda ook al zegt, lijkt me toch wel verstandig.

Ik heb precies hetzelfde alleen was ik nooit passief. Verder praat ik mezelf in dat ik niks kan en niks goed doe en kan doen i.p.v. mezelf zeggen dat ik dom of lelijk ben. Voor de rest precies hetzelfde.

Dat over de dood; daar kan ik mij echt precies in vinden: denk er wel over na. maar kan idd niemand dat verdriet aandoen en heb geen zelfmoordneigingen. Wel zou ik het af en toe fijn vinden er niet meer op deze aardbodem te zijn.

Ik zoek zeker geen professionele hulp omdat ik mezelf dan zwak en een mietje vind.

neem je ook geen aspirientje als je hoofdpijn hebt of ga je niet naar het ziekenhuis als je een hersenschudding hebt?

het enige verschil tussen een dokter een psycholoog is dat het bij de ene om je lichamelijke, en bij de ander om je psychische gezondheid gaat. Gezondheid, heeft dus verder niks met je identiteit te maken.

ooit eens je beste vriend apart genomen en zeggen dat je ergens mee zit en je wist niemand anders te kiezen?

dat je het niet durft, waar ben je bang voor? uiteindelijk bang of niet, doe het! gewoon doen en ook al zal dat voor jou niet "gewoon" zijn, Als je het doet en er heen gaat.. je hebt geen idee hoeveel goeds dat met je zal doen en dit klinkt heel ongeloofwaardig maar of je doet het nu, of ooit.. dan is nu echt het beste moment. Dan ga je naar de huisarts, je zit in de wachtkamer en je hebt geen idee hoe je het wilt zeggen maar zodra jij daar zit. dan komen de woorden wel vanzelf en tja een lange weg te gaan misschien maar zekers beter dan het niet doen

Het was een tijd geleden, zo'n zeven jaar geleden dat ik er down was. Ik was erg negatief over mijzelf en ik zei het hardop in plaats van in mijzelf. In ieder geval was de reactie daarop ongeveer wat ik zei. Maar dat komt hoogstwaarschijnlijk omdat ze zich niet in konden leven in mijn situatie, aangezien ze ook niet op de hoogte zijn. Althans dat is hoe ik er nu tegenaan kijk als ik het analyseer. :) Ik ben het met je eens dat het slechte vrienden zouden zijn, maar dat zijn ze zeker niet. Maar goed, ik onthoud het wel al die jaren... blijkbaar heeft dat incident mij meer beïnvloed dan ik dacht, nu ik er goed over nadenk.

Zo simpel is dat niet. Een briesje is geen orkaan en visa versa. Voor hoofdpijn hoef je niet je diepste en pijnlijkste gevoelens te bespreken met een wildvreemde. Daar neem je een simpelweg een pilletje voor. En hoofdpijn heeft niets te maken met identiteit, maar je verleden, je achtergrond wel. Enter psychology.

Nee niet echt eigenlijk. Ik ben er altijd vanuit gegaan dat niemand op mijn problemen zit te wachten. Bovendien vind ik het heel erg moeilijk om erover te beginnen. Ik zou niet weten hoe, maar zelf als ik dat zou weten dan zou ik het nog niet doen. Forceren heeft geen zin, en ik weet dat het algemene advies is om erover te praten. Ik doe het op deze manier. Maar ik snap niet echt wat je bedoelt vanaf: "en je wist niemand anders te kiezen?"

Ik weet het niet. Misschien stel ik mij gewoon aan. Misschien ben ik gewoon raar of zo. En ik haat mijn huisarts, zo'n ouwe lul die nergens verstand van heeft. Oude stempel. Maar goed, dat is natuurlijk maar een smoesje want ik kan een andere huisarts natuurlijk kiezen. Denk eerder dat mijzelf fix dan dat ik naar de dokter ga, zo denk ik er nu over.

Ik zag vandaag een reclame bord waarop stond: Alles wat ik kan is belangrijk.
Het klinkt heel kazig, maar het is een goede gedachte.

Dat wilde ik even zeggen.

you're right.
Ik kan me nooit zo goed voorstellen wat er nu zo moeilijk aan is om over je problemen te praten omdat ik het zelf niet moeilijk vind, ik leg liever mn hele leven op tafel dan een wrat aan te laten stippen. maar dat slaat natuurlijk nergens op, als ik iets niet moeilijk vind betekent dat niet automatisch dat anderen dat niet moeilijk kunnen vinden. Als is het misschien ook wel een beetje een kwestie van oefenen. Een paar keer iets vertellen en merken dat mensen je niet afzeiken helpt denk ik goed om het de volgende keer nog makkelijker te vertellen.

ik ruik het syndroom van asperger. maar dat ruik ik erg vaak :bloos:
kijk maar op http://nl.wikipedia.org/wiki/Syndroom_van_Asperger voor een globale indruk. en ik vind je geen aansteller!

Ja. zelfs al is het anders. maarruh, veel ademen, dan ga je vanzelf dood.

Deze dingen heb k

Deze dingen heb ik precies ook.

Hallo, ik ben degene die dit topic opende. Ik was mijn wachtwoord vergeten, dus ik maakte maar een nieuwe nickname aan om te reageren. :)

Waar slaat deze opmerking op?

Ik kan dat niet objectief beoordelen. Maar ik probeer het. Ik merk altijd dat ik wel iets vind dat het bij mij zou kunnen passen, de diagnose. (Daarom zijn zelf-diagnoses ook gevaarlijk en weet ik dat je dat nooit moet doen, dus wees gerust dat ik het met een korrel zout neem.) Desalniettemin neem ik het één en ander door.

• onhandige motoriek
  Klopt, op de basisschool kreeg ik een speciale pen daarvoor.
• moeite met het lezen van sociale situaties
  Klopt niet, ik meende juist goed te zijn hierin... Maar misschien dénk ik dat, en lees ik juist alles fout. Zou het één en ander verklaren maar dit is te subjectief natuurlijk.
• gebrek aan inlevingsvermogen en empathie
  Ik kan met zekerheid zeggen dat ik zeker niet hier last van heb.
• moeite met veranderingen
  Nee, totaal geen moeite mee. Ik sta bekend om mijn flexibiliteit.
• een neiging tot vaste gewoonten
  Zeer zeker.
• een voorkeur voor bezigheden en interesses met sterk herhalende of systematische elementen
  Geen idee, zoals?
• obsessief gedrag
  Ja.
• en makkelijk opgaan in een fantasiewereld
  Spot on.

Moet ik mij nu zorgen maken? :s

Grappig, zo denk je dat je de enige bent die hiermee rondloopt.

Op een aantal verschillen na, zou ik de vrouwelijke versie van jou kunnen zijn, Anoniem83.
Zelfs dat lijstje m.b.t. het Syndroom van Asperger zou ik precies hetzelfde hebben ingevuld (al dan niet met andere woorden) en ik geloof echt niet dat dit bij jou het geval is, zoals ik ook geloof dat dit geen betrekking heeft op mijzelf.
Nu ben ik een aantal jaartjes jonger en ga ik nog door het leven met de instelling 'ik groei er wel doorheen'. Toch heb ik sinds kort me toch gemeld bij een psycholoog, na een gesprek met mijn moeder hierover. Vóór de intake (zo'n twee weken geleden) had ik het idee dat ik gewoon niks zou kunnen vertellen, want in feite was er niet echt iets drastisch mis. Gelukkig heb ik toch maar doorgezet en het verhaal dat jij hier hebt gedaan bij een psycholoog gedaan. Nu krijg ik vandaag een 'uitslag' of 'plan van aanpak'. Ik moet zeggen dat ik erg benieuwd ben, want eerlijk gezegd had ik het idee dat ze alles wat ik zei verkeerd interpreteerde. Maarja, niet geschoten is altijd mis. Hopelijk krijg ik een paar goede richtlijnen mee.

Nu heb ik terloops wel eens nagedacht over zelfmoord (zoals iedereen dat wel eens heeft gedaan), maar ik weet zeker dat ik hier nooit voor zal kiezen. Mede om de redenen die jij hebt genoemd, maar ook gewoon omdat het leven altijd beter kan worden. Als je dood bent heb je gewoon geen kans meer. En het is voor mij totaal geen optie, want ik heb in feite (zoals een buitenstaander het zou zeggen) een goed leven.

Schrale troost dat je niet alleen bent hierin. Ben benieuwd wat de uitslag is.

Precies! :)

Ik zou zeker niet direct aan Asperger denken (en als je dat vermoeden hebt zou ik sowieso contact zoeken met een psycholoog, niet zomaar zelf diagnoses gaan stellen via internet).

Ik vraag me af of je eigenlijk met name herkenningsverhalen wil of dat je ook nog specifieke tips wil wat betreft bepaalde situaties/dingen waar je vooral mee zit?

Net als Ave zou ik niet direct aan Asperger denken (en als je dat vermoeden hebt zou ik sowieso contact zoeken met een psycholoog, niet zomaar zelf diagnoses gaan stellen via internet). Het kan door zo veel andere dingen komen dat je je voelt zoals je je voelt, bv. door het 'afgestraft' worden door 'vrienden' als je met hen probeerde te praten, maar je zou bv. ook een depressie kunnen hebben (ik ben ook geen psycholoog, maar deze twee dingen lijken mij eigenlijk waarschijnlijker dan asperger...).

Als je de stap naar (professionele) hulpverlening (huisarts, psycholoog, AMW, ...) niet durft te zetten, kun je natuurlijk ook eens in de bieb of op internet rondneuzen of je daar 'zelfhulp' boeken/artikelen/sites tegenkomt met tips en dergelijke waarmee je zelf aan de slag kunt.

Het enige wat mij opmerkte was dat ik veel van de symptomen overeen komen met mijn leven. Dus ik denk zeker niet 123 dat ik het één of het ander heb.

Alle feedback is welkom.

Om even in te gaan op mijn uitslag..
Het eerste wat hen was opgevallen is blijkbaar mijn intelligentie. Wat ik overigens heel vreemd vind, want ik had het gevoel dat ik me echt als een enorme doos had gedragen. En ik geloof wel dat ik redelijk slim ben, maar niet dat het een opvallende eigenschap van me is. Dat terzijde was ik natuurlijk wel gevleid.

Om die reden krijg ik groepsbegeleiding. Gewoon, om te kijken hoe ik in een groep functioneer... denk ik. En zullen ze me evt. 'vaardigheden' aanleren. Één-op-één gesprekken zouden niet behulpzaam zijn omdat ik toch zelf al een goed beeld had van de situatie en dat het analyseren me wel goed af zou gaan.

Dus...
Ik ben benieuwd.

Trouwens, ik ben er pas geleden achter gekomen dat een oom waarmee ik geen contact heb, lijdt aan een bipolaire stoornis. Hij is dus manisch depressief. Aangezien dit erfelijk kan zijn heb ik wat gegoogled om informatie hierover te zoeken. Nu heb ik (nog) niet het idee dat dit mijn probleem is, al acht ik de kans groter dan dat mijn probleem zit in het autisme-spectrum.

Tja, als je zo flexibel bent dan trek ik me weer terug in me winterhol ;p. Maar ik herkende vanuit je hoofdverhaal alle punten bij mezelf terug. And I.. well.. I must have it. Dus daarom rook ik het bij je. Maar succes verder, meneerke!

Hoezo flexibel? :confused: :)

Ja. zelfs al is het anders. maarruh, veel ademen, dan ga je vanzelf dood.

Hier slaat die opmerking op:

Ja ik herken heel erg veel in je verhaal. Ik ben sociaal verschrikkelijk, maar een op een gaat beter, dus het is ook ietsje anders. Ik ben snel depressief en kan moeilijk tegen kritiek. Ik denk veel na over de dood maar heb geen zelfmoordneigingen. Studeren gaat met pieken en dalen. Ik ben het liefst alleen maar kan niet geheel zonder mensen, al maak ik erg moeilijk vrienden. Ik heb een slecht zelfbeeld.

De psychologe oordeelde dat ik normaal was. Niet eens een klein beetje ADD of iets anders 'leuks'. Wat er met jou aan de hand is weet ik niet, maar ik denk een combinatie van menselijkheid en een iets gevoeliger emotionaliteit dan de meeste kerels.

Dat je gewoon moet blijven ademen en de dagen voor lief nemen lijkt me handig. We zijn allemaal mensen, het einde komt vanzelf en tot die tijd kun je je leven leven.

Ah oke. Dat eerste stukje is exact op mij toepasbaar. Mja, 'normaal', wat is dat sowieso. Maar betekent het dat iedereen zo denkt, of ligt het aan een moeilijke persoonlijkheid? (:p)